Önceden oldukça sosyal, girişken bir hayatım vardı. Kafama estiğinde ne dilini bildiğim ne birini tanıdığım bir ülkeye gidip orada 5 6 ay sıfırdan bir çevre oluşturup çok keyifli zamanlar geçiriyordum ama şimdi bu hissi bu duyguyu tanıyamıyorum.
Psikolog, psikiyatr lüksüm yok bu aralar. Kullanıp işe yarayan reçetesiz ilaç tavsiyesi de verebilirsiniz, akıl da verebilirsiniz, teşhis de koyabilirsiniz. En ufak yardıma bile ihtiyacım var. Sanırım konfor alanının köpeği olmuşum. Ama bu yaşadığım korkunun, endişenin ne olduğunu bilmeye ve bi an önce çözmeye mecburum.
Bu tür durumlar üstüne gitmeden kolay kolay çözülmüyor bence. Evde ilaç alıp bekleyerek daha iyi hissetmeyeceksiniz.
Ben de boyleydim.
Is gorusmesinden "aramazlar" diye cikiyorsam mutlu oluyordum. Ya da her gorusmede hep bi bahane uretmeye calisiyordum hem cevreme hem de kendime. kendimi de ikna etmeye calisiyordum yani burada calisilmaz diye...
Ya da gercekten iyi yer cikarsa offf ya beni begendilerse diyordum icimden.
Tam bi delilik gibi geliyor kulaga ama maalesef bi donem yasadim.
Garip ben de bunlari yasarken bi sebepten 1 sene kadar ara vermistim. Oncesinde boyle degildim. Ise de cok ihtiyacim vardi ama hep bu sekilde ilerliyordum.
Sonra bi gun bi yere gittim yine, is yerinin kapisindan geri donecektim neredeyse gorusme yapmadan :)
Ama girdim. iyi de bi yerdi. temiz falan. Bahane de yok. neyse iceri girdim belki begenmedigim bi sey olur "umuduyla".
Adam cok tezcanli cikti. ne oldugunu anlamadan evrak falan goturdum. Oyle devami geldi.
Sanirim bu duygu icine kapanmaktan, issizligin tetikledigi umutsuzluk ya da hayattan bikma hissinden, farkinda olmadigin bi depresyon halinden vs kaynaklaniyor.
Benimki boyle gecti.
Seninki nasil gecer, terapi mi lazim olur bilemiyorum ama
birden harekete gecmeyi dusunebilirsin.
Seninki tabi ilk defa baska yerde calisacak olmanin korkusu da olabilir bi de
Onun da cozumu ayni ama bence, bi adim at
kendine telkin verebilirsin. Önceden yaptım yine yaparım gibi. İlk adımı attıktan sonra gerisi gelir. Öncelikli ve en zor olanı ilk adımı atmak. Konfor alanından çıkman lazım.
İyi hissetmek kitabını okumak fayda sağlayabilir.
birebir aynı böyle bir dönem yaşamıştım. 1 sene işsiz kalmıştım ve görüşmelere giderken içimden bir ses keşke olmasa vs. diyordu. tamamen alışkanlık bunun siz de farkındasınız, evde olmaya kendinizle kalmaya çok alışmışsınız. ama bence korkacak bir şey yok çünkü hiç tanımadığım bir ülkeye gidip orada bir hayat kurabildim demişsiniz ki bence bu hiç kolay bir şey değil. demek ki içinizde bu potansiyel var. kendinize bunları hatırlatın. anksiyetem mi var ilaç mı alsama da hiç bulaşmayın derim, endişeleriniz çok insani ve anlaşılabilir şeyler bence