Ben 34 hanım 33.
Biz şuana kadar isteyerek çocuk yapmadık. Ama bir yanimiz da korkmuyor değiliz yahu. Geç mi kaliyoruz vs. Of offf… bu konuda net istiyor veya istemiyor diyemiyoruz kendimize. Sizin çevrenizde böyle yasını almış ve bilerek çocuk yapmayan çift var mı?
Ben. Benim de sıkça geliyor bu şeyler aklıma. Kabullendim artık, çocuğum olmayacak. Ona göre yaşıyorum hayatımı da. Kabullendikten sonra biraz da rahatladım. Gelecek kaygım yok denecek kadar az mesela.
bir tane var. onlar da gec tanismis insanlar. 40-50 yasinda evlenen tipler.
genclikte birlikte olup cocuk yapmayan tanimiyorum. bu kadar dürtün de varsa neyi bekliyorsun ki? cocuk yapmak da ha diyince hemen olmuyor. bir bekleme süresi, islem falan gerektirebiliyor. yapicaksaniz ona göre yapin. ikinci cocuk icin zaten gec bile kaliyorsunuz. 35 yas sonrasi düsük riski falan filan her sey artiyor.
cocuk istemiyorum diyen tiplerin cogu zaten hali hazirda bekar oluyor.
Var. Evlendiklerinde 30'un altındalardı ve hiç çocuk istemediler.
Ben. Gerçi bekarım ben evlenmeyi de düşünmüyorum. Yaş 36.
Bir aile yakınımız yakın zamanda evlendi, 45 civarı var yaşı, onun da eşi evlenmeden önce çocuk istemediğini söylemiş öyle anlaşarak evlenmişler.
Sizin yaşlar civarı bir çift arkadaşım net istemiyor. Eğer yapacaksanız iyi yaşlardasınız.
Çift değilim ama çocuk istemedim. Sanırım biraz bu yüzden evlenemedim, önemli değil. Çok âşık olsam sevildiğime inanabilsem falan yapar mıyım, hiç sanmıyorum. Çünkü benden o çocuğu huzurlu insan yapacak bir anne olmaz. Huzursuz insan yetiştirmek de istemem.
Bence anne baba olmanın psikolojik temellerini araştırın, bende ne var ne yok diye düşünün. Sorumluluk almak istemiyorsanız yapmayın çünkü yalnız kalmış bir bebek/çocuk/ergen, yetişkin olduğunda ya çok bağımlı biri olur herkese salça olur kıymeti olmaz çile çeker, ya da çok bağımsız olur kimseye bağlanamaz konfor alanı bir acaip olur herkese çile çektirir. Bunun vatan haini yetiştirmeye sebep olup olmayacağı meçhul, bence çok ciddi bir sorun. Ben istemedim. Kendinizi gözlemlerseniz doğruyu bulursunuz.
tanıdıklar var , karı koca çalışıp ancak geçiniyorlar.
Bu sisteme bir köle daha hediye etmek istemiyoruz diyorlar.
Var, hem de birkaç çift var.
Hiçbiri de büyük yaşlarda evlenmiş kişiler değillerdi.
Ben. 41 yaşındayım, eşim 43 yaşında. 40'ı geçince "hani çocuk yapmıyor musunuz" diye soran münasebetsizler de azaldı, keyfimiz yerinde.
ben 43 esim 38 yaşında 14 yıllık evliyiz biz de yapmadık.
bence bu konudaki düşüncenizi netleştirin. çünkü eğer çocuk isteyecekseniz geç kalıyorsunuz bence. istemiyorsanız sorun yok. ama istiyorsanız şu saatten sonra ne kadar geç o kadar kötü.
Henüz geç değil daha yolunuz var ama konuyu oturup netleştirmek lazım. Kimisi evet en başından istemiyor ve yapmıyor. Kimisi vaktiyle istememiş ve pişmanlık duymuş, "şimdiki aklım olsa" diyor.
Genelleme yapıyorum; aile ve akraba ilişkilerine çok önem veren, sosyal çevresi kısıtlı kimseler çocuk olmadan ileride mutsuzluk ve pişmanlık yaşayabilir. Özellikle çocuk yapmayan kişiler sanki genellikle maddi durumu üst seviyede, sosyal çevresi geniş, gezmeyi ve seyahat etmeyi sevenler oluyor ve onlar da çocuksuz mutlu oluyor.
(İki cümle de yüzeysel genelleme ve şahsi gözlemim niteliğindedir)
ben 36 olucam, eşim 41. biz de yapmadık. yapmayı da düşünmüyoruz.
türkiye'nin ve dünyanın haline bakınca bir çocuğa yapabileceğimiz en büyük iyiliğin onu hiç dünyaya getirmemek olduğuna karar verdik.
ben 35, eşim 32 yaşında. evlenmeden önce de evlendikten sonra da hiç çocuk istemedik. muhtemelen hiçbir zaman da istemeyeceğiz.
evet var, hatta bir taraf cok istedigi ve diger taraf istemedigi icin bosandi bir tanidigim cift. karsilikli istemeyeip devam eden tanidigim da cok
biz de 36-32 sizle aynı durumdayız.
özellikle yapmayan çiftler tanıyorum, biri abim. istemiyorlar, başka bir sebep duymadım. çok ikilemli bi konu gerçekten.
2 çift 32lerdeler bilerek isteyerek 8 senelik evliliklerinde yapmadılar, isteyerek evlenmeyende var hayat bunlar üzerine dönmüyor.
tatile gidince bir kere daha anladım çocuğun zorluğunu çocuksuz çiftler mis gibi tatil yaparken anne babalar yemek-ağlama-uyku dertleri ile uğraşıyor. hatta tanıştığım 1 çift genç kuzenlerine ayrı oda almış çocukları onlara birazda olsa satmak için.
Biz varız
39-44 yaşlar. Planlamıyoruz, olmaması için dikkat ediyoruz.
Hayatımızı çocuk ile şekillendirmek istemiyoruz, manevi olarak yeterli sabrı taşımıyoruz. Etrafımızdaki çocuklarla gayet iyi diyaloğumuz var ama 7/24 bir çocuğun sorumluluğunu taşımak istemiyoruz.
Realist ve mantıklı insanlarız. Bizim için doğrusunun bu olduğuna en başından karar verdik.
Yalnız etrafımda bu konu ile ilgili net olmayanlar genellikle eninde sonunda çocuk sahibi oldular. Muhtemelen siz de o yolda gidiyorsunuz.
"Ben üniversiteye giderken sabaha kadar o içer eğlenir, ertesi gün de okula /işe gider hiçbir şey olmamış gibi çalışırdım. Ama şimdi kafam kaldırmıyor aabbii."
Bu cümleyi pek çok kişiden, belki kendinizden de duymuşsunuzdur. Çünkü o yaşlarda o kadar enerjik olmanızın bir sebebi de, evrimsel olarak çocuğun ihtiyaç duyacağı bakımı, ilgiyi sağlayabilmeniz için. Bildiğiniz gibi bizim türümüz doğduktan sonra uzun süre ekstra bakıma ihtiyaç duyuyor. Öyle at gibi doğduktan 10 dakika sonra kırlarda koşamıyoruz malum.
son 250 senede antibiyotik, ilaçlar, teknoloji sanayi devrimi vs ile hayatı yaşayış şeklimiz ve yaşam süremiz çok değişmiş olsa da aslında 5 bin sene önceki insandan genetik olarak hiçbir farkımız yok. O yüzden 30'ların sonlarında biyolojik olarak çocuk doğurabiliyor olsanız da o çocuğun bakımı için gereken enerjiniz, sabrınız maalesef asla 20 yaşındaki gibi olmayacak. Bu işin sadece bir boyutu bu arada. Ekonomi vs boyutları kişiden kişiye değişir, onu siz değerlendirirsiniz.
Sorunuza gelince, çevremde 10 senedir evli olup ilk günden bu yana çocuk yapmama kararını uygulayandan tutun, birlikte yaşarken çocuk yapmak için evlenip sonra bu karardan vaz geçen pek çok çift mevcut. Bu bahsettiğim insanların hiçbirinin en küçük ekonomik sorunu da yok bu arada.
bizim çevrede ne kadar yapmayacağız diyen kim varsa hepsi yaptı. yapmayan kalmadı.
Siz cocuk yapin bence. Bu konu kararsizlik goturecek bir sey degil. Yani su ise girsem mi gibi bir sey degil.
Yalniz dikkat edin bu cocuk yapma karari tamamen size ait olsun, etrafin e hadi artik anne baba olun demesiyle bu yola girmeyin. Ve isin maddi ve manevi tarafini iyice dusunun. Sonra pisman olabilirsiniz cocuk sahibi oldugunuz icin. Cok pisman anne baba var ama kimse konusamiyor bu konulari
yaw tabiiki herkes cocuk yapmak zorunda degil.
ama "geç mi kaliyoruz" endisesi varsa, yaslar 35e yaklasmissa ve ustelik 8 seneden beri mutlu mesut takiliyorsaniz, "helva yapsanaaaaa" diorum.
"bu ivvvrenc dunyaya bir cocuk getirmektense..." bu bahane de baydi yaw..
biz istiyoruz ama hala işimiz hayatımız oturmuş değil gibi (ama dünya kötüye gidiyor belki de hiç tam istediğimiz gibi olmayacak)
son trend şu, 35'e kadar çocuk yapacaksın ve eğer ikinciyi istiyorsanız ve arada 3-4 yıl olacaksa ileride sıkıntı olmasın diye kadın yumurtasını donduracak. Yani benim hanıma tavsiye edilen bu. 35(e)-33(k) biz şu an.
Tabii isteyince hemen olup olmayacağı da meçhul.
Hayatım boyunca Trkiye'nin birçok yerinde tanıdığım yüzlerce aileyi gözden geçirdim.
Taraflardan birinin sağlık problemi veya doğrudan kısırlığı ve eşinin bunu kabullenmesi şeklinde çocuksuz aileler tanıyorum ama bile isteye çocuk yapmamış bir tek aile bile tanımamışım. Cevapları görünce şaşırdım. Yeni bir trend olmalı.
Bu konuda düşüncemi ortaya koymak isterim.
İnsan ömrünü çocukluk, gençlik, olgunluk ve yaşlılık diye dört evreye bölebiliriz. Ne kadar süreceğini kimsenin bilemeyeceği, artık herhangi bir şey için enerjinin kalmadığı, konfor alanının haddinden fazla küçüldüğü yaşılılık evresinde çocuksuz ailelerin veya bireylerin bu dönemini haddinden fazla mutsuzlukla geçireceklerinden eminim. Bu, kendilerine bakacak bir çocuklarının olmadığından değil. tuttuğun takımın galibiyetine sevinmen mağlubiyetine üzülmen gibi, aidiyet duyduğun insanların varlığıyla var olduğun, onların yaptıklarıyla sevinip üzüldüğün, onlarla var olabildiğini hissettiğin bir dönemde 'onlar'ın olmamasının acısını yaşıyacakları için.
Ben güçlüyüm, ben kendimi düşündüğüm için yapamam geekini de kapsamlı düşünemeyen heyecanlı ergen kafası olarak niteliyorum, çünkü bu alemde insan gerçekten zavallı bir birey. Kedi sevgisi sömürmek bir yere kadar idare eder sizi.
Son olarak şunu ilave edeyim. İki tane boyu kadar çocuğu olan boşanmış kadının, yumurtalıklarının işlevsiz kaldığını öğrendiğinde hüngür hüngür ağladığını, günler sonra konuştuğumuzda da bir daha anne olmayı asla istemem ama bir anda olamayacağımı öğrenince nefes alamaz oldum. çok garip bir duygu dediğine şahidim.
Yani bazı şeyler içgüdüseldir. İçgüdüyü sadece güçlüyken bastırabilirsin. Ve doğruyu gördüğünde çok geç olacağını bilmek gerek.