üniversitenin bir kulübünde eğitmenim. insanlar bir şeylerden korkuyorlar. sert tavırları olan biriymişim. bunun farkındayım. bu yüzden çok iyi insanlar çevremden kaçtılar. benim böyle olduğumu söylüyorlar ve ben bunun farkındayım.
güneş batınca alkol almaya başlıyorum. 1 aydır böyleyim. gündüz neşeli geceleri hüzünlü oluyorum.
bir kız vardı bu yıl 3 kere dışarı davet ettim reddetti. kızların karşısında maymun olmam. denedim olmadı.
ne yapayım ?
Cevabı kendin vermişsin. Alttan al herşeyi, easy going denilen kişilerden ol.
Bir yazı okudum şöyle diyor,
"Düşmanların mı var? Ne hoş. Bu hayatta bazı konularda karakterli bir duruş sergilemişsin demektir."
İşte bu züğürt teselli, bazı insanlarla anlaşması zordur, sevilmezler, çünkü iletişimde kabadırlar. O insanlardaysan, olmamaya çalış.
Ciddi şeylerden hiç konuşmayan, hiç bir konuda olumsuz konuşmayan insanları herkes sever, hem de çoook severler, bence onlardan olma; ama kaba ve sürekli olumsuz konuşanlardan da olma. Arada bir şey ol. Çok güzel oluyor.
bence cok sıktın.cidden bıktım usandım artık.burda harcadığın zamanı dışarda harcasan kesin sevgili yapmıştın.nick değiştirip geliyosun bide beni iyice delirtiyosun.
bırak artık oluruna bırak bu kadar takma kafana yeter artık.
benim annem babam da ben 5 yaşındayken ayrıldı. tek kelime edemedim çocukken. çünkü bir şey söyleme hakkım yoktu. babam arayıp "böyle olması gerekiyor oğlum, anneni artık sevmiyorum ben" dedi. bi şey diyemedim. ne diyebilirdim ki? sustum. gözümden tek damla yaş bile akmadı. yıllarca. sonraki yıllarda her konuda inanılmaz derecede konuşkandım zira bu konuyu düşünmeye vaktim kalmasın istiyordum. aklımda bir boşluk olmasın.
her bi boka ağlarım bi de mesela. çoğu duygumu ağlayarak gösteriyorum. bua çocukken ağlayamadığım için muhtemelen bir kadınla birlikteysem ve bazı durumlarda, duygu yoğunluğu yaşadığım durumlarda ağlamamı garip karşılıyorsa gönderiyorum hayatımdan. tek bir konuşmayla. bunun yanında çok çok çok iyi niyetliyim her ilişkimde ve net bir adamım. her şeyden çok sevgi ve ilgi istiyorum. onun hayatının BİR PARÇASI OLMAK. sevgilimin. çünkü çocukken annemin ya da babamın hayatının bir parçası olamadım yıllarca. belki bununla ilgilidir.
çok eğlenceli bir adamım ama bir anda aşırı sert ve öfkeli bir adam da olabiliyorum. duygusal olarak aşırı değil ama azıcık bir dengesizliğim oluyor nadiren de olsa.
ne yap? benim gibi yap. sadece hayatını yaşa. ve KİM NE DERSE DESİN, TOPLUMUN ERKEKLER, İNSANLAR HAKKINDAKİ GEREKSİZ VE GERZEKÇE KONSEPTLERİ NE OLURSA OLSUN, DUYGULARINI YAŞAMAKTAN ÇEKİNME. AĞLAMAK İSTİYORSAN AĞLA. ÜZÜLMEK İSTİYORSAN ÜZÜL. ne hissediyorsan onu yaşa. sadece yaşa. sevgili senin sorununa çözüm değil. sorun sen de. ama bir sorun da olmayabilir bu. nasıl baktığına bağlı. ancak ilk cümlenden kendinin de anlayacağı üzere, annenin babanın ayrılması fena damgalamış seni, bilinçaltına oturmuş. TEK PROBLEM BU DEMİYORUM, ama bu büyük bir faktör.
insanlardan korkuyorsun ve uzaksın zira SANA EN YAKIN İKİ KİŞİ canını fena yaktı. bunun sebebi de bu. birisine bağlandığın anda, BAM, canının yanacağını düşünüyorsun. en azından ben böyleyim. özellikle arkadaşlıklarımda aşırı seçiciyim.
ben de babama karşı çıkıyordum. annem de çok ilgilenmedi benimle, ona da. biraz öfke oluyor böyle durumlarda. durumu kabullenemiyorsun, çocuk da olsan, büyük de.
bunları bir psikoloğa anlat. hiçbir çözüm alamazsan rahatlarsın, ciddiyim.