Hayal kurmayı seven biriyim genel olarak. Bazen kendimi çok kaptırdığım da oluyor. Böyle zamanlarda hep "acaba gerçekle hayali karıştırıyor muyum, hayalimdeki insanları gerçek hayatıma farkında olmadan ve bunu engelleyemeden alıyor muyum" diye soruyorum kendime. Sizce şizofren biri öyle olup olmadığını anlayabilir mi? Yoksa klasik türk teşhisi olarak "bunu soruyorsan hasta değilsindir" diyerek rahatlamalı mıyım?
Yakın sayılabilecek bir zamanda abusive diyebileceğim bir ilişkiden çıktım. Uzun süre ayrılmak istemiştim ama becerememiştim bunu ve her seferinde geri dönmüştüm. Bana hiç değer vermeyen, sürekli kötü davranan, beni sürekli ezen biriydi. Sürekli ona kendimi kanıtlamaya çalışıyordum, aslında salak olmadığımı göstermek istiyordum. Ondan sonra birkaç kısa süreli ilişkim de oldu ama şimdi sürekli kendimi suçluyorum neden onun bana bunları yapmasına izin verdim, neden hemen ayrılamadım, neden kendimi rezil ettim diye. Kendimi bir türlü affedemiyorum. Bütün gün evin içinde bunu düşünüyorum ve kendime üzülüyorum. Belki bununla ilgili bir tavsiyeniz, söyleyecek birkaç cümleniz vardır.
Madem rahatsızdın neden onunla birlikte olmaya devam ettin o zaman diyeceklere,
Ondan neden ayrılamadığımı aslında ben de bilmiyorum. Çok yalnızdım o dönem. Onun yaşı benden büyüktü ve yeni tanıştığımız zamanlarda çok koruyup kolluyordu beni. Birinin beni düşünmesi çok hoşuma gitmişti çünkü ilk defa oluyordu böyle bir şey. Sonra da takılıp kaldım işte.
Madem rahatsızdın neden onunla birlikte olmaya devam ettin o zaman diyeceklere,
Ondan neden ayrılamadığımı aslında ben de bilmiyorum. Çok yalnızdım o dönem. Onun yaşı benden büyüktü ve yeni tanıştığımız zamanlarda çok koruyup kolluyordu beni. Birinin beni düşünmesi çok hoşuma gitmişti çünkü ilk defa oluyordu böyle bir şey. Sonra da takılıp kaldım işte.
1