Merhaba arkadaşlar,hemen konuya gireyim.Benden biri hoşlandığında veya aşık olduğunda eğer ben bu tarz bir şeyler hissetmediysem o insana karsı,bu kişiden nefret etmeye başlıyorum nedense.Sinir oluyorum yanımda böle beni sahiplenir gibi davranmasına.Halbuki buna sevinmek gerekmez mi,birileri sana ilgi duyuyo filan?Ben de mi problem anlamadim.Aşklar nefretle başlar demeyin bana çünkü bir çok kişide oldu bu.Ahım şahım bir insan değilim de sanki o insan beni sevmeyi hak etmiyormuş gibi hissediyorum,neden böyle bilmiyorum.Ama tabiki eğer o kişiden ben de hoşlanmışsam işler değişiyor fakat yine de hemen karşılık vermiyorum.Hoşlanan kişi(benim de hoşlandığım) biraz uğrassın istiyorum açıkcası.Sizce bu hastalıklı bir düşüncemi?Yoksa kendi hayatinizda da gözlemliyormusunuz?

Not:Bayanim


 

Senin yaptıgın sadece çoçukluk ve sen çoçuksun

O zaman sana tavsiyem çoçuklugunu yaşa geç

Kaptırma kendini yoksa kaparlar seni

tuncaycafer

Tamam çoçuğum,öğrendiğim iyi oldu saol.Te allahm ya.

rokoko

(bkz: prenses sendromu)

:/

Çoçuk ne yahu :)

Türk kültürüyle büyütülmüş normal bir bir Türk kızısınız, sorununuz yok.

sourlemonade

tedavi olun

quadropol
1

mobil görünümden çık