bir haftadır spora dahi gidecek gücüm yok, işe gidiyorum ve eve gelip tavanı izliyorum. oysa daha geçen sene konser konser maç maç maç tiyatro tiyatro gezerdim. şimdi ise son 4 gündür sırf yaşamak için yemek yiyebiliyorum ve bu duruma nasıl son verebileceğim bilmiyorum, burada ve yakında hiç arkadaşım yok sosyalleşme imkanı yok enerjim yok gücüm yok ve bir haftada oldu bunların hepsi?
terapiye mi gitsem acaba?
Böyle düşündükçe daha da kötü olursun. Alt tarafı bir evre gibi düşün. Hayatın boyunca konserden konsere, tam zamanında işe gidecek değilsin ya.
terapiye degil, arkadasa, yakinliga ihtiyaciniz var gibi. terapi yalnizligi cozmez. bence su anki halinizi toparlamak icin izin alip yakinlarinizin yanina gidin, aile, arkadaslar vs. sonrasi icin de yalnizliginizi nasil cozeceginizi planlayin. ya bulundugunuz yerde arkadaslar bulun, ya da eski duzeninizin oldugu yere donun.
eski yaşadığım yere dönmek daha düşük ücret ve statü demek onlar da zor. burada hayat daha kolay ama kimsem yok bu yaştan sonra çevre edinecek ya da tanışacak kabiliyette biri değilim. 32 yaşındayım bu zamana kadar hiç karşı tarafa teklif etmedim adım atan kız oldu öyle ilişkiye evrildi , avcı değilim yani .bu da zaten burada hayat yok iken yalnızlığımı perçinledi. aslında bir sevgili burayı daha çekilebilir kılar ama hiç potansiyel aday da yok burada filtreme giren , erkek arkadaş grubum da yok. bunu nasıl kırabilirim hiçbir fikrim yok.
donem donem herkese oluyordur diye dusunuyorum, en azindan bana oluyor. bazen cok motive bazen senin anlattigin gibi oluyorum ama sonra toparliyorum. terapi bir secenek tabi ben de gitsem giderim ama gitmiyorum o ayri konu. bu kadar kafayi takip iyice kendini yeme derim ben. hareket etmeye, disari cikmaya kendini zorla, bir sekilde aksam cik yurumeye calis. h.sonu yakin bir yerlere git, bana en cok bu iyi geliyor mesela.
arkadas bulmak icin de klasik ama sosyal bir hobi edinmek faydali olabilir. spora gidiyormussunuz mesela, orada insanlarla muhabbet etmeyi deneyebilir, arkadasliga/sevgililige gecebilirsiniz. o olmuyorsa muhabbetin kendiliginden gelisecegi ortamlara girmek lazim, mesela bir dans ogrenip sonra onun etkinliklerine gitmek, ya da bir bisiklet grubuna katilmak vs olabilir.
yine de statu ve para her sey degildir, o yuzden geri donmek benim icin yine de bir secenek olurdu.
Merhaba, yorulmuş olabilirsiniz belki. İmkanınız varsa izin alıp bulunduğunuz yerden farklı bir yerlere gitmek iyi gelebilir. Bunun dışında terapi her zaman iyi bir seçenektir kendine yapacağınız güzel bir yolculuk olabilir. Ancak verdiğiniz bilgilerden, arkadaşların da söylediği gibi, yalnızlık sorun yaratmaya başlamış gibi görünüyor. Bazen yeni arkadaşlıklar bazen ufak bir flört renk getirebilir hayatiniza. Bunun için aslında herkesin bildiği şeyler kurslar, internet tanışmaları veya uygulamalar ise yarayabilir. Bu kisimda ben de kotuyum ama duyuyoruz bunları :) ancak harekete geçme kısmı için önce kendinize bir izin verip mümkünse sevdiklerinizle değilse kendiniz bir tatil yapmanızı öneririm.
Özetle, önce izin sonra sosyalleşmeye çalışmak ve eğer hala istekli isem terapi yoluna giderdim ben olsam.
Bir yılı nefesinizi tutup geçirmişsiniz. Demek ki nefesiniz buraya kadarmış iyi de gelmişsiniz yani az değil. Ama eninde sonunda bu değişikliğin getirdiği sosyal zorlukla başetmeniz gerekecekti.
Arkadaşların dediği sosyalleşme sorununuzu çözerse depresyona girmeden yırtarsınız. Ama bu yaştan sonra ben adım atamam gibi kalıplarınız sosyalleşmenize engel olmaya devam ederse oraları da bi terapi çözer.
Burn out
burn out +1 yani tükenmişlik sendromu, sen zorlarsın da sinir sisteminin bi limiti var, yeter aq diyor.
bu arada o yaptığın tüm şeyler bir kaçış da olabilir ve artık gerçekleri bastıramadığı için mecburen yüzleşiyor olabilirsin.
Bir yurtdışı tatili yap iyi gelir sana, sıfırlanırsın Ercü, hayata full çalışmak için gelmedik.