
başka bi doktora daha giderdim.


ölürdüm.


hastalik konusunda cok takintiliyim. erkenden olmek istemiyorum ve bu yuzden, bun ogrensem ogrendigim an olurum herhalde. boyle durumlarda iyilesebilmek icin moral onemlidir derler ya, iste bende moral falan kalmazdi.


Ötanazi hakkımın olmasını dilerdim.


izlerdim, hayatı izlerdim. okul çıkışlarına gider çocukların dağılışını izlerdim mesela. ve bol bol dondurma ve cips yerdim.


ötanazi hakkı +1
kimseye vicdan azabı olmayayım isterdim bir de.


yine de yaşamak için mücadele ederdim.


kurtuluşum asla yoksa, acılı bir terminal dönem geçireceksem kahraman olurdum. bir ülkeyi bir diktatörden kurtarırdım. ;)


yapamazdım.


evi barkı satmak, gününe gün dememek vs. dışında kara listemde 3 kişi var, tek başıma gitmem şimdi onlar düşünsün..!


aslinda öyle ilk basta pek bisey hissetmiyosunuz
hemen cözüm düsünüyosunuz, acaba nasil seyler yapabilirim, ne gibi tedaviler vardir disarida diye
haberi ilk aldiginizda akliniza kendinizden ziyade arkada kalcaklar düsüyo.
ama öyle abarti biseyler yasamiyosunuz en azindan ilk anlarda.
sayilir mi bilmem ama, bana doktorlar bi sabah hastanede "prostat kanseri var analizlere göre" dediklerinde aklimdan bunlar gecmisti. birinci elden bunlari düsündüm. sonra teshis yanlis cikti, degisik bi tecrübeydi.
