şimdi kısaca neden-sonuç ilişkisi kurup önerileri bekliyor olacağım. öncelikle babamızı kaybettiğimiz için annem ev içinde yalnızlaştı. daha sonra da ben üniversite okumak için ankaraya geldiğim için de o da komşularından ve arkadaşlarından koptu ve dolayısıyla yalnızlaştı. haftaiçleri temizlik yapmaya gidiyor. annem üniversite mezunu ancak kendi bölümüne uygun iş bulamadık. o yüzden haftaiçleri dolu oluyor tamamen. ancak haftaiçi akşamları kolay kolay evde olamıyorum. ya kütüphaneye gidiyorum ya da arkadaşlarımla oluyorum. haftasonları ise annemle vakit geçirmeye çalışıyorum ama annem çok yalnız gözüküyor. ben her haftasonu olamıyorum. ona nasıl arkadaş kazandırabilirim? oturduğumuz apartmanda da sadece karşı komşumuz ev hanımı ve onlar da yaz gelince köylerine gidiyorlar. diğer komşularımız da çalışan çoğunlukla.
anneme yapabileceği bir uğraşı veremediğim için de üzülüyorum, onun yalnız kalması da beni üzüyor. işten geldikten sonra kitap okuyor. düzenli olmasa da weberden marxa birkaç metin okudu. türk edebiyatı ile de arası fena sayılmaz.
aklıma ilk gelen çare eve kedi almak oldu. ama ona karşı çıktı. dan diye eve kedi getirsem muhtemelen bir şey diyemez ve sever ancak kedi de masraflı olabilir. çözüm bulamıyorum, lütfen yardımcı olun.
anneme yapabileceği bir uğraşı veremediğim için de üzülüyorum, onun yalnız kalması da beni üzüyor. işten geldikten sonra kitap okuyor. düzenli olmasa da weberden marxa birkaç metin okudu. türk edebiyatı ile de arası fena sayılmaz.
aklıma ilk gelen çare eve kedi almak oldu. ama ona karşı çıktı. dan diye eve kedi getirsem muhtemelen bir şey diyemez ve sever ancak kedi de masraflı olabilir. çözüm bulamıyorum, lütfen yardımcı olun.
türkiye'nin en iyi 3-5 üniversitelerinin birinde İktisat okuyorum. Okul bittikten sonra şehirde yaşamak istemiyorum. Köyde 10 dönüm arazim var. Sulak yerde. İklimi sert karasal. Ceviz ekmeyi (dikmeyi) düşünüyorum. Arpa ve buğday konusunda yetkin bilgilere sahibim. Her yıl köpek gibi çalışırdım 18 yaşıma kadar. Şimdi alternatif bir şeyler ekmek biçmek üretmek ve köyde yaşamak istiyorum. kitap okumak istiyorum.
Biliyorum asla birisi ile evlenemeyeceğim belki ama kırda yalnız mutlu olmak şehirde mutsuz olmaktan yeğ geliyor bana.
Tarım beni mutsuz eder mi? Hayvancılık, çobanlık beni üzer mi? Sistemden çıkış yapabilmenin tek yolu budur diye düşünüyorum. Yardımcı olabilecek, hikayelerini; deneyimlerini paylaşabilecek birisini arıyorum. Teşekkür ederim.
Biliyorum asla birisi ile evlenemeyeceğim belki ama kırda yalnız mutlu olmak şehirde mutsuz olmaktan yeğ geliyor bana.
Tarım beni mutsuz eder mi? Hayvancılık, çobanlık beni üzer mi? Sistemden çıkış yapabilmenin tek yolu budur diye düşünüyorum. Yardımcı olabilecek, hikayelerini; deneyimlerini paylaşabilecek birisini arıyorum. Teşekkür ederim.
21 yaşındayım. geleceğe dair hiç umudum yok. derslerim gayet yerinde ama ne istediysem olmadı şu hayatta. geçenlerde dernekten bi ablaya aynını dedim, daha yaşın kaç ki, geleceğe umutla bakman lazım dedi. yani öyle kuru kuruya yol göstermek olmuyor. bunun yaşı da yok bana kalırsa. seven birkaç kişi var onun dışındaki insanlar da öyle oldukları için oradalar.
en son dostoyevski/yer altından notlar kitabını okudum. öyle çaresiz bir zamanda okudum ki, kitabı okuyanlar bilir; iyice dibe battım. psikolojimi bozdu kitap. Bozuk psikoloji ne kadar bozulabilirse.
çevremde bir sürü insan şiddete meyilli. kimse omuz attıktan sonra, çarpıştıktan sonra pardon demiyor, kimse metrodan inenlere yol vermiyor, kimse sizin acınız olduğunu bildiği konuda konuşmamaya özen göstermiyor. Sürekli insanlarda gösteriş meraklılığı. Toplumun kurbanları, sırf annesi şunu şunu yap dediği için özgürlüğünden olan bir sürü insan. Yürüyen merdivende solda bekleyenler, sigarayı otobüs sırasında içenler, o kadar aramama rağmen bir kez geri dönüş yapıp, bir kere aklına gelip merhaba bugün de ben arayım dedim; nasılsın demeyenler, televizyona bağımlı olanlar, telefonsuz yaşayamam diyenler, eski fotoğraflara saygısı olmayanlar, yapılan bir işe "mal mısın aq" diye cevap verenler, sallanmayınca, iplenmeyince kendine çeki düzen verip gerisin geri size özen ve saygı göstermeye başlayanlar. çözdüm ben insanları da onlarla oynamak istemediğimden dolayı böyle umutsuzum. gücüm yok, arkamda duracak iki insan yok. yahu amaaaan. sizce nasıl olur bu durum? nasıl atlatırım bunu? psikolog demeyin, aradım demin 400 lira dedi. yok o kadar param.
en son dostoyevski/yer altından notlar kitabını okudum. öyle çaresiz bir zamanda okudum ki, kitabı okuyanlar bilir; iyice dibe battım. psikolojimi bozdu kitap. Bozuk psikoloji ne kadar bozulabilirse.
çevremde bir sürü insan şiddete meyilli. kimse omuz attıktan sonra, çarpıştıktan sonra pardon demiyor, kimse metrodan inenlere yol vermiyor, kimse sizin acınız olduğunu bildiği konuda konuşmamaya özen göstermiyor. Sürekli insanlarda gösteriş meraklılığı. Toplumun kurbanları, sırf annesi şunu şunu yap dediği için özgürlüğünden olan bir sürü insan. Yürüyen merdivende solda bekleyenler, sigarayı otobüs sırasında içenler, o kadar aramama rağmen bir kez geri dönüş yapıp, bir kere aklına gelip merhaba bugün de ben arayım dedim; nasılsın demeyenler, televizyona bağımlı olanlar, telefonsuz yaşayamam diyenler, eski fotoğraflara saygısı olmayanlar, yapılan bir işe "mal mısın aq" diye cevap verenler, sallanmayınca, iplenmeyince kendine çeki düzen verip gerisin geri size özen ve saygı göstermeye başlayanlar. çözdüm ben insanları da onlarla oynamak istemediğimden dolayı böyle umutsuzum. gücüm yok, arkamda duracak iki insan yok. yahu amaaaan. sizce nasıl olur bu durum? nasıl atlatırım bunu? psikolog demeyin, aradım demin 400 lira dedi. yok o kadar param.
Mesela bugün çok ders çalışmam lazım, çünkü perşembe önemli bir dersimin vizesi var. pazartesi gün full doluyum salı günü de çarşamba günü de.... elde bugün kaldı. o da eriyip gidiyor ama içimden ders çalışmak gelmiyor. aylaklığa vurup uzanıyorum tv izliyorum bilgisayara bakıyorum... nedir nerededir nasıldır bu başlama anı? siz nasıl başlıyorsunuz?
1