Tecrübeyle biliyoruz ki, bazı kişiler PMS olayını ağır yaşıyor kendisine de çervresindekilere de zorluk çıkartıyor.
Peki hanımlar bu geçtikten sonra nasıl oluyor? Söylediklerinizi, yaptıklarınızı hatırlayıp pişmanlık duyuyor musunuz yoksa o an öyle gelişiyor durum geçince ise başka bir ruh halinde olup unutuyor musunuz?
o an öyle gelişiyor, sonrasında aklıma bile gelmiyor.
Ne yaşıyorsam içimde yaşıyorum, ekstra asabi olmuyorum çevremdekilere karşı. Genelde aşırı duygusal ve gereksiz duyar kasan birine dönüşüyorum, sonrasında buna da üzülünür/ağlanır mı diye gülüyorum kendime.
kırk yılda bir canımın sıkılması dışında bana hiç bir şey olmuyor. PMS filan görmedim bunca senedir.
neden bilmiyorum ama ben çok ağır geçiriyorum bu dönemi. ben ben olmaktan çıkıyorum apayrı birine dönüşüyorum. hani tamamıyla psikolojik desem, şımarıklık ediyorum desem o da değil, resmen içimden ayrı bir köstebek kurabiye çıkıyor. eğer ben bu yaşadıklarımı yaşamadan bir başkasında görseydim büyük ihtimal numara yapıyor falan derdim ama yok, gerçekten elimde olan bir durum değil bu.
normal zamanda son derece duygusuz, sakin, vurdumduymaz olan ben bu dönemde salya sümük her şeye ağlıyorum, çok ufak şeylere çok büyük tepkiler veriyorum, pire için yorgan yakıyorum vs. Misal şu ana kadarki neredeyse tüm erkek arkadaşlarımdan pms döneminde ayrıldım.
peki sonrasında ne yapıyorum? eğer çok sevdiğim birini kırmış isem arayı yumuşatmaya çalışıyorum. fazla önem vermediğim kişiler konusunda ise (ki bu kişiler hayatımdaki insanların toplam %95'ini falan oluşturuyor) hiçbir şey yapmıyorum. unutuyorum gidiyor.
Ben biraz üzülüyorum. O yüzden o gün kendimi karantinaya alıyorum kimseyle iletişim kurmamaya çok özen gösteririm. Ola ki kırdım birini hiçbir şey yokmuş gibi davranırım ertesi gün. Özel bi gayrete girmem.
Pişman olmuyorum da "allah allah ben buna nasıl kızmışım" oluyorum. Aynı şekilde tam o dönemde zirladigim bir şey için "ben bununla normalde dalga bile geçebilirdim" diyorum.
farkında olmuyorum ben olan bitenin.