Melankolik filmlerde boğazıma bir yumru tıkanıyor hep. Ağlamamak için zor tutuyorum kendimi. Mesela;
1.) Az önce Sleeples in Seatle vardı TV'de. Milyon kere izlemişimdir. Tom Hanks'in oynadığı karakter radyoda 1 sene önce ölmüş karısını anlatır. Krismısta nasıl hazırlık yaptığını, nasıl becerikli olduğunu anlatırken doldu gözlerim. Hemen bastım başka bir kanala. Zaten hep üzer o film beni. (Çok da severim o filmi.)
2.) Selvi boylum, al yazmalım; Hani son sahnede Samet babası İlyas'a değil de babası bildiği Cemşit'e koşar ya. Bunun üstüne Asya da İlyas'ın yanından geçip Cemşit'e doğru yürür. İlyas yıkılır. Bi yandan çok sevinirim Cemşit'i seçtiler diye. Bir yandan İlyas'a üzülürüm. Bir yumruk tıkanır gene boğazıma.
3.) Charli Brown'un pek çok bölümü; (evet ya. çizgi film beni ağlama noktasına getirebiliyor.)
4.) Dead Poets Society; Captan, my captan deyip sıraların üstünde öğretmenlerini uğurladıkları sahne.
5.) Ice Age'de hani bebeğin babasını bulup, ona teslim ettikleri sahne. Bir de mamut amcamızın duvardaki av sahnesini görünce karısı ve çocuğunun insanlarca avlandığını hatırlama sahnesi (yazarken ağlamaklı oldum bak gene)
6.) Stanley Spielberg adlı yönetmenin çektiği (biliyom len. onlar 2 ayrı kişi :D ) Artificial Intelligence; Hani David en son uzaylılarca denizin altında bulunununca ayının verdiği annenin saçından anneyi tekrar yaratırlar. Ama film bu ya, yaratılan anne ne yazıkki 1 gün yaşayacak ve gün sonunda ölecektir. David ve clone anne o gün tam masal gibi güzel bir gün geçirirler. Uyku zamanı gelir ve David ile annesi yatağa uzanırlar. Bu sonsuz uykunun başlangıcıdır ikisi için. (Of var ya bu paragrafı 15 dakikada yazdım vallahi. Arada durup soluklanmasam yanımdakiler hem yazıp hem de niye ağlıyor bu deli diyebilirler.)
7.) Kuzenim Uykusuz dergisini alır. Ben hemen Ersin Karabulut'un Sandık İçi sayfasını okurum. Geçen haftaki öyküsünü ağlamamak için 20 dakikada okuyabildim. Hani şu babasını küçük çocukken nasıl süper insan gibi gördüğü, babasının en zorlu koşullarda bile bu da geçer diye aileye moral vermesi. Büyüdükçe bu iluzyonun azalması. Babanın menüden en ucuz yiyeceği seçmesi. En son karede babanın iş yerindeki probleminden bahsederken, oğlun "Bu da geçer. Hep beraber atlatırız demesi."
Of hele şükür bitti. Şu yukardaki 7 maddeyi ara vere vere yazmam 1 saatimi almıştır belki.
Deli miyim ben?
Östrojen hormonun fazlalaşmış sanırım. Bir baktır istersen. Ciddiyim.
evet
filmlerin arka çekimlerini bulup izlemek yada komik seslendirmeler yapılmış ise onları izleyerek pekala bu psikolojiden kurtulunabilir. ersin için ise bişey diyemem.
evet dostum... boyle bi soruyu sordugun icin delisin. olmadi insansin.
ben de ne zaman hrant dink gorsem gozlerim doluyor, simdi deli miyim ben?
Bayan olarak bende cok duygusallıktan yakınıyorum herseye aglıyorum kurtulmanın caresı varmı nefret edıyorum aglamaktan ama olmuyor gözlerimin sulanmasından bıktım
@chaud; Östrojen sebebiyle olsa gerçek ölümlere neden bu tepkiyi vermiyorum?
@jack of shade; :)
@kabaday; Sinefil olmasam da çok film izleyen kamera arkalarını da genelde izleyen biriyim. İşe yaramıyor. :)
@ninonino; Zaten bayansınız. Sizin için normal. :)
@no avalon; Bu ırkçı ülkede hala her dine/dinsize ve ırka saygı bekleyen bizler, evet galiba deliyiz. :(
biraz sinirlerin bozulmuş olabilir. duygusal bir insan olabilirsin. yaş ilerledikçe insan daha da hassaslaşır. kötü birşey ya da delilik değil bence.
not: yalnız dikkat ettim daha kimse seviş geçer yazmamış. kınıyorum.
gerçek ve yan anlamlarıyla boşalmaya ihtiyacın var, birikmiş bişeyler olmalı bilinçaltında, rüyalarını yorumlamaya çalış en basitinden
öncelikle ağlamanın ya da duygusal anlamda hassas olmanın "karı"lıkla ilgisi yoktur. ama konu elbette ki bu değil.
bence psikiyatriste görünün çünkü ağır depresyon geçirdiğim dönemlerde aynı sizin gibiydim. her şeye gözüm doluyordu, sonradan en ufak bi olayda bir yerlere saklanıp salya sümük ağlama krizlerine dönüştü ve çok rahatsızlık veriyordu. tedaviyle derhal düzeldi.
dolayısıyla bi uzmana görünün derim...diye düşünüyom...adeta...
sevgilerimle :)
NOT: hayır efendim deli değilsiniz =p
yahu erkekliğine bişi demedim sadece östrojen hormonun fazlalaşmış dedim. Hipofiz bezinde bile bir sorun olabilir. Gerçek ölüm dediğin şeyler haberlerdedir. Allah korusun bir arkadaşın ölürse o zaman görürüm ben seni. Cidden bi baktır.
fazla empati yapıyorsun sanırım. benim de zaman zaman aşırı duygusal olduğum zamanlar olur ama bundan çok da şikayetçi değilim.
ben de 76 doğumluyum ve iki çocuk babasıyım, çocuklar olunca biraz daha hassas oluyor insan, birisinin başına kötü bir şey gelince farkında olmadan empati yapıyorum ve ben de çok üzülüyorum ama bu beni rahatsız etmiyor, ağlamaktan da fazla çekinmiyorum(en azından yalnızken)
Pichoscosama2 ağlamanın kötü bir yanı yok bence. Erkek olup, ağlamanın da. Ben de çizgi filmlerde bile ağlayan biriyim. Ben kadınım ama, erkek olsam da ağlardım çekinmeden sanırım. Bunu tam bilemiyorum, erkek olmadığımdan. Ağlayabilen erkekleri de, daha normal buluyorum ayrıca. Tabii bu benim görüşüm, başkaları ne düşünür bilemem. Bir problem olarak görüyorsan, tıbbi yardım almalısın. Bence çok insani bir duygu. Depresyon olduğunu pek düşünmüyorum da, tiroid kaynaklı olabilir gibi geldi bana da. Safra kesesindeki taşlar bile, insanın duygularını değiştirebiliyor. Gerçek olaylarda böyle olmaman, kendinle kaldığında yoğun empati yapman olabilir. Bunu da sen bulacaksın. Karı sözcüğüne pek takılan biri değilim, bazı kadınlar bundan hoşlanmayabilir. Bir erkeğin ağlamasını pek bir hoş bulmuş olmalılar ki, bu sözcüğe de takılmamışlar. Beni çizgi filmlere bile ağlarken görenler, dalga geçiyorlar bu arada, kadın olmama rağmen. Şöyle rahat rahat ağlayamıyorum, yanımda birileri olunca. Ağlamak güzeldir diye, bitireyim. İnsanın içi temizleniyor, yıkanıyor adeta. Erkek de olsanız ağlayın, çekinmeyin.
keişke ben de ağlayabilsem. kadınların bu özelliğine hayranım. ne kadar güzel ağlayım içlerindeki sıkıntıyı boşaltabiliyorlar. son iki gözyaşımı bile hatırlıyorum. sonuncusu 2005, bir önceki 1991. sizin deli değil sağlıklı olduğunuzu gösterir.
depresif bir döneminde olabilirsin. neşelenecek şeyler bulmaya çalış bence.
@merry shelly; :)
@ditriell; Rüyalarımı hatırlayamıyorum.
@infamis; Tabi ki karılıkla alakası yok. Başlık dikkat çeksin istedim. Açılışı ne kadar dikkat çekici yaparsan dediklerin/yazdıkların o kadar dikkatli dinleniyor/okunuyor da.
@chaud; Dediklerini yanlış anlamadım. Merak etme. :) Gayet normal bir şey hormonal dengenin oynaması. Ama gerçek hayat ölümleri beni üzmüyor nedense.
Mesela dedem öldü 6 sene önce, ağlamadım. İçimden gelmedi. Ki severdim dedemi.
Veya ailece 35-40 yıllık aile dostumuz olan ailenin babası kalpten öldü pat diye. Adam beni ben de adamı çok severdim. Çok şeker biriydi. Ağlamadım. Kendimi tuttuğumdan değil. İçimden gelmedi.
Son olay mesela gene 35 yıllık bir aile dostumuzun kızı 33 yaşında sarkomadan öldü 3-4 sene önce. Kız, hani derler ya yer yüzüne inmiş bir melek. Örnek bir evlat, örnek bir öğrenci, arkadaşlarının sevgilisi, kocasının bir tanesi olan biri. Kaç sene geçti aradan. Kocası hala toparlayamadı kendini. Hani filmi çekilse "Love Story" filmine 5 basar (Ulen o filme de ne ağlamıştım zamanında). Kızcağız ölünce sevinmiştim tam tersi acıları bir son buldu. Kurtuldu çektiği çileden diye. Eminim filmi çekilse veya romanı yazılsa gene ağlarım. Ama gerçeğinde taş kalpli oluyorum nedense. :(
@frown; Tamam, çok güzel. Empati iyi bir teşhis. Ama neden sadece filmdeki hikâyeye empati kuruyorum da, gerçek hayattaki bir olaya Mr. Spock gibi yaklaşıyorum?
@july14; :) İşin enteresan yanı, acıklı bir filme ağlayan biri varsa yanımda, mesela annem :D, ağlamak yerine katıla katıla gülüyorum. Yok yanımdakilerin bir tepkisi yoksa ben ağlama noktasına geliyorum.
@trocero; Sağlıklı olsam filmlere üzülüp, çevremdeki gerçek ölümlere buz adam gibi takılmazdım. :)
@arnold schwarzeneger; Aslında cıvık bir kişiliğim var ama neyse belki de sen haklısındır.