merheba arkadaşlar, öncelikle iyi pazarlar çok uzun tutmayacağım özet geçeceğim
30 yaşındayım ve kadınım 2.5 yıldır da uzaktan ilişkim var erkek arkadaşım yabancı ve ingilterede yaşıyor ben ise bu yaşıma kadar hep istanbuldaydım arkadaşlarım var iyi de bir işim var ve halimden memnunum.. şu aralar üzüldüğüm bir şey var ben hep erkek arkadaşıma ne zaman evleneceğiz baskısı yapıyordum ama şu aralar yapmıyorum çünkü artık yavaştan teklif etmeye hazırlandığını sözlü olarak hissettirmeye başladı ama beni şimdi de ülkeyi bırakacak olmanın hüznü kapladı. doğrusunu söylemek gerekirse çok arkadaşım yok çok az ve sayılı, beni üzen şey annemi yalnız bırakmak çünkü annemle çok yakınım ve başka akrabamız yok. abim var ama annemle abim görüşmüyorlar ayrıca o da başka bir ülkede yaşıyor. annemin erkek arkadaşı var bi tane ama o adama da pek güvenmiyorum.. bu konuyu haftalardır içimde çözmeye çalışıyorum ama çözemiyorum..
erkek arkadaşım beni çok seviyor ve değer veriyor ben de onu seviyorum bu nedenle ayrılmak da istemiyorum çünkü ileride pişmanlık da duyabilirim...
annem ise beni destekleyen bir yerde hiçbir zaman gitme burada kal demedi aksine evlen yuva kur çocukların olsun mutlu ol sık sık gelirsin dediği bir yerde.. psikoloğa açtığımda konuyu o da sürgüne gidiyor gibi düşünüyorsun sık sık gelirsin görüşürsün diyor ama benim psikolojim olayı annemi terk ediyorum gibi düşüncelerde o nedenle de mutlu değilim.. bu nedenden dolayı da erkek arkadaşımdan ayrılmak istemiyorum..
şimdi üniversiteye gitseydim mesela 4 yıl sonra gelirdim iş bulsam sıkılır dönerdim ama evlenince ben annemi özledim türkiyeyi özledim diye boşanamam var mı sizin çevrenizde örnekler?
bi de kendimi değil hep başkalarını düşünüyorum böyle de bi sorunum var
30 yaşındayım ve kadınım 2.5 yıldır da uzaktan ilişkim var erkek arkadaşım yabancı ve ingilterede yaşıyor ben ise bu yaşıma kadar hep istanbuldaydım arkadaşlarım var iyi de bir işim var ve halimden memnunum.. şu aralar üzüldüğüm bir şey var ben hep erkek arkadaşıma ne zaman evleneceğiz baskısı yapıyordum ama şu aralar yapmıyorum çünkü artık yavaştan teklif etmeye hazırlandığını sözlü olarak hissettirmeye başladı ama beni şimdi de ülkeyi bırakacak olmanın hüznü kapladı. doğrusunu söylemek gerekirse çok arkadaşım yok çok az ve sayılı, beni üzen şey annemi yalnız bırakmak çünkü annemle çok yakınım ve başka akrabamız yok. abim var ama annemle abim görüşmüyorlar ayrıca o da başka bir ülkede yaşıyor. annemin erkek arkadaşı var bi tane ama o adama da pek güvenmiyorum.. bu konuyu haftalardır içimde çözmeye çalışıyorum ama çözemiyorum..
erkek arkadaşım beni çok seviyor ve değer veriyor ben de onu seviyorum bu nedenle ayrılmak da istemiyorum çünkü ileride pişmanlık da duyabilirim...
annem ise beni destekleyen bir yerde hiçbir zaman gitme burada kal demedi aksine evlen yuva kur çocukların olsun mutlu ol sık sık gelirsin dediği bir yerde.. psikoloğa açtığımda konuyu o da sürgüne gidiyor gibi düşünüyorsun sık sık gelirsin görüşürsün diyor ama benim psikolojim olayı annemi terk ediyorum gibi düşüncelerde o nedenle de mutlu değilim.. bu nedenden dolayı da erkek arkadaşımdan ayrılmak istemiyorum..
şimdi üniversiteye gitseydim mesela 4 yıl sonra gelirdim iş bulsam sıkılır dönerdim ama evlenince ben annemi özledim türkiyeyi özledim diye boşanamam var mı sizin çevrenizde örnekler?
bi de kendimi değil hep başkalarını düşünüyorum böyle de bi sorunum var
1