Bunları öyle ağlama krizi eşliğinde falan düşünmüyorum. Öyle anlaşılmasın. Kimseyle de paylaşmıyorum. Yani ailemle. Hatırlatıp üzmemek için sanırım.
Normal mi sizce? Size de oluyor mu?
bence gayet normal. bana da arada oluyor.
bana da surekli oluyor bu durum. hatta eskiden her gece cocuklugumun gectigi sokaklari hatirlamaya calisarak uyurdum. bir daha o gunler gelsin diye uzulurdum.
Geçmis günü beyhude yere yâd etme,
bir gelmemis an için de feryat etme ,
geçmis gelecek masal bunlar hep
eglenmene bak ömrünü berbat etme.
niceleri geldi, neler istediler,
sonunda dünyayi birakip gittiler.
sen hiç gitmeyecek gibisin degil mi?
o gidenler de hep senin gibiydiler.
dünyada ne var, kendine dert eyleyecek,
bir gün gelecek ki can bedenden gidecek,
zümrüt çayir üstünde, sefa sür iki gün ...
zira senin üstünde de otlar bitecek
31 yaşındayım, babamı 7 yıl önce kaybettim ve tarif ettiğin duyguları aynen ben de yaşıyorum. bu düşüncelerin melankolik bir yanı olduğu kesin ama melankoli de insana dair değil mi? sürekli geçmişte yaşamak ya da hiç yad etmemek arasında bir yerler bence gayet normal.
Başınız sağolsun. Geçmişten kopamıyorum ve çok sık düşünüyorum. Eğer size zarar verecek tarzda hatırlamıyorsanız bence normal. Kimileri yıllarca yas tutar depresyondan kurtulamaz. Kimileri de hatırlar sadece. İçi cız eder ama hayatına da devam eder bi şekilde.
6 sene oluyor babam öleli. Yas tuttuğum sıra hariç var olsaydı diye düşünmedim hiç. Olmuyor bende.
gayet normal. ben yeni ani katmakla ilgili oldugunu dusunmuyorum, epey ani kattim, yasamim kokten degisti ama bu yasasaydi simdi nasil bir hayatimiz olurdu, nerelere giderdik, neler konusurduk diye dusunmemi engellemiyor. engellemesin zaten, sevdiklerimizi anmak ve anilmak guzel bir sey. sanxis'in dedigi gibi arada bir yerde, hayatinizi felc etmeden bunlari yasamak gayet normal.
Normal değil. 3 sene önce en yakın arkadaşımı kaybettim. 24 yaşındaydık. 1 sene düşünerek geçti. Her akşam... Yalnız yaşıyorum. Şaka değil her akşam.
Bu işin sonu yok. Aklına geldiği an başka bir şey yapmak zorundasın. Aç oyun oyna, film seyret, dışarı çık, sarhoş ol, porno izle. Ama düşünme.
Haziranda annemi kaybettik.
Düşünürsem, intihar ederim.
Anormal diyenler neye göre diyor anlayamadım. Karalar bağlıyorum dememiş ki soruyu soran ya da yaşayamıyorum dememiş ki. Hatırlıyorum bazen, onla geçirdiğimiz zamanları düşünüyorum demiş. Cevaplarda da yeni biriyle tanışın falan denmiş. Ne yapsın yeni babayla mı tanışsın şimdi bu kişi.
sanxis, bulutumsu +1
İnsana dair bir şey bu. Bazısı böyle yaşıyor. Bence hatırlamakta bir sıkıntı yok, depresyona sürüklemiyorsa insanı. Asıl unutmak sıkıntılı gelir bana.