(dini boyutu es geçiyorum.)
orwell der ki:
-her gün, her saat hayata dört elle sarılmak, gelecekten yoksun olduğunu bile bile günübirlik yaşamayı sürdürmek, tıpkı hava olduğu sürece nefes almayı bırakmamak gibi karşı konulmaz bir içgüdüydü.
işte böyle bir şey bence de. yani bu yaşamsal mekanizmamızı durduracak bir şeylerle (kaza, intihar, cinayet vs.) karşılaşana kadar hep bir "değişir be" umuduyla devam ediyoruz işte. "bu gidiş nereye kadar sürecek?" sorusunu bile unutuyor, erteliyoruz hatta. zaten (u)mutsuzluk hastalığına yakalanmışken bir de ekonomik ve sosyolojik beklentilerin/ihtiyaçların bindirdiği yükle zombiye dönüyoruz, otomatiğe bağlıyoruz. biraz "aykırı" olanlar da vazgeçiyor her şeyden. yaşam perdesini kapatıyor...
ben de öyle yapacak gibiyim bu gidişle...
bunca? evrenin büyüklüğüne göre çok küçüğüz.
bunca kedi niye yaşıyorsa onun için yaşıyoruz.
şimdilik, ölümüne kadar hayattayız :)
napak qanqa ölek mi?
cevab: doğduğukları için.
sorunun öznelliği ortada, o kadar değişken ki. o sebepten cevap şu; çünkü milyarlarca sebep var, çübkü milyarlarca sebep yok.
Tek bir sebep var, oldukten sonra ne oldugunu bilmiyoruz.
otonomo + 1
Öyle denk geldiği için. Yazı-tura atınca yazı denk gelmesi gibi, trilyormilyon olasılık arasından biz denk geldiğimiz için.
doğduğu için. doğumu biz seçmiyoruz bi bakmışız hayattayız ve sonra ayak uydurmaya çalışıyoruz. zaten öleceğimizden beri kalan zamanı keyifli geçirmeye çalışıyoruz.