sabahki düşüncelerimle akşamkiler arasında çok büyük farklar var. bi dengesizlik var gibi geliyor. sabahları içinde bulunduğum çöküntünün sebebi ne olabilir? sabah lanetliği yada afyon patlammaması durumunun şiddetli bi tezahürü mü yoksa?
sabahki kotu psikolojinin sebebi, gorulmus fakat hatirlanmayan, bilincaltina isleyen kotu bir ruya olabilir ya da surekli biseyse bu durum, duzgun uyuyamamaktan da kaynaklaniyor olabilir.
ben rahat nefes alamiyorum mesela ve her sabah uykuda dayak yemisim gibi uyaniyorum. bir de ise basladim, her sabah "kalkmak zorunda olmak" cok koyuyor bana, evimle isim arasindaki mesafe biraz daha kisa olsa, o sabah psikolojisiyle istifa ederdim, neyseki mesafe uzun ve ise gidene kadar aciliyorum biraz.
valla bence gittiğin iş/okul da olabilir mesela. sabah, mevzubahis işin okulun başlangıcında hayata küsersin, akşam da bitişinde kendine gelirsin, ertesi sabaha kadar unutursun falan. hele hele işe yeni başladıysan, alışmaya çalıştığın bir zamansa, o kadar doğal ki...
ama yaz dönemindeyim, çalışmıyorum, iş yok güç yok diyorsan, bilemedim onu.
Normaldir efendim. Eğer işinizden, okulunuzdan, karşılaştığınız insanlardan, her gün yapmak zorunda kaldığınız faaliyetlerden nefret ediyor, bunalıyorsanız son derece normal. Bende 6-7 senedir var. Malesef yapmak zorunda olduğum işi yaptığımdan, nefret ettiğim bir işi yapmaktan kaynaklanıyor, başka bir sebebi yok bunun. Biraz daha dingin, sakin uyanmak için yemediğim polen, içmediğim sarı kantaron, yutmadığım pharmaton vitamin falan kalmadı ama en ufak bir faydasını dahi göremedim. Bir kere içselleşince düzeltmek zor. Ama belli bir süre sonra alışıyor insan ;=)Kafaya takmamaya çalışın bu durumu. Taktıkça daha da büyür. malesef ki sizi sabah gözünüzü açtıktan saatler belki dakikalar sonra nefrete sürükleyen şartlar değişmedikçe ya da onlara olan bakış açınızı 180 derece değiştirmedikçe pollyanna veyahut "hayat sevince güzel ayşecik" gibi uyanmak çok zor.
evet çalışıyorum. evet işimi sevmiyorum da hani ciddi ciddi nefret ediyormuşum heralde.
bende de var aynı durum. akşamları daha fazla konuşuyorum, daha sosyalim, daha olumluyum, daha sevgi doluyum, daha yaratıcıyım. sabahları ise zombiden farkım yok. içimdeki tüm kötü hisler ve düşünceler merasim halinde her gün bıkmadan usanmadan kendini gösteriyor sabahları. öğle yemeğinden sonra eh işte biraz daha iyi hissediyorum. ama ancak akşamları kendime geliyorum. mesaili çalışanların, 9-6'cıların kabusu bu. çoğu kişiye olduğunu varsayıyorum..
karar verildiği anda uygulayan biri olsaydım ve hayatımın sabah karar aldığım ve akşam karar aldığım diye iki farklı versiyonu olsaydı bambaşka iki hayat olurdu . ama şu versiyonu iyi olurdu diyemem herhalde.
bu esnada bunun bir de makro ölçekte olanı var;
(bkz: pazartesi sendromu)
(bkz: tgif)
benim gibi cumartesi de (hatta tam gün) çalışan zavallılar için her günün nev-i şahsına münhasır sendromu var tabii, orası ayrı.