Şu anda yaşadağınız güzelliklere Tanrı-Buda-tao-cosmos-satan-boşluk vb üçgeninde olabilir şükrediyor ya da minnettar kalıyor musunuz?
Dindar bir insan değilim. Allah'a inanırım. Dini ahlakı hayatımda uygulamaya çalışırım. Her zaman şükrederim. Bu bende manevi bir doyum ve sabır oluşturuyor.
hayatımda bir gün bile şükretmedim. daha iyisini istemek varken, niye şükretmek?
şükretmiyorum. gözlemlerime göre şükreden insanların başına hep daha kötüsü geliyor. şükredince bir sonraki bölüme başlama komutu gibi bir şey veriyorsun herhalde. o bölümde de daha büyük felaketler, daha büyük kayıp ve yıkımlar oluyor. bu böyle böyle devam ediyor, kişi şükretmeyi bırakana kadar.
bunun sebebi belki de şükreden kişinin kendinin daha güvende olacağına duyduğu güvenle alakalı da olabilir. yediği darbeden sonra buna da şükür diyen kişi kendini gelecek tehlikelere karşı daha duyarsız bir durumda tutuyordur belki.
deist bir insanım ancak müslümanlık açısından bakarsak ki benim de uyguladığım yöntem aynı, hayır da şer de allahtan ise ne hayır için şükrederim ne de şer için dövünürüm. hayatımda benim kontrolüm dışında bir şey olduysa iyi veya kötü, bunu hayatın getirisi olarak görüp alacağım ders varsa alıp devam ediyorum.
Ben ediyorum. Benimki kimilerine polyannacılık gibi gelebilir ama sahip olduğum herşey için şükrediyorum.
etmiyorum. daha iyileri de pek umrumda değil. şiddet gören, aç yüzbinlerce canlı varken kendi halimi dert edinmek bencilce geliyor.
Herşey ve özellikle sağlık hususunda şükrediyorum. Elbette dahasını isterim ama beterin beteri olduğunu da bilirim, bugünümü aramayım yeter.
evet.
evet. çok doğal bir şey benim için.
Her sabah ve aksam, duzenli bir sekilde tanrima sukrediyorum. Su anda -oncesinde ve sonrasinda da yasattigi ve yasatacagi- yasadigim her guzellik icin ibadetimi gerceklestiriyorum. Tanrimi seviyorum.
Geceleri uyumadan önce onunla konuşuyorum, sıkıntılarımı anlatıyorum, sıkıntılarıma rağmen içimi nasıl rahatlattığını anlatıyorum. Beni yarattığı, en önemlisi, kendisini bulmamı sağladığı için şükrediyorum.
evet
şükretmek olarak adlandırmam ama içimdeki çılgın pollyanna sahip olduklarımın farkında olup "o kadar da kötü durumda değiliz be aga" dememi sağlıyor. daha iyisine sahip olamadığım için şartlarıma, kendime sövmem ama sahip olduklarım için herhangi bir dış güce minnettar olmam.
olaylar benim dışımda gerçekleşiyorsa bundan dolayı birine borçlu hissetmemin hiçbir anlamı yok. yatalak değilim diye zaten şükretmem çünkü asıl yatalak olmak istisnai bir durum, özel bir muamele görmüş değilim.
Polyanna tarzında olmasa da her an bir seylere şükrediyorum sanirim ben de. Şükretmekten de ziyade kıymet biliyorum diyelim. Heyatimdaki en ufak seylerden en büyük şeylere kadar hepsinin kiymetini cok iyi bilirim.
Evet.
öncelikle ateistsporluyum.
minnettar olduğum durumlar/kimseler bir hayli. şükretme kısmını pek yaptığım söylenemez.
olmasi gerektigi kadar degil.