Sizce annesi ile babası ayrılık yaşamış kişiler daha sonra sevgililerinden ayrılırken daha acımasız oluyorlar mı? Hani, benim annem babam neler yaşadı biz mi ayrılamayacağız düşüncesi oluyor mudur?
Yoksa bir daha bu tarz şeyler yaşamamak adına daha bağlanan insanlar daha yapıcı sevgililer mi oluyorlar ?
bunların bir bağı olabilir mi var mı çevrenizden veya sizin tecrübeleriniz?
Ben hep ikinci ihtimalin daha yüksek olduğunu gözlemledim. Başlamaya çekiniyorlar ama başladıktan sonra bırakmak zor.
ben de hep ikinci ihtimale tanik oldum. tesaduf mu bilmiyorum.
ben üç yaşındayken boşanmışlar.
ben de ilişkilerim üzerinde bir etkisi olduğunu düşünmüyorum.
kendi hayatım için bir genelleme yapamadım.
fakat genelde boşanmadan etkilenmiş olan kişiler, kopmakta zorlanıyor benim bildiğim kadarıyla.
yani ilişki yerlerde sürünüyor, hatta belki psikolojik/fiziksel suiistimaller bile olabiliyor, ama ayrılma işini gerçekleştiremiyorlar.
bunun da çok fazla olduğunu düşünmüyorum ama.
yani yüzde 10 falandır belki.
çoğunlukla 2. verdiğin örnekteki gibi olur eğer bu ayrılık, özellikle çok küçük yaşlarda yaşanmışsa ve çocukta terk edilme şeması/korkusu oluşturmuşsa. Bir kız çocuğunu örnek verirsek bu kız çocuğu bilinçaltında babasının kendisini terk etmesi olarak yorumlar ayrılığı ve hatta benim yüzümden terk etti diye de düşünür ve değersizlik ve suçluluk inancı da oluşur, o ayrı. Eee baba ilerde olacak karşı cins partnerinin temsilidir ve bu kız da hayatına giren bütün erkeklerin onu terk edeceğine inanır ve ahtapot gibi ilişkiye ve adama sarılmaya başlar. Adamı kendinden uzaklaştırana kadar devam eder ve kendini gerçekleştiren kehanet olur.
Diğer türlü daha isyankar modda olan kişilerdeyse tam tersi bağlanamama, duygusal yoksunluk, yüzeysel ve tek gecelik ilişkiler yaşama, uzun süreli derinlikli ilişkiler yaşayamama şeklinde vuku bulur.
Ayrılık sürecini iyi şekilde yöneten ve çocukla maddi-manevi ilgilenen ailelerin çocukları da en az etkilenir ama genellikle anne ve baba bu süreci çok hatalı yönetiyor. Yani asıl mesele boşanmak değil, boşanma sürecinin yönetimi, yoksa bitmesi gereken bir ilişkinin zar zor devam ettirilmeye çalışmasında da çocuk olumsuz etkileniyor.
Benim annemle babam geçen sene boşandı ve inanılmaz olaylıydı. Boşanmadan önce 6 yıllık sevgilim varken sonrasında değiştim ve s.kerler seni çekemem diyip terk ettim. Tartışma şekli babamı hatırlatıyordu. Sonrasında da kimseyle olamadım çünkü tahammülüm sıfır şu anda ve evet acımasızca bir ayrılık olmuştu. Bağlanmaktan çok yalnızlık daha tatlı geliyor bana. İkinci dediğiniz gibi de olan vardır mutlaka.
Her ikisi de oluyor gördüğüm kadarıyla. Ben boşanmış bir ailenin çocuğuyum. Ailemle mutlu zamanlar geçirdiğimi hatırlıyorum. 15 yıllık evlilik ve 2 çocuk sonrası biten bir evliliğe şahit olduktan sonra evet birinci düşünce ağır basıyor.
Ama ilişkimi umursamaz bir biçimde yaşamıyorum. Daha mantıklı düşünebiliyorum. İstesem de bir drama kraliçesi olamam yani. Şu ayrılsak sanırım bunu başka birine göre daha kolay atlatırım.
Buna yek cevap vermek zor, ancak tam tersi bir durum olduğunu biliyorum.
hayır olmuyolar ama kim nerden çıkarıyosa böyle şeyleri dillendiriyolar birtakım zerzevat sepet kafalar
babası olmayan kız verici olur
boşanmış aile çocukları sorunludur
anne babası boşanmış olanla aile kurulmaz sen de boşanırsın
dul kadınla evlenilmez bir evliliği yürütememiş seninle nasıl yürütücek
vs. vs. tırıvırı
bunları doğrulayan bir iki örneğe rastlandı mı da ağzına ne gelirse genelle gitsin gırla. olmaz.
2. durumu tecrübe ediyorum. Erkek arkadaşımın ebeveynleri uzuuun zaman önce olaylı ayrılmış; kendisi kadar sevecen ve tatlı adam tanımadım.
2. si oluyor.