Açıkçası kötü bir çocukluk geçirdim o zaman onlar bana normal geliyordu ama şimdi tuhaflığı anlıyorum. Misal dedemlerle kalıyordum amcamın çocukları yemeği beğenmediğinde onlara dışardan pizza , döner, kebap söyleniyordu ama bana kimse sen de ister misin diye sormuyordu. Ya da onlar hasta olduğunda doktora götürülüyordu ama benimkinin kendiliğinden geçmesi bekleniyordu. Bunlar birkaç örnek fazla detaylara gerek yok ama özetlemiştir.
Derslerim iyiydi. Okudum bir yerlere aralarından tek ben geldim. Ama içten içe hiç iyi bir şeyi hak etmediğimi düşünüyorum.
Misal işte çaycı önüme bir kahve getiriyor o zaman bile kendimin şımardığını düşünüyorum ben kimim ki önüme kahve geliyor çok şımardın ercü başına bir şey gelecek hissi kaplıyor bünyemi, yeni ve pahalı kıyafet aldığımda, tatile bir otele gittiğimde evde mangal yaptığımda ,işyerinde çöpüm alındığında hep aynı huzursuzluk ve mahcubiyeti ardından da bu şımarıklığın karşısında herşeyin elimden alınıp aynı şeyleri yaşayacağım endişesinde buluyorum kendimi? Aynı şeyleri yaşayıp atlatabilen var mı?
Her şeyin en iyisini hak ediyorum.
oluyor. sanki guzel bir sey giyinsem, yesem, gezsem tozsam diger insanlara haksizlik kotuluk yapmis gibi dusunuyorum ama boyle de en buyuk kotulugu kendine yapiyorsun aslinda.
bu hissi kısmen ben de yaşadım. eskisi kadar olmasa da hala var.
yakın zamana kadar iltifat adığımda (erkeğim) utanan, yüzü kızaran bir adamdım ve iltifata inanmazdım. sadece iltifat değil övgü, ilgi, alaka vb şeyler olduğunda da mutluluk değil rahatsızlık hissediyorum. eskiden bunlar çoktu, şimdi az ama hala var.
dostum, bence bunun sebebi özgüven eksikliği. özgüvenim yükseldikçe bu his azaldı.
terapi yapmalisin dostum.
bu tarz bir gecmis ask hayatini da etkiler. sen kendini 10% seversen, degerli görürsen sana 20% deger vereni asik zannedersin. halbuki 100% e oynaman lazim.
Zihnine çocukluğunda işlenen düşüncelerden ve duygulardan sanırım yüzde yüz kurtulamıyor, yalnızca üzerindeki etkilerini azaltıyorsun. "Evet bende böyle bir his var, bilinçli olarak öğrendiğim bir şey değil. Hala aklıma geliyor olması da esasında neredeyse fiziksel bir şey, duygudur gelir gider" diye bakmak, onunla savaşmamak lazım.
Hiç olmuyor. Hepimiz her şeyin en güzelini hak ediyoruz.
Zamaninda cok cekmissiniz simdi karsiligini alma zamani diye dusunemez misiniz?
Aynı his oluyor. Maddi durumu toparladım, istediğim birçok şeyi yapabilir haldeyim. Ama sanki bana yakışmıyor üzerimde eğreti duruyormuş gibi geliyor. Aynen böyle kötü bir çocukluk geçirmek ile alakalı bir durum.
Değersizlik hissi bu. Geçmiş travmaların için psikoloğa gidebilirsin. Bu toplum tarafından çoğumuza hissettirilen değersizlik.
oluyor. ama elimden alınma korkusu değil de, yük olma korkusu gibi bişey yaşıyorum. klasik değersizlik hissi değil mi bu?
bunun bir de kendin için bin liralık bir ürünü pahalı görüp; anana, babana, yeğenine 5 bin liralık ürünü gözünü kırpmadan alma etkisi var. kredi kartıma bakınca beni en çok o sarsıyor açıkçası :/
hiç yok.
her şeyin en iyisini hak edebilirim.
Bana da oluyor kötü çocukluk +1
Bende Oluyor.
Diğergamlılığımız fazla Olabilir.
Ben kendi açımdan şunu diyeyim,Gazze'de başından beri olan biten olayları yakından takip etmeye çalışıyorum ve sabah kahvaltıda oradakilerin halleri geliyor.
Avrupa'da bile müslüman olmayanların bu zülme tepkileri, itirazları var.
"İnsanlık" başlıbalına başka ve önemli bir değer
Ayrıca dünya ciddi manada açlık ve yokluk içinde çok insan var.
fakir çocukluk bu tarz tribe sokabiliyor insanı. bir de nazik bir insansanız uğraş dur. terapiye gidin. her şeyin kimse en iyisini hak etmiyor ama biz de eşek değiliz. geldiğimiz noktada tabii ki hizmete etme görevi verilmiş pozisyonlar bize hizmet etmelidir. eziyet ediyor değiliz ya, adamlar da karşılığında paralarını alıyorlar. bu bir şımarıklık değildir. herkes bir şeye hizmet ediyor, karşılığında ücretini alıyor. birilerinin hizmeti servis anlamında daha göze celbeder nitelikte olsa bile siz de hizmetçisiniz günün sonunda. o yüzden dert etmeyin böyle şeyleri.
fakir çocukluk sonrası bende de var bu. diğerlerine haksızlık gibi değil de iyi şeyler bana layık değilmiş gibi. İmkanlarımı iyileştirdim, toplum ortalamasından çok daha iyi durumdayım. Ama düşünme tarzını iyileştiremedikten sonra keyif alınmıyor maalesef. Diğergamlık konusuna da katılıyorum.
cok dusunmuyorum kendim hakkimda. hayatimin ilk 25 yili kelimenin tam anlamiyla bes parasiz gecti. son 5 yildir da guzel yasiyorum. bir gun olecegiz o yuzden yok fomo'ymus, yok hedonizmmis cok umrumda degil. hayatin nasil isledigini ilk 25 yilda cok iyi anladim cunku.
bugun de toplumsal konular kisisel hayatimdan daha degerli. yani hak etmiyorum diye dusunmuyorum cunku zamaninda kotu sartlarda yasadim, o yuzden hak ediyorum diyorum. ama hak etmedigi halde cok iyi yasayan bir azinlik ve hic hak etmedigi halde sefil bir hayat suren milyonlar var. bu tabloda kendime cok bakmiyorum ve en iyi toplumsal sistem nasil kurulur onu dusunuyorum.
Olayın kaynağını cozmussunuz aslında. Bundan sonrası ana hatlarıyla "fake it until you make it"den ibaret. O kahveyi içmeye ve kendinize bunun simarmakla ilgili olmadığına, insani bir şey olduğuna dair telkinde bulunacaksiniz her defasında. Hatta ayrıca kendinize bir şeyler ısmarlayacak "oh oh canıma da degsin" diye yiyip içeceksiniz.
Benim bir arkadasim var. Muhendis. Federal hukumette burda. Akilli, ailesine duskun, iyi bir baba. Kime sorsan harika biri oldugunu soyler.
Babasini cocukken kaybetmis. Para kazanmak ve 4 kardesine bakmak icin gencliginde yillarca domuz ciftliginde calismis.
Bu adamin maasi herhalde saatte $55 civarindadir. Durumu iyi.
Bu adam 3 senedir, is yerine gelen market brosurlerinden el arabasi bakiyor. Ne kadar ihtiyaci oldugunu ve ne kadar isine yarayacagini falan soyleyip harekete gecemiyor. Psikolojik bir duvar var sanki. Adam el arabasi alamiyor :) $150 veremiyor.
Gecirdigi fakir cocukluktan dolayi saniyorum bu psikolojik duvari asamiyor. Bunu buraya birakayim istedim.
Değersizlik/Kusurluluk şeması diye Google da arayabilirsiniz. Bir sürü alt başlık da var bu şemaya dair.
Evet atlatılabilir bu inanç, üstünde çalışman lazım.
edit: çok kesin yazmışım atlatılabilir diye. yüzde yüz atlatılamasa bile değiştirilip, dönüştürülebilir. önemli ölçüde iyileştirilebilir. en azından bu hissi nasıl yönetebileceğimiz öğrenilebilir.
Oluyor özellikle maddi konularda. 40 yaşında eşek gibi çalışıp kazanıyorum zevkine birşey almak istediğim zaman kırk dereden su getiriyorum alınca da yerin dibine geçmiş hissediyorum kendimi
Bende de var. Degersizlik hissinden oluyor.
Ben maddi olarak cok konforlu, manevi olarak cok prenses bi cocukluk, genclik gecirdim. Amcalarimin, halalarimin da gozbebegiydim ve hala oyleyim. Nazli buyudugum icin herkes hala bana hassas davranir. Okulda da hep gozbebegiydim.
Beni ozel iliskilerdeki yanlis tercihlerim degersizlestirdi. Salak oldugum icin.
O degersizlik duygusu da bende her alana yayildi.
Cozumu yok bence. Rol yapiyorum en azindan etraf kendime deger veriyorum sansin diye
benim peder sulalecek buyuk bir evde buyumus, tek cocuk ve babannem onu sert kurallarla yetistirmis. onda bu tarz sikintilari cok gozlemledim ve hep sinir oldum. ama allahi var bizden kesinlikle sakinmazdi, kendinden keserdi.
70'i devirdi, uzundur kendine iyi bir bisiklet almak istiyordu ama erteliyordu. 50 sene once calinan el yapimi bir bisikleti hala anlatir durur. gecen gunlerde cok sevdigi bir arkadasi aniden uykusunda oldu, simdi baktim hemen gidip kafasindaki bisikleti almis.
yaw yarin sabah kalkmamizin bir garantisi yok. o yuzden ben gunu yasama taraftariyim. ve aynen bu yuzden emeklilik falan islerine de hic inanmiyorum.
savurganlik seviyesinde degilse alin kullanin uzerinizde paralansin. ben bu kafadayim, acimiyorum.
hiç öyle bir hisse kapılmadım. ben iyi, düşünceli, akıllı, yetenekli, başarılı bir insanım. ben her şeyin en güzelini, en pahalısını, en kalitelisini hak ediyorum bence. ucuz, çirkin, kalitesiz şeyler moralimi bozar.
ayrıca çaycının işi o, getirecek tabii. sadece sana getirmiyor zaten. sen mükemmel olduğun için de getirmiyor. getirmek zorunda, getirmek için maaş alıyor. böyle düşünürsen belki biraz rahatlarsın.
ama bence direkt ben harikayım ve harika şeyleri hak ediyorum diye düşün. tabii gerçekten iyi bir insansan.
anneniz babanız hayattalarsa ve sizi savunmamışlarsa, size yemek sipariş etmemişlerse onların suçu. belki de babanızı sevmedikleri için sizi de sallamamışlar ama amcanızı sevdikleri için onun çocuğunu da sevmişler. eğer o çocuklar sizden küçüklerse bu da bir sebep olabilir. bir de ağlamayana meme yok, ben de istiyorum demeliydin, tabii seni sert şekilde yetiştirdilerse diyememiş olman normal.
sonuç olarak bu davranışlara sen hak etmediğin için değil, çevrendeki yetişkinler düşüncesiz ve aptal oldukları için maruz kaldın.
kuzenlerinle kendini kıyaslama. onların suçu yok. aile büyüklerinin suçu. onlar daha akıllı diye alınmadı o pizzalar onlara; "ben bu yemeği yemem" diyebildikleri için alındı. senin diyememen de seni baskıyla yetiştirdiklerini gösteriyorlar.
kendinle ilgili düşündüğün iyi şeylerin listesini yap. bir arkadaşından da senin hakkında düşündüğü iyi şeyleri öğren ve o listeye ekle. dışarıdan bir gözle bak, o özelliklere sahip bir insan iyi şeyleri hak eder mi sence? ben şöyle iyiyim böyle başarılıyım, bence ben hak ediyorum de.
bir dahakine çaycı sana bir şey getirdiğinde mahcubiyet hissi oluşursa içinden kendine şunu söyle: ben artık o küçük çocuk değilim ve yetişkin biriyim, artık kendi hakkımı savunabilirim, ben iyi şeyleri hak ettiğimi biliyorum, iyi kalpli başarılı bir insanım, çayı elbette hak ediyorum, önüne çay getirilmesi abartılacak bir şey değil, utanmama gerek yok, şu andayım geçmişte değilim ve şu an her şey normal.