Şu sıralar hayatımdaki önemli kavramların çoğu alaşağı oldu; ilk evlilik öncesi ayrılık, sinirle yakılan 3,5 sene sonunda bitmiş yüksek lisans tezi, iş hayatını sikip atma ve son olarak herkesten kopma. Ayrılığımız bana göre tamamiyle yüzeysel nedenler ile konuşamama ile inatlaşma ile biten ve sorunu çözmek için elimden geleni yapmama rağmen karşı tarafın bıçak gibi kesip atması ile başladı. bir kaç gün içinde tez sunumum vardı hiç ama hiç umrumda olmadı, danışmanım da emekli oldu, o da bitti. evlilik yıkımı ile orta ve uzun vadedeki her planım göçtü bunun etkisi ile botaş ve tüpraş gibi güvenlik önlemlerinin hat safhada olduğu projelerde dağıldım, iş yerindeki yerim de artık sallantıda. domino taşı etkisi devam ediyor artık arkadaşlarımda da görüşmüyorum, hatta görüşemiyorum. her gün rüyalarımda eski halimi görüyorum, gözlerimi açtığımda kabus başlıyor ve her dakika kalbimi birisi elleri ile sıkarcasına ortalıklarda dolanıyorum. gittiğim psikolog artık bir psikiyatrist' e yönlendirdi. etrafımdan kendimi o kadar soyutladım ki, zaten yalnız yaşıyorum, görüştüğüm bir arkadaşım kaldı onunda beynini yeterince ütüledim.
şu an tek geri dönüş şansım olarak düşündüğüm nişanlımla görüşüp eski halimize dönebiliriz düşüncesi, düştüğüm durumları anlatan bir arkadaşıma kendisinin hiç bir suçu yokmuşçasına benim hakkımda dayayıp döşemesi ile son buldu. sorun burda daha da derinleşti, çünkü emin olun konuşularak gerçekten aşılabilecek bir durumu bu kadar kronikleştiren bir insanı aklım hayalim almıyor. ailesi hala beni oğulları olarak görüyor ama kendisinin kararı olduğu için karışmak istemiyorlar.
Sorum şu benim yerimde olsanız ne yaparsınız?
Direk psikiatriye giderdim. Benzer durumlar yaşamış biri olarak, psikiatriye gittiğim her geç güne küfrediyorum. Hayat gözümüzde büyüttüğümüz kadar zor yada acı dolu degil. Cennet bahçesi de değil. O dönem yaptığım en büyük yanlışlar
1-) Psikatriste geç gitmek
2-) Mutluluğu yada eski günleri başkalarindan gelecekmiş gibi düşünmek
3-) Caresiz, imkansız ve umutsuz oldugunu düşünmek
4-) Sahte şeylerle ( filmler, diziler oyunlar) kendimi uyuşturmak
5-) Neden sorusunu cok sormak
Beni kurtaran,
1-) ilaç tedavisi ile normale donmek
2-) Bilişsel terapi kitaplari okuyarak düşünce şekilimi değitirip tekrar eski hale düşmemek.
Depresyonu atlattıktan sonraki dönemde depresyon oncesinde yaşadığımdan çok büyük sınır durumlar atlattım bilişsel terapi sayesinde.
Umarım biran önce kalkar psikiatriye gider ve düzelirsin.
bir psikoloğa gider, durumumu anlatır en azından sohbet ederdim.
peki ilaçlarla normale dönmek ne kadar sağlıklı bir sonuçtur? tedaviyi ilaçlardan arayacağına, öncelikle kendisinde araması ve bulmaya çalışması daha önemli ve uzun vadeli bir çözüm şekli değil midir?
hayatta herkes kendine göre zor geçen sürecin içerisine girer. ki benim de geçmişim güllük gülistanlık değildi, aksine birçok insanın yaşamak istemeyeceği birçok duygusal travma içerisine girdim. bu durumun sonucunda doğal olarak sosyal yaşantım zedelendi ve bunların etkilerini hala hissediyorum. fakat dikkati başka yöne vermek, eski günleri bir kenara atıp, yeni bir başlangıç yapmak, insanın kendine güvenini yerine getiren en önemli olaylardan biridir. farkındayım söylemesi kolay ama bunu hayata geçirmek sıkıntılı. fakat her cesur adım, kişinin kendisini bulması demektir. dolayısıyla korkmamak gerekir, hayata yeniden başlamak sancılıdır fakat imkansız değildir. insan başardığı takdirde ilaçlarla tedavi görmekten çok daha sağlam bir şekilde iyileştirir kendisini. yeter ki cesur olsun ve kendine inanmaya çalışsın. anlaşılan senin için de artık bir adım atmanın vakti gelmiş.
bu arada bilişsel terapi kitapları denmiş, onlar hakkında pek bir fikrim yoktur. kendimi felsefeyle toparladım diyebilirim. kitaplar bu konuda iyi birer ilaç gerçekten.
depresyon özellikle uzun süreliyse,sadecepsikolojik etkileri değil, beyinde kimyasal etkileri olur. O yüzden sen bir doktora git kesinlikle. Ama ilaç terapisi, psikoterapi ya da ikisi birden mi olur, buna ancak doktorla görüştükten sonra kesin karar verebilirsin. En kısa yol ilaç tedavisi tabii ki, genlede 1 ay içinde olumlu sonuçları görmeye başlıyosun. Kendin yen, kitap oku vs, bunlar yapılacak en büyük hatalar. Herkesin yükü kendine ağırdır, depresyonu etkileyen sadece çevresel değil, genetik vb birçok faktör var. Siz daha ağırlarını kendi başınıza atlatmışsınız ne güzel ama çoğu insan pek çok sebepten, ben kendim yapmalıyıp diyerek aylar, hatta yıllar kaybediyor.
önceki yazdığım mesajımda eklememekle hata ettiğimi anlamış oldum chuck sayesinde. "sadece" ilaçlarla normale dönmeyi beklemek ne kadar mantıklı? demek daha doğru olacaktır. nitekim, bu illetten kurtulmak için sadece ilaçlar yeterli olmayabilir. dolayısıyla zaten gideceği doktorun söyleyeceği tedavi şekilleri ve ilaçlar bellidir, o konuda zaten birşey söyleyecek birikimim yok. ancak bu tedavi şekillerinin haricinde işin duygusal boyutu da var. depresyonun beyne kimyasal etkilerinin olması kadar, insanın mücadele etme isteği ve yeni arayış içerisine girme arzusu içinde olmasının getireceği kimyasal etkilerinin de bulunacağını, pek tabii doktorların vereceği ilaçlarla birlikte çok daha etkili sonuç vereceğini düşünüyorum.
yani "ilaçlarla ne işin olur, bilim, tıp ipe sapa gelmez şeyler, kendi kendine çözümünü bul, bulamıyorsan yapacak birşey yok" gibi bir yorum değil de, tedaviyi "sadece" ilaçlardan arayacağına, insanın kendisini de dinlemesi ve bu durumda mücadele edecek duygusal donanıma sahip olmayı hedeflemesi de, bu içinde bulunduğu durumu düzeltmeyi hızlandıracaktır gibi bir düşünce içerisinde olduğumu belirtmek isterim. fakat hala "tek başına" ilaçların "uzun vadede" yeterli olabileceğini düşünmüyorum.
philus, ben senin şahsında söylemedim zaten üstüne alınma. Genel bir kanıyı dile getirdin. Kendin yen diyen o kadar çok insan var ki, şansına senin cevabının altına gelmiş.
Tabi en önemlisi düşünce biçimini değiştirmek,katılıyorum. Fakat kısa vadede sadece ilaç tedavisi görerek çok büyük ilerleme kaydeden ve depresyonu yenen insanlar mevcut. Bazen sağlıklı düşünebilmek için o düzlüğe çıkmak gerekiyor.