Hayat oyle zaten. Bagirsan hakliyken haksiz duruma gecersin.
Bir de en bastan yumusak olmamak lazim. Is yerindekiler beni bilir. Cok da kizdiramazlar. Hayirsa hayir derim.
Benim bu. Damarıma basılmak diye bir şey yok. Proletaryanın çelik iradesine sahibim. Hatta sinir savaşında karşıdakini parçalarım, asla sinirlenmeme özelliğimle.
Benim bu, gunun sonunda kafada bitiyo.Daha hic bi zaman kizip bagirildiginda bir isin cozuldugunu gormedim. Gorulse bile kalp kirmadan imkansiz. Soylenecek soz karsisinda karsi tarafin tepkisi olculur kafada. Ona gore soz cikar agizdan. Gunun sonunda hic bir seye degmiyecek olmasi gercegi insani sakinlestiriyo.
genelde böyleyim, eskiden değildim böyle olmaya bir nevi mecbur kaldım.
bana bağlı takriben 50 tane personel var. benim bir üst yöneticim (GMY) o kadar sert bir adam ki ben yanında pamuk gibi kaldım ve mecbur iyi polisi oynamak zorunda kaldım. bu durum özel hayata da sirayet etti ve daha yumuşak bir insana evrildim.
memnun muyum?
sanırım evet.
Eskiden olsa böyle ayaklarımdan tepeme kadar ateşler çıkan şeyler karşısında artık böyle sıfır mimik boşboş bakabiliyorum. Yoga ve meditasyon saolsun..