annem ve babam emekliler. her ne kadar yuksek emekli maas almasalar da kendi yaglarinda kavruluyorlar cok sukur. ben de calisiyorum onlara yuk olmuyorum. sikinti su ki benim dugunum olacak ve annem dugun sirf bir tik daha guzel olsun diye tekrar ise baslamis ve babama da baski kuruyor calismasi icin. sonuc itibariyle babam da is bulmus. annemin bakis acisini anlayabiliyorum. fakat "50 yasina gelmissin bu saatten sonra ne calismasi senin gezmen lazim." diyorum ama anlatamiyorum. simdi olayi yeni ogrendim ve gercekten cok sinirlendim. onu kiracak bir sekilde de vazgecirmek istemiyorum, sinirli bir sekilde konusup. bu sebeple fikir almak istedim. nasil yaklasmak gerekir?
bu arada ikisi de isci emeklisi. hani masa basi rahat bir is bulmus olasalar bir nebze anlayacagim ama kendilerini yoruyorlar.
simdiden tesekkurler.
Çalıştıkları iş çok dandik değilse 50 yaş daha genç bir yaş ya, çalışmak istiyorsa bırak çalışsın ne olacak. Zaten kafa koyduysa vazgeçirmek de imkansız.
50 yaş ne ya gerçekten, bırak çalışsınlar. öbür türlüsü çok çok daha kötü.
bence de bırak çalışsınlar. babam anneme yoğun baskı uygulamakta 65ten önce emekli olmaması yönünde. kendisinı bıraksalar ölene kadar çalışır. çalışmanın faydalı olduğunu zihni ve bedeni diri tuttuğuna inanıyor(ben de öyle).
Belki ikisinin de çalışası vardı da düğün bahanesi oldu. O kadar sene çalıştıktan sonra herhalde sıkıcı da oluyordur emeklilik. Düğün bahane olmuştur diye düşün, yoksa kocaman insanlar kararlı iseler nasıl vazgecirebilirsin ki?
elden geldigince tabii ki calismak gerekir fakat yorucu isler. aksam aradigimda bile "cok yoruldum, yapamayacagim galiba" diyordu annem. belki benim konusmama bile gerek kalmayacak.
bir de koy tarzi yerinde ufak bir yerleri var. gitsinler orada ufak ufak domates, biber eksinler oyle calissinlar mesela. babam gitmek istiyor da annem hapsediyor kendini istanbul'a.