hepimiz öleceğiz bu malum kaçış yok
korkmak denemez ama istemiyoruz ölmek.
yok ama merak var, nolcak ne bitcek diye.
ölümden korkarak yaşanmaz bence. içgüdüsel olarak 100 sene daha yaşarız gibi devam ediyoruz hayatımıza. Bayılır gibi ölmek isterim, bir de yanımda birileri olsun isterim.
bitse de gitsek
hayır. ama bazen hayat çekilmez oluyor.
deli gibi korkuyorum. düşündükçe panik atak geçiriyorum
bir de canım çok tatlı benim. Bazen nasıl can verecem ben lan diye düşündüğüm oluyor. düşünmemeye çalışıyorum.
Varlık yokluk ekseninde bi ölümden bahsediyosak eğer kesinlikle hayır. Heyecanla bekliyorum ölümü. Hatta şu an bi motive oldum; "aa hakkaten ölüm var lan!" diye bi sevindim. Öte yandan ölümün geleceği şekli, arkamda bırakacaklarımın yaşayacakları falan biraz korkutuyor.
Çok korkuyorum, ölüm anksiyetesi var sanırım bende.
Gerçekten ölümden korkuyor olsaydık yaşadığımız anları geçiremezdik.
Her insan elbet korkuyor, inancına göre, ölüm şekline göre vs
Ama hiç ölmeyecekmiş gibi davranıyoruz. Planlar, sözler, kararlar veriyoruz.
Ben daha çok ölüme muhtaç olmaktan korkuyorum.
öngöremediğim ölümden korkuyorum.
bir trafik kazasında ölmekten korkuyorum mesela, depremden korkuyorum. atıyorum patlamada ölmekten korkuyorum. bunlar benim planlamadığım, öngöremediğim ölümler. ödüm kopuyor mesela bunları düşününce, lan hiç beklenmedik anda ölünür mü diyorum.
dersen ki sen öleceksin, ölümden korkuyor musun. yoo korkmuyorum. hastalansam korkmam, ne zaman öleceğimi bilirim. yaşlansam korkmam, yaşanmışlığımı bilirim.
ama sevdiğim bir canlının ölümünü düşününce aklım çıkıyor, başkasının ölümünden korkuyorum. bu öngörebiliyor olsam da aşırı korktuğum, kabul etmek istemediğim bir şey.
ölüm çok değişik ya, gerçek yani. korksak da bir şey değişmiyor herhalde.
Sevdiklerimin ölmesinden çok korkuyorum. Bazen durduk yere yok olacaklarını düşündüğümde ağlayacak gibi oluyorum.
acı çekerek ölmekten korkuyorum sadece. onun dışında uyurken falan gideceksem sorun yok. çünkü öldükten sonra hiç var olmamış gibi olacağız. bu beni rahatlatıyor.
idit: sadece gelecekteki teknolojileri göremeyeceğim için bayağı üzülüyorum ya.
Gün içinde korkmuyorum da, ölünle ilgili bir uyaran olduğunda korkuyorum. O andan ölesiye korkuyorum zaten. Yaşamla ilgili "Şunu da yapamadım"ım yok ve ölsem gözüm açıkta gidecek bir durumum yok ama ölesim de hiç yok ve ara ara bundan korkuyorum.
Korkuyorum. Yaşamdan da korkuyorum. Ama ölümden daha çok korkuyorum.
kanser vb hastalık sebebiyle yavaş yavaş ölmekten korkuyorum ama patlama kaza gibi sebeplerden ani ölmek de hayalim değil :D ne bileyim hani böyle pamuk dedeler oluyor ya yaşı geliyor ama elden ayaktan tam düşmeden, sevdikleri yanındayken yaşlılıktan yatağında ölüyorlar, öyle bir ölümden korkmazdım herhalde.
yalnız 90 seneden az yaşarsam üzülürüm ya, kendime iyi bakarsam 100-120 yaşarım gibi geliyor ama uçağa binmeden önce de "lan düşse ben kesin kurtulurum" diyordum, bu da öyle bi'şey olabilir, 50-60 yaşına gelince aynı uçağa bindiğimdeki aydınlanmayı yaşayabilirim.
Evet aşırı korkuyorum
İnanılmaz korkuyorum. Ani ölmek istemiyorum ama sürünmekte istemiyorum. Öldüğümün farkında olarak huzurlu bir şekilde gidebilirim.
korkmak denir mi bilmiyorum ama benden sonra olacak olanları bilemeyecek olmak üzüyor beni.
@azizakin +1
hiç korkmuyorum. ne kendim için ne de çevremdeki/hayatımdaki herhangi biri için. sıfır.
korkmuyorum ne zaman gelecekse gelebilir. mahrum kaldigim icin uzulecegim veya yarim birakip sunu yapamadim diye hayiflanacagim bi hayatim yok cunku. ha yarin bambaska olur her sey, birakip gitmeyi istemeyecegim bi hayat cizerim, o zaman belki korkarim. ama ben sonrasini merak ediyorum asil, bence o zaman da korkmam (merak kediyi öldürür diye bosuna dememisler). yalniz sevdigim birilerinin ebedi yoklugunu dusunmek korkutucu geliyor. sevdigim insanlarin ölümünden daha cok korkuyorum sanirim.
Korkuyorum. Var olmak guzel, yok olmak kotu.
soyle bir sey vardi aklima geldi:
" bir çocuk, babasının tabutunun önünde gidiyor...
gözyaşı dökerek şöyle diyordu:
ey babacığım!
yüreğimi yaralayan böyle bir gün;
ömrüm boyunca başıma bir daha gelmez.
bir sûfî dedi ki:
babanın başına bugün gelen de bir daha gelmeyecek.
çocuğun başına gelen bir şey değil.
esas çetin olan, babanın başına gelen iştir.
ey dünyaya başsız, ayaksız gelen adam!
başına toprak saçılsın, boş işler yapmışsın!
ülkenin en yüce makamına da otursan;
eline yelden başka bir şey geçmeyecek!"
mantıku't-tayr
genç ölmekten korkuyorum. daha yaşayacağım çok şey var. yaşamayı seviyorum inşallah güzel güzel yaşarım.
Evet, korkarim olmekten. Hele de erken olmekten. Bir de uzun yillar sonra Dunya nasil bir yer olacak merak ederim hep, ileri teknolojiyi goremeyecek olmak beni uzer:)
Gecenlerde ucak inerken (ucak korkum falan yoktur) glide slope'un cok altinda kaldigimizi sanip cakilacagiz sandim, o an olmekten korktum mesela.
13 marttan beri kızılayda berbat hissediyorum. böyle bir korku yok. sırt çantalılardan, kızılayda valizle dolaşan gavatlardan it gibi tırsıyorum. otobüsteyken yanaşan arabaların içine bakıyorum. patlama olmuşçasına gözümde canlanıyor ne yaparsam o basınç ve patlayan camların zararını en aza indiririm diye kurguluyorum. ulusu geçene kadar bu böyle. nefret ediyorum artık kızılay sokaklarından, ankaradan.
ben istediğim şeyleri yaşayamadan ölmekten korkuyorum yalnızca, ölümün kendisinden değil.
Hayır neticede elinde sonunda ölüm var
hem de nasıl
evet
ölüm bence korkulacak bir şey değil, istenmeyen bir şey daha çok.
yok. iyi böyle. arayı açmak için spor ve sağlıklı beslenme yapıos işte. bakalım kısmet
Korkmuyorum. Geldiğinde hoş gelsin.