yöneticilerin de bişey dediği yok aslında ama kendimi kötü hissediyorum. istifa mı etsem diyorum. askere gidinceye kadar dişini sık diyorum. ismim kötü müfettişe çıkacak diyorum. iş hayatı olum bu illaki olcak böyle şeyler diyorum. elinden geleni yapmışsın sana ne gerisinden diyorum. böyle aşkın ızdırabını diyorum.
aslında en büyük sorun çabuk demoralize oluyorum. yok mu bunun çaresi
kaşarlanana kadar yok malesef dostum
var. cok sevdigin birinin su an hastanede yatmak zorunda oldugunu (allah korusun tabi) ve elinden gelen bisi olmadigini dusun. o iyilessin de geri kalan her seyin taaaa amna koiiim diyosun. bana aynen boyle oldu. simdi ne is hayatinda ne de normal hayatta kimse kolay kolay moralimi bozamiyor. dunyanin en klise lafi ama her seyin basi saglik.
@rentts, kaldığım otelin yan tarafında hastane var. yukarıdakileri yazdıktan hemen sonra oradan feryatlar yükseldi, birileri yakınlarını kaybetti sanırım. sonra senin cevabı okudum. cidden ne boktan şeyleri takıyoruz kafaya.
iş hayatında başarısızlık duygusu dönemseldir, özgüvenini kaybetme. hele istifa falan düşünme bence. zira o mesleği yapman için seni seçmişlerse, bazı şeyleri göze alıp sana güveniyorlardır demek. meslek hayatında risk her zaman vardır, olacaktır. belki ileride daha kötü dönemlerin de olabilir. önemli olan kendini geliştirmen, hatalarından ders çıkarman ve geleceğe bakman.
Teknik derken belki anlayan cikardi
-iş yerinde olur öyle şeyler abartmayın,
-yine de topyekün karamsar olmaktansa biraz oluruna bakın. o iş neden göründüğü kadar basit değil, hangi boyutlarının araştırılması gerekiyor, doğru yapılması için nelerin olması gerekiyor, bunları yazmak bile raporunuzu zenginleştirebilir.
olmadı durum tespiti yapıp geçiştirebilirsiniz, göstermelik öneriler getirebilirsiniz, yani mantık ve etik sınırlarını zorlamadan görünüşü kurtarmayı deneyebilirsiniz.