İş yerimdeki insanlar toksik, hiçbiriyle anlaşamıyoruz. Beni güdebilirler mi, işlerine yarar mıyım, ona bakıyorlar genellikle. İşten sonra da çok vaktim olmuyor sosyalleşmek için. Sporda insanlarla tanışıyorum ama salon dışına taşımak istediğim bir arkadaşlık kuramadım hiç.
Tatilde birkaç günlüğüne şehrime döndüm. Nasıl özlemişim insanlarla teklifsizce konuşmayı anlatamam. Çok rahat hissediyorum burada kendimi. İki hafta sonra göç ettiğim şehre döneceğim ve şimdiden her tarafım ağrımaya başladı. Karamsar düşüncelere kapılır oldum.
Daha önce böyle bir süreç geçirmiş olan varsa nasıl atlattı, bana ne söylemek ister?
Benim memleketimde hic cevrem yoktu. İst.a gelince bocaladim, bazen nefret ettim agladim, donmek istedim. Ama boyle hayati dar etmenin anlami da yok. İs arkadaslari cop. Biton arkadasim var ama ozelde maks 2-3 tanesiyle gorusuyorum maks.
Hobilerinle alakali workshoplara, etkinliklere katilman daha iyi olur; sohbet ortami olusur tabii girisken ve konuskan isen insanlarla tanisman da rahat olur. Absurt olacak ama ben kac ay once banka kuyrgunda bi sey sordugum birisiyle tanisip, arkadas olup gorusmeye basladim. Akla bile gelmez...:)
Biraz senin de o sehri sevmen, o sehre olan algini degistirip insanlara daha acik hale gelmeni saglayabiliyor.
30'dan sonra ülke değiştirdim alışırsın zamanla
çevrenin olduğu,mutlu olduğun bir yere taşınırsan sorunun cevabı evet. Aksi halde bence hayır. ben de benzer durumdayım hatta tesadüf müdür, istemediğim bir şehirde yaşamaya devam edip mutsuz olmak hakkında bir duyuru açmayı düşünüyordum.