Durumumu özetlemem gerekirse;
- Geçen sene tam bu sıralar evlilik öncesi ayrılık yaşadım, bu süreçte psikoterapi her türlüsüne başvurdum, ilaçlar beni beni bitirme noktasına getirdi, ağlamayı bırak nefes alamaz oldum. En azından ağlayınca rahatlıyordum, ben de hepsini kesip attım. İşimde ilk başta sahip çıktılar, şu sıralar ise nerdeyse her gün o günden kalan yaptığım hatalar başıma kakılıyor, bu yüzden her gün işe küfrederek gidiyorum. Muhtemelen ben çıkmazsam kovacaklar. Yaşım otuz, etrafımdakiler kendi düzenini kurdu, herkes kendi derdinde; hatta çoluk çocuğa karıştılar, bu yüzden asosyelleşmenin dibine vurdum, durumdan kurtulmak için her çabam boşa gitti. Yalnız yaşıyorum, ciddi tek dayanağım ailem var, onlar da kilometrelerce uzakta.
Asıl problemim ise, her gece rüyalarımda eski mutlu halimi görüyorum, sabah uyandığımda ise kabus başlıyor. Uzaktan bakıldığında müthiş bir dramım yok fakat beni yok eden ise gelecek planlarımın olmayışı, daha da kötüsü olamayışı. Para pulla bir bok olmuyor.
Sorum şu; Siz benim yerimde olsanız ne yaparsınız? Ricam var, abuk subuk cevap vermeyin.
-
mümkünse başka bi iş bul.
30 da çok geç bi yaş değil. hele ki sözlükte evlenme ortalamasına bakarsak. daha ne düzenler kurulur, ne düzenler bozulur kim bilir.
sözlükte evlenme ortalamasına bakarsak evde kalırız.
-yeni bir is arardim.
-yasim 30, bir duzenim yok dusunmez (30 da az gectim bu arada) hayatimin keyfini cikarirdim (su an zaten oyle yapiyorum)
-yalniz da yapilabilecek aktivitelere baslardim (spor gibi, hatta gece disari cikmayi deneyin)
- elbette sizin gibi insanlar da vardir etrafinizda onlarla arkadaslik yapmaya calisirdim
- gelecek planindan kasit ne? coluk cocuk ise bunlari birakin su an icin. bunlar da gelecek ama sizin zaten su an bir duzeniniz var oncelikli olarak onu daha guzel hale getirmeye calisin. mutlu olmaya calisin. geride kalmis her sey, dusunup dusunup bunaltmayin kendinizi. gerek yok.
- eger hala ihtiyac duyuyorsam psikolaga gitmeyi denerdim ama ilac kabul etmeyin. konusun bol bol. yok istemem derseniz kendinizle ic tartisma yapin. neden boyle oldu, soyle yapmaliyim falan diye. ben bazen yapiyorum baya da ise yariyor :)
-evde yalniz kos kos oturmayin bisiklet alin en azindan ona binin daraldiginizda. en azindan hava almis olursunuz, iyi gelir.(tabi eger binecek yakin yerler varsa)
aksamlari yemekten sonra bir kahve alip yuruyun. oturun bir yere insanlari izleyin.
- sizin gibi yalniz bir kedi edinin. en azindan eve geldiginizde sevinen birileri olur. sizi de onu da mutlu eder. (sonradan atmayin tabi hayvani sokaga)
ilk aklima gelenler bunlar acikcasi. ve ise yariyor :)
Bahsettiğiniz şeyleri zaten yapıyorum veya yapmaya çalışıyorum. dikkatimi dağıtmak evet o için faydalı oluyor fakat benim sorunum amaçsızlık, eskiden kendimce kurguladığım büyük planlarım vardı, bunlar çökünce altında kaldım. malesef şu an ki amaçsızlık beni yok eden. boşuna çabalıyorum gibi geliyor artık herşey.
Yerinde olsam hayatıma; bundan sonra n olacak diye düşünmeyi bırakıp hayatın bana getireceklerine ve götüreceklerine kalbimin ve beynimin tüm kapılarını açarak devam ederdim.Başka bir deyişle teslimiyet lazım dostum. Hayata teslimiyet..Başta Yüce Allah'a teslimiyet aslında.Uzun lafın kısası sen rutin yaşantına devam edeceksin milyonlarca insanın yaptığı gibi ve bi kaç sene sonra şimdikinden farklı dertlerin olacak.Şuan ki ''amaçsızlık''diye nitelendirdiğin durum emin ol geçecek.İşin enteresanı bu geçiş dönemini insan farkedemiyor.insan yaşarken hiçbir şey değişmiyor gibi geliyor.Sürprizlere açık ol..ve ümitsizliğe düştüğün anlar olsada bunu hayatının totaline yansıtma..(tasavvufa yönelmeni tavsiye ederim)