Ekşi Duyuru

az önce chatte sohbet ederken aklıma geldi. şimdi eskiden bize misafir geldiğinde onların yavşak çocukları bazen benim oyuncaklardan alıp giderlerdi. ki ben oyuncaklarıyla konuşan bi velettim, yani en ufak bi plastik askerle bile ne hatıralarımız olmuştur anlatsam roman olur. en kıl olduğum şeydi bu oyuncak götürme mevzusu, o yüzden artık misafir geleceği zaman sevdiğim oyuncaklarımı saklardım(hepimiz yapmışızdır). mesela imzalı bi topum vardı fenerbahçeli, gören herkes hemen top oynamaya çıkalım derdi, bizde mecbur hayır diyemezdik. lan yavşak benim o topa yaptığım günlük bakımı sen bi bilsen, her gün kolonyalı mendille tozunu alırdım lan ben o topun. sonra dışarı çıkıp topuma pat küt vurdukları zaman sanki kalbime vuruyorlar gibi gelirdi, içimden derdim bari yavaş vursalar ibneler diye.

neyse yeter bu kadar muhabbet. şimdi benim ilk bisikletim, ufacık, dolma teker, beyaz renkli bir şeydi. ben ikinci bisikletimi aldığım zaman komşumuzun birisi kendi çocukları için istemişti bunu. çocuklar tutturmuş eyyor abinin bisikleti eyyor abinin bisikleti diye, bizde napalım verdik gitti dedik. gel zaman git zaman bunun çocukları benim eski bisiklete binmez oldular. haliyle atmışlar bisikleti arka balkona. hala orada, böyle gittiğim zaman yukarıdan aşağıya eğilip bakınca görüyorum içim cız ediyo. lan madem binmeyecektiniz niye aldınız. şimdi birde memlekete taşınacaklarmış diye bir duyum aldım, oradada ufak yeğenleri falan varmış, yani kesin benim küheylanımıda götürmeyi planlıyorlar bunlar. her neyse şimdi ben bu bisikleti alıp bizim dede yadigarı diğer evde odamın duvarına asmak istiyorum, hatıradır sonuçta. ama nasıl isteyeceğimi bilmiyorum, eğer isteyemezsem bir daha küheylanımla birbirimizi hayatta göremeyiz. kısacası empati kurup bahane üretmenizi istiyorum?