simdi karar vericem disaridayim.
3 ay kadar once ben sinirlendirmistim, ne zamandir istedigi bir hediye almistim barismistik bir sekilde.
bu sefer ciddi kavga ettik. bu kez suclu taraf annem.
ama annem asla ve asla suclu oldugunu kabul etmez.
"anayim ben ana" sendromu var da..
napsam o adim atmicak, benim atmam lazim.
cicek alsam mi? her kavgada bi hediye aliyosuna bile getirebilir.
napsam dersiniz. nasi cikicaz bunun icinden. 3 gundur devam ediyor durum.
yemeğe götür ya da ev işlerinde yardım et tatilde 2. gün yumuşar
“Anayım ana” sendromu çok toksik. İçinizden geliyorsa haklı da olsanız sevindirin tabii gönlünü tatlı sözlerle de alabilirsiniz.
Fakat içinizden gelmiyorsa, bazı şeylere artık dolduysanız ellemeyin. Ben ellemiyorum şahsen artık. Böyle hayat kalitem yükseldi adeta.
bir yanim evet ellemek istemiyor
Sevdiği bir tatlı olabilir.
annelerimiz hayattayken her anın kıymetini bilmeli... haklı veya haksız olmanın inanın hiçbir önemi yok. tek diyeceğim bu.
benim annem de böyleydi. ben suçluysam ben özür diliycem, annem suçluysa da -ki asla zaten suçlu olmaz o- o büyük yine ben ayağına gidicem.
belli bi yaşa gelene kadar hep böyle devam etti. sonra bi kere küstü-farklı şehirlerde yaşıyorduk artık- aylarca aramadı etmedi. sonra aradı nerdesin gel konuşalım dedi ağlayarak. konuşurken dedim ki, ben hatalıysam bile sen büyüksün, senin beni yönlendirmen hatamı bana öğretmen lazım. senin asıl büyüklük yapman lazım değil mi? sonra barıştık. artık uzun süreli küsmeler yapmıyo ama insanlar da kolay değişmiyor. sana önerim alttan alma, yok hediyeymiş bişeymiş. hep bunu bekliyorlar sonra maalesef. ve hatalı davranmak da çok kolaylaşıyor onlara o zor adımı atmak onların sorumluluğu hiç olmadığı için. normal davranmaya devam et. ama kırgın olduğunu da anlasın. ne kadar mümkün bilemiyorum ama bir an yaratıp bir şekilde de konuşmaya anlatmaya çalış derdini sakin bir şekilde, o sinir anı geçtikten sonra. anneler de eğitilebiliyor. zamanla orta yol bulunuyor.