rahmetli dedem de çok küfür ederdi, genetik bişey sanırım. olduk olmadık yerlerde de ağzımdan kaçıyor bazen. herkesin söylediği şeyler değil genelde, ama 3-5 kalıbım var. sinirlendiğim-hoşlanmadığım şeylere küfür ediyorum. kendimi durduracak değilim diyorum, durdurmam gerekebiliyor. yalnızken de yine sesli küfür ediyorum. bu olaydan muzdarip olup kurtulan var mı?
Müzdaripim ama kurtulmuyorum. İnsanların yüzde 90 ının gerçek manada degeri yok.
asla küfür etmemen gereken bi ortamda edersen çok zor durumda kalırsın.ben de küfür ediyorum ama çok çok seyrek,müptelası değilim :)
Bende çalıştığım ortamda çok fazla etmeye başladım. Buda dışarıya yansımaya başladı.
Şimdi kendi kendimi tenkit ediyorum sürekli.
Biraz azalmaya başladı gibi.
ben de kendimi zor dizginliyorum ama çok sinirlenirsem kafayı hafif yana çevirip başka şeylere bakarak yarım ağız bi şekilde "amına koduğumun çocuğu" diyorum. çok rahatlatıyor bu beni.
ben de ediyorum. kufur eden adam samimidir. durma, devam et.
hiç geri vitesin olmasın, kay herkese ve her şeye.
ben kurtulanı görmedim