yalnızlık öğrenilen bir şey. zamanla alışıyorsun. yaklaşık 7 yıldır yalnızım ve bunun son üç yılı bir evde tek başıma yaşayarak geçti. herhangi bir sorun yaşamıyorum. ama bazı arkadaşlarım var; adam boş duramıyor. her an birilerini arıyor, bir yerlere gidiyor falan. öğrenmekle alakalı.
Anormal değil. Fazlasıyla yalnız kalırsan bir yerden sonra her şeyi kendin yapmaya başlıyorsun. Buna öyle bir alışıyorsun ki birileriyle çıkıp gezmek işkence haline geliyor çünkü senin normal hayatın aklın nereye eserse oraya gidebilmek oluyor, bu da bir çeşit özgürlük ama ne yazık ki sonuçta yalnız olduğun gerçeğini değiştirmiyor. Onu yapan insanlar yalnız olmaktan şikayetçi ama arkadaşlarla takılmaya da dayanamıyorlar bir şekilde. Birileri varsa yanında eğer böyle bir şey yapmak isteme bence. Çünkü dışarıdan kendi kendine yetebildiğin için çok özendirici görüleceksin ama içinde yalnız olacaksın ve onun ağırlığı da her zaman içinde olacak.
sen git ben geliyorum +1
yalnız kalınca mecbur öğreniyorsun kendine yetmeyi. biraz da nasıl biri olduğunla alakalı. mesela ben içine kapanık biriyimdir, öyle pek konuşmam. arkadaşlarımla bir şeyler yaptığım zaman onların konuşmaları hareketleri batıyor bir yerden sonra, keşke tek başıma yapsaymışım diyorum.
nerdesin izmirdeysen gel bana takıl 1 haftada sana nasıl yalnız yaşanır öğreteyim
Istanbuldayim :) ordan da yetebilrsin belki :))
tek çocuk olsan yalnızken kendi kendine oyalanacak şeyler bulmayı öğreniyorsun, o yüzden hiç zorlanmadım, çoğu şeyi tek başıma yapmayı daha çok seviyorum