arkadaşlar selam...
canlıları, bilhassa da sokak kedisi ve köpeklerini çok seviyorum.
elimden geldiği kadar maddi manevi bir şeyler yapıyorum.
fakat bir türlü yeterince yardımcı oldum gibi hissedemiyorum.
ve artık psikolojim laçka oldu.
sabah iş servisini beklerken bir kedi görüyorum mesela. aç, bağırıyor. yanımda mama olmadığı için mama veremiyorum, işe de gitmem gerekiyor (arıza bir işyerim var 1 dk bile geç kalamıyorum maalesef). ve ben bütün günümü o kediyi düşünerek, hatta zaman zaman gözlerimden birkaç damla yaş gelircesine düşünerek geçirebiliyorum. pişman oluyorum. içim şişiyor.
ne bileyim, mesela instagram'da takip ettiğim kedi sever birisi, hasta bir kediyi tüm çabasına rağmen kaybettiğini duyuruyor. ben bunun için yarım gün ağlıyorum.
bir başka örnek, çarşamba günü kar geliyor, millet oley kartopu oynicaz diye sevinirken ben "allah kahretmesin, kediler köpekler napacak şimdi" diye düşünerek dün gece uyuyamadım mesela. sabah erken kalkıp gidip kedilere yaptığımız yuvaya baktım, kar yağınca sağlam durur mu falan diye...

bu vicdani girdapla nasıl baş edebilirim? yani bilmiyorum anlatabildim mi... onlar için daha fazlasını yapmayı çok istiyorum ama sanki ne yaparsam yapayım bünyem bunu yeterli bulmayacak ve içim çürüyecek gibi hissediyorum.

tek seferde yazdım imla vs hiç bakmadım kusura bakmayın şimdiden...

herkese iyi seneler

 

Olayı müslümanlığa yada veganlığa bağlamadan cevap vermek gerekirse: duygusal bir yapınız var belliki, hayvan sever olmanız çok iyi bişey ama yaşantınızı olumsuz yönde etkilemeye başlamış. Bütün dilencilere para veremediğimiz gibi, bütün sokak hayvanlarını da doyuramayız. Algınız tamamen bu yöne kaymış. Başka yöne çevirmeniz lazım, bu sırada hala mama verebilirsiniz hayvanlara. Kadınsanız hormonal dengenizi ölçtürün derim. Kediler size minnettardır emin olun. Kişisel olarak her türlü yardımı yapmışsınız hayvanlar için. Gönlünüzü rahat tutun.

hasmetizm 2046

ben de acıyorum ama yapacak bir şey yok. sokak şartlarına uyum sağlarlar bunlar.

hayvan herif

ben de aynı durumdayım ve artık çevremdekilerin pek ciddiye almadığını hissediyorum bu manyaklığım için, gördüğüm her minik kedi/köpeğe ağladığım için. hamile kedi görüp "bu nerde doğuracak" diye düşünmekten, hasta kedi görüp "bunu nasıl hergün bulup ilaç içireceğim" diye düşünmekten, mama verdikten sonra peşimden gelen minikler için üzülmekten yoruldum.

normal insanlar "doğalı bu" diye düşünüyor. ben de doğalının bu olduğunu bilsem de gözümün gördüğüne katlanamıyorum. psikolojik destek almadan çözülebilecek bir konu olmadığına inanıyorum. hiçbir şekilde sağlıklı bir düşünce şekli değil.

piremses

şöyle öneriler verebilirim

www.alicepetshop.com

www.alicepetshop.com

bu setlerden alıp çantanda hazırda gezdirebilirsin ben öyle yapıyorum. kedi görmesem bile normalde orada kedi olduğunu bildiğim yerlere bırakıyorum. bu sitede köpekler için mama yok ancak migroslarda 1 tl.ye bir paket dostluk maması alıp köpekler için de yanında mama bulundurabilirsin.

kakamelsokoban

sabah yangin merdiveninde sevdigim kediye iki saat sonra araba carpti. dunya zor bir yer.

e haliyle

elinizden gelen maddi manevi desteği yaptıktan sonra daha yapabilecek bir şey kalmıyor maalesef. devletin ve toplumun hayvana bakışı değişmedikçe birey olarak yapabileceklerimiz günlük refah artışından ibaret. elbette beslemek, tedavi ettirmek, korumak zorundayız ama daha etkili mücadelelerde yer alarak değişimi sağlayabilirsiniz. vicdani sorumluluğunuz hayvan mücadelesine katkı sağlamaya yardımcı olur. belki bir barınak gönüllüsü, belki hayvan hakları mücadelesi veren biri belki bir hayvan özgürlükçü olarak tüm hayvanların yaşam hakkını savunup devleti ve toplumu değiştirmeye yardım edersiniz.

madarch

Psikiyatriste gidin.

sen git ben geliyorum
1

mobil görünümden çık