ver kurtu...
yok o dünkü duyurudaydı.
iki çocuğun var ve doğru yolu göremiyor musun?
trollüyor musun acaba burayı?
Bİr psikoloğa terapiste veya psikiyatriste gidin, yaş ortalaması 25in altında olan bir kitleden bu denli önemli bir kararı vermek için nasıl yardım isteyebiliyorsunuz ki?
nickinden 1979'lu olduğunu çıkardım, yaşıtız.
bekarım, çocuk yok bildiğim kadarıyla (hep korundum aslında ama :S ne olur ne olmaz diye bildiğim kadarıyla dedim)
hocam delirdin mi? "ben ya da ailen" ne saçma bir laftır? çocuklar da ailen farkında mısın? ne yani sen onu seçersen çocuklar da mı olmayacak?
ha kastı eşin ise "iyi de sen durumumu biliyordun" dersin bence. ayrıca eğer "aşk" ise alevlenen ve yaşanan bu durumda zaten taraflar fedakarlık yapar.
ne karar alacaksan acele et ama, çocuklar sıkıntı yaşamasın.
yıldız tilbe şarkısı söyleyen, erkek bir troll canlandı kafamda. ve güldüm.
ediz: iki çocuk var? iki çocuk olmasından önceki mesele şu: iki çocuk yapacak bir adamın böyle bir şeye karar verememesi.
siz zaten kıza ihanet edip beklememiş, evlenmiş, üzerine de iki çocuk yapmışsınız. "ya ben ya ailen" biterek azalmayacak, belli oldu. basit metres cümlesi bu. keşke aşık olduğunuz kadına yakıştırmasaydınız.
karar vermek güç değildi. ama önce boşanılır, sonra da düzgün bir şekilde ilişki yaşanırdı. ama şu durumda, anladığım kadarı ile, siz bu kadınla birlikte olduktan sonra iki çocuğunuzun annesi ve ilişkide olduğunuz(evlilik kısmına girmiyorum) kadınla aynı yatağa giriyorsunuz. hoş değil.
Ben karısının ben yada annen baban şeklinde bir ben ya da ailen dediğini sanmıştım
Çok afedersiniz, isterse silinsin ama, mal mısınız beyfendi?
aile 2 çocuk diyoruz, çükünüzün peşinde hepsini unutacak kadar delirdiniz mi?
madem aşıktınız geçmişte neden bitti o halde yeteri kadar sevmiş olsa idiniz bitmemiş olurdu.bence siz macera arıyorsunuz
seviş onunla, ikinci postadan sonra aklına bile gelmeyecek.
@tnt abi masumiyet karinesine ne oldu?
@cevab veremedi
burada kim ne belli oluyor zaten genelde. o değil de ubuntu internete bağlanamadı ya. napıcam şimdi :(
bir uzmanla görüşmek iyi bir fikir olabilir evet.
ama onun dışında sizi bekliyor olduğunu söylemesi kısmına takıldım ben. yani insan o kadar beklediği biriyle neden iletişime geçmenin bir yolunu bulmaz da işi rast gelmeye bırakır, o kısmı anlamak güç. henüz evlenmediğini söylemişsiniz. belki mesele sadece hala evlenmemiş olmasıdır, bunu kafasına takan biriyse şayet. ondaki alevlenme öyle bir durumdan kaynaklanıyor olabilir. belki ondan emin olmak lazım.
ya ben ya ailen tripleri diye tarif ettiğiniz şey doğru bir tavır bence. bir karar vermeniz gerektiği doğru ve ancak böyle bir zorlamadan sonra bu noktaya gelmişsiniz gibi duruyor. ailenizden ayrılamazsanız şayet, kafanızda bu netse, o zaman yapacak başka bir şey yok gibi. onun için eşinizden boşanmayı göze alıyorsanız, o zaman da yapacak başka bir şey yok. ama ayrılamazsanız ve yine de devam ederseniz ilişkinize, ona da benim diyeceğim bir şey yok.
ben o soruna soruyla yanıt verdim hacı. :D
geçmişte ne olduysa tam evlenmek üzereyken bitti ilişkimiz, aşkımda yalan yok yani...
eğer iki çocuğunu ve eşini bırakıp o kadına gidersen, dilerim ki o kadın da seni "hayatımın aşkını buldum" diyerek terk edip göt gibi ortada bırakır.
çocuklarının gözüne bak doğru yolu görürsün.
usta ayrılmak o kadar kolay mı ya? tamam çocuk yoksa eğer kolay olabilir ama ortada 2 çocuk varken biraz zor olmalı bence. sikinin keyfine çocukların geleceğiyle oynama bence. bak benim senin yaşlarda bi arkadaşım var, bu karısını çok aldatırdı. sonra bi gün karısı bunu aldattı(internetten birisiyle samimi olmuş yani o kadar), daha sonra bu olay açığa çıkınca küstüler falan, aylarca ayrı yaşadılar ama sonunda mecburen barıştılar. sırf ortada çocuklar var diye ikiside geçmişe sünger çekti. senin başına böyle bir durum dahi gelmediği halde sen boşanmayı düşünüyorsun, bence yapma. ayrıca bugün eşini yarı yolda bırakmanı isteyen kadın, yarın seni yarı yolda bırakır.
paramı "macera arıyorsun"a yatırıyorum.
nickinizden gördüğüm kadarıyla 33 yaşındasınız. tahminimce çocuklar çok da büyük değil. ben kendi hikayemi anlatayım, belki yardımcı olur.
95 yılında, tam benim ilkokula başlayacağım dönem, babam da 33 yaşında. babamın başka bir kadınla ilişkisi var, o kadının iki kız çocuğu var. 95 yılında babam bizi bıraktı, o kadınla ve çocuklarıyla yaşamaya başladı. her şeyi bırakmayı göze aldığına göre büyük aşktı. ben 7 yaşıma henüz tam girmemişim, kardeşim de ise 2 yaşındaydı. yani anneli babalı büyüdüğümüz süre bu kadar. sonrasında babasısız.
babamla görüşüyoruz, hep görüşürüz, aynı şehirlerde değiliz ama yakın yerlerdeyiz. her haftasonu gelir. maddi açıdan hiçbir sorunumuz da olmadı, ben de özel okulda okudum, kardeşim de okuyor. aşırı zengin değildik, ama makul seviyede isteklerimizin hepsi de karşılandı. peki yeterli mi, tabi ki değil.
küçüklükten beri belli bir baskıyla yaşadım. annem hiçbir zaman babamı affetmediği gibi, kadından da nefret ederdi. küçük olduğumuz için anlamazdık tabi, ben gidip babamda kalcam derdim, annem o kadının evine gitmeyeceksin derdi. sonra çok ağlardık. annemin de doldurmalarıyla ben uzun süre resti de çektim, gitmedim. ama her zaman öyle olmuyor tabi, babayla da kalmak istiyorsun, yalan söylüyorsun. ama o yaşlardan yalanı devam ettirmek de pek mümkün değil. sonra eve dönünce gelsin kıyamet gitsin kavga. anneme de o konuda çok kızarım gerçi kaç yaşına geldin hala ergen gibi davranıyosun diye, ama pek kızamıyorum da hak veriyorum.
ben büyüdüm, annem hala aynı. babamla görüşmemize falan kesinlikle bir şey demiyor, ama hala "o kadının evine gidip kalmayın, başka bi şey istemiyorum" diyor. gitmiyoruz. ama arada babamı ziyarete gidiyoruz. geçen günlerde yine gittim. müstakil bir evde yaşıyor. biz de bahçedeyiz. derken bir tane kara kaşlı kara gözlü bize hiç benzemeyen sarışın mavi gözlü minik bir kız çocuğu, "dede" diye ortalarda gezmeye başlıyor. "dede" dediği kim? benim babam. yaşadığı kadının büyük kızının 2 yaşındaki kızı. ben en son gördüğümde hamileydi. o kadar ara vermişiz gitmeye.
normalde çocukları severim, zaten herkes sever. hele o minik çocuk gibi oyuncak modunda yapılmışını, herkes sever oynar. ama o küçük kızı ben sevmiyorum, hatta ufaktan nefret bile ediyorum ama kabul edemiyorum. konuşmuyorum, ilgilenmiyorum. çünkü "dede" lafına takılmışım.
biraz sonra yukardan başka bir kız iniyor, kadının küçük kızı, o da "baba" diye sesleniyor. ilk kez duymuyorum "baba" dediğini tabi ki, babam bir dönem çekinerek açıklamaya çalışmıştı. ama bu kez farklı algılıyorum. ortada bir "baba" var ama kimin babası. benimle 7 yıl yaşamış, biyolojik babamı, yoksa o kızla 13 yıl yaşamış üvey babamı. kavram karışıyor. bir anda olduğum yerden nefret etmeye başlıyorum. ama yine susuyorum.
babam bizi bıraktıktan belli bir süre sonra çok sevmeye başladı. muhtemelen küçükken de severdi de, tahminimce vicdan azabından da dolayı, sonraları çok üstümüze düştü. benim resti çektiğim ergenlik dönemlerinde "sen istiyosan bırakayım" derdi, o vakit bile senin kararındır dedim, karışmak istemedim. olgun davranmışım yani. beni ya da kardeşimi üzgün görünce çok üzülür, gece uyuyamaz ben bilirim. o gün benim moralim çok bozulmasına rağmen, ne kadar istemesem de belli etmiştim. sorduğunda da açıklayamadım, çok fazla üzülmesin diye. zaten biraz olsun içinin rahat olmasının bir sebebi de, artık dönülmeyecek duruma gelmiş bir hatayı benim kabullenip, pek üstüne gitmemem.
babamla aram nasıldır dersek, iyidir. kendisini severim. bir sorunum olursa da yapabileceği bir şeyse doğrudan ona giderim. ama farklı hayatlar yaşıyoruz ne yazık ki ve aramızda her zaman bir mesafe, bir uzaklık var. bunu da aşamıyoruz, pek mümkün değil.
ben en son oraya gittiğimde, benle hiç alakası olmayan bir hayata gittim, tanık oldum. "bizim" diyebileceğim hiçbir şey aslında tam olarak "bizim" değildi. aslında "biz" kimdi tanımlayamadım. hiç yaşamadığım iki kız ve kadın. minik çocuk ve damat. etraftan arkadaşlar. babamın hep "burası çok değerlenecek, sizin yeriniz. hayatınızı kurtaracak dediği" arsamsı yerdeyiz. piknik yapıyoruz. orası sizin derdi de, senede bir gittiğimiz yer ne kadar bizim olabilirdi. ben babama baba diyorum da, daha çok benim babammı, yoksa onunla daha uzun süre yaşayan kızların mı. benim çocuğum olduğumda dede olması gerekiyodu babamın ama olmadı.
maddi açıdan ben ve kardeşime çok daha fazla para harcandı. dedim ya özel okullar falan. kızların biri liseden sonrasına gitmedi evlendi, diğeri de iki yıllık bir bölüm okudu. onlara bizimki kadar imkan sağlamadı. ama bunların tabi ki tatmin etmesi mümkün değil.
soran olursa ben babasız büyüdüm diyorum. çünkü parkta oynayan baba ve çocuk bile görsem gözlerim doluyor ağlıyorum. zaten çok ağlıyorum. babam bu konular hakkında konuşmamız lazım diyince de hep ağlıyorum, konuşamıyoruz. erkek adam ağlamaz, ama ben bu konuya çok ağlıyorum. babalı oğullu filmleri de izleyemiyorum. soran olursa "benim için sorun değil yea, alıştım" desem de, aslında yaşamam gereken ama hiç yaşayamadığım bir hayatın özlemini çekiyorum.
benim açımdan durum böyle. ben olgun yaşa geldiğimde hatadan dönülemeyecek konumda olduğu için, kabullenmeyi seçtim. zaten insanın, öz babasını sevmemesi için çok daha fazla neden lazım. çoğu zaman teşekkür ettim, olumsuz durumları hiç göz önüne almadım. daha kötüsü de olabilirdi dedim. ama daha iyisini ağlamaktan dolayı pek düşünemedim.
son olarak başka bir konu, babam 7 ve 2 yaşındaki çocuklarını bırakacak kadar o kadınla yaşamayı istiyordu, aşıktı yani. peki sonradan ne oldu? sadece benim bildiklerimden 2 tane sevgilisi daha oldu. biriyle gezdi tozdu, sonra o evlenip çocuk yapmak isteyince ayrıldı. diğeri daha yeni, çocukların okulu bitsin her şeyi bırakıp onunla güneye gidicem emekliliğimi yaşıycam dedi bir dönem. tabi artık 50 yaşında, 33 yaşındaki enerjisi yok. yapamıyor.
çok dağınık yazarım, tekrar okudum zaten güzel de yazamamışım. ama kendi açımdan durumu umarım anlatabilmişimdir.
zaten aklında bu varsa,sen eşini ve çocuklarını mutlu edemezsin,bence maddi olarak iki aileye de bakabileceksen git,kazanan ailen olur,senden kurtulacakları için
klişe olacak belki ama bir gün çocuklarınız annesi de ilk aşkıyla denk gelirse o zaman enine boyuna düşünürsünüz yaşadığınız şu süreci.
cocuklarinin yaslari cok onemli.
33 yasindaysan, en iyi ihtimal en buyuk cocugun su an 13 yasinda olur. karini sevmiyor olabilirsin ama cocuklarini bu dunyada kendinden bile daha degerli olmasi gerekir.
sonucta evliligin kotu olsa da, ayrilma sureci cocuklar uzerinde tamiri mumkun olmayan sonuclar birakabilir. karindan nefret et ama o evliligi o cocuklarin icin lutfen yasat. annelerinden ayrilirsan, o cocuklarin velayeti annede kalacak, mahkeme sana hele de boyle bi durum oldugu icin o cocuklarin velayetini siksen vermiycek. o cocuklar anneden, babadan ayri, sudan cikmis balik gibi olacaklar.. birak buyusunler, sen o zamana kadar karinla evli kal ama ailene sahip cik. cocuklari da kendinden nefret ettirme.
bak, cocuklar cok masum, herseyden etkilenirler.. bu dunyaya gelmeyi onlar tercih etmedi, sen onlari zorla getirdin, onlara haksizlik etme. cocuklarinin idolu olan, 'erkek adam, baba' ol. kari gibi kivirtma.
gençliğinizi yaşamadan evlenmeyin.
okumadım ama, çeşit iyidir. bişey söylemene gerek yok. nasıl olsa yakalanırsın acemi hırsız.
büyük ihtimalle bu böyle devam edecek hep bi sürüncemede kalacaksınız olan eşinize ve çocuklarınıza olacak,bunun bi cevabı bi çözüm yolu da olduğunu sanmıyorum çünkü sevgilinizle bağınızı koparmayacağınızı düşünüyorum
la olum nasıl işlerle uğraşıyorsunuz. o 2 çocuğunu düşün bir bok yeme yazıktır günahtır. ilerde senden nefret edecekler aşkını kalbine göm eşine çocuklarına bak.
ya ben ya ailen diyen kadınla olur mu ya. filmlerde yok o kadar kötü karakterler. şunu düşün eski sevgilinle sevişme ihtimalin olmasa böyle bir şey yapar mıydın. sevişmekten de sıkılıcaksın malum.