Ciddi ve uzun bir soru olacak. Birinci tecrübeden insanlar cevaplarsa daha da iyi olur. Tamamını okumanız daha iyi olur ama özeti son paragrafta.
Ben 26 yaşında erkeğim. Abim de 32 yaşında. Bugüne kadar aileden falan hep abime evlenme baskısı gelirdi, abim de sallar, pek bir cevap vermez, geçiştirirdi. Son birkaç yılda ailem abime söyleyemez oldu, çekiniyorlar. Onun yerine bana söylüyorlar, ağzını aramamı istiyorlar vs.
Abimin en yakın arkadaşı benim belki de. Ama ben bile onun bu konudaki fikirlerini pek bilmiyordum. Birileriyle takıldığını biliyordum ama hiç tanışmamıştım, ayrıntı söylemiyordu.
Birkaç ay önce abim sonunda beni çekti kenara ve eşcinsel olduğunu söyledi bana. İlişkileri oluyor, ama genellikle pek ciddi şeyler değil. Topluma bunu itiraf etmek istemediği için o tarz bir birliktelik yaşaması biraz zor zaten. Zaten hiçbir feminen görüntüsü ya da tavrı da yok adamın. Dışarıdan bakan biri anlayamaz asla. Tek ipucu bu yaşa gelip evlilik ya da toplum önünde bir kız arkadaşı falan olmayışı. Ama zaten sessiz bir insan sayılır. Ben bile anlamamıştım bunca yıl boyunca; başkaları şüphelense de anlaması zor. Neyse... Bana anlattı abim durumunu, hayatını, yaşadıklarını vs. Benden herhangi kötü bir tepki almadı. Zaten açık görüşlü bir insan olduğumdan, bu olayın doğuştan geldiğini bildiğimden, bilgili olduğumdan falan herhangi bir yargıda bulunmadım. İlk birkaç gün garip geldi tabii ama çok olumlu yaklaştım, yanında oldum. İlişkilerinde acı çektiğinde dertleşiyoruz, tavsiyede bulunuyorum, baya baya konuşuyoruz. Buraya kadar bir problem yok. Sorum esas burada başlıyor:
Geçen gün abime şöyle bir konusunu açtım, "Anne-babama söylemeyi düşünüyor musun hiç?" diye... Tabii ki çok düşündü, çok acı çekti gizlemekten, evlenme baskılarından vs ama hiç oralı değil. Zaten bunca yıl benim gibi açık görüşlü olduğunu bildiği, en yakın arkadaşına bile söylemeyen insanın ailesine söylemesi beklenemez. Ama gel gör ki annemlerin de beklentisi var. Abimle biz İstanbul'da yaşıyoruz, bizimkiler başka bir ilde. Her gün telefonda konuşuyoruz ve birkaç günde bir, abimin evlenmeye çok uzak olmasından dolayı hoşnutsuzluklarını belli ediyorlar açıkça söylemeseler de. Bazen açıkça söylüyorlar da, geçiştiriyoruz. Şimdi annemler aslında açık görüşlü insanlar. Yobazlıkla yakından uzaktan ilgileri yok. Dindar olduklarına dair de şüphelerim var. Etrafta eşcinsel olan insanlardan haberleri var. Hatta daha önce başka eşcinsel tanıdıklar hakkında konuşurken bunun çok doğal bir olay olduğunu, onların böyle hissettiğini, doğuştan geldiğini, bu toplumda yaşayarak mağdur olduklarını söylüyordum (o zaman abimin durumunu bilmiyordum). Onlar da farkındaydı bu söylediklerimin az çok, ama pek hoşlarına gitmiyor tabii bu eşcinsellik mevzuu. Babam eşcinselliği bir hastalık olarak görüyor. Tamam, "hepsi ölsün, günaha giriyorlar, pislikler" falan demiyor ama hiç de tasvip etmiyor. İçten içe eleştiriyor, fazla düşünmemeye çalışıyor bu konuyu.
Şimdi size soruyorum; oturup söylesek mi bu olayı annemlere? Şunu düşünüyorum:
Söylemezsek: Her gün ya da her yıl abimin bu evlenmeme, ilişkisi olmama durumunu düşünecekler, sürekli beklentileri olacak, kendilerine dert edinecekler. Abim memlekete gittikçe ona küçük baskılar yapacaklar, abim her zamanki gibi içine atacak, acı çekecek. Bu böyle gidecek. Bilinmez ama; tahmin ediyorum ki daha 20 yıllık ömürleri vardır...
Söylersek: İlk başta büyük bir şok olacak, kabullenemeyecekler. Oturup anlatacağız, doğal bir şey olduğunu söyleyeceğiz. Anlayacaklar ama kabullenemeyecekler. Bunu da dert edinecekler. Öyle benim abime verdiğim tepki gibi sahiplenme yaşayabileceklerini düşünmüyorum.
Ailemiz tipik bir yarı aydın Türk ailesi aslında. Babam biraz otoriter, ama artık hayatımıza karışmıyor. Çocukluğumuzda biraz daha otoriterdi, onu kırdık büyük ölçüde. Bu konuyu öğrenirse muhtemelen kendini suçlayacak; ilk çocuk olduğu için yanlış yetiştirdiklerini, fazla baskıcı oldukları için böyle olduğunu söyleyecek. Koskoca kendisinin oğlunun eşcinsel olduğunu kabullenemeyecek. Annem tipik Türk kadını; duygusal. Bizi çok sever. Babam da sever de, babam daha ilkeli ve rasyonel biri. Annem üzülür, bol bol ağlar, ama bir noktada anlayış gösterir, "ne de olsa evlat" deyip bağrına basar bence. Yani bir daha bu eşcinsellik mevzuunu açmaz belki ama, bir şekilde kabullenir ve hayatına devam eder.
Sonuç olarak: Abim eşcinsel, ben ona destek oluyorum. Ailemiz yarı aydın ve abimin evlenmesini bekliyorlar. Beklentiden dolayı da dert içindeler sürekli. Abimle, ailemden ayrı yaşıyoruz. Onların beklentisini bitirmek ve kafalarını netleştirmek için bu konuyu onlara anlatmalı mıyız, yoksa daha büyük yıkım olur diye öylece yaşamalı mıyız sizce? Cevap verirken "ben de bunu yaşadım", "yaşamadım ama duydum", "tecrübe etmedim ama bence böyle" diyerek anlatırsanız sevinirim. Özel mesajdan gelmek isteyen olursa da kapım açık. Ayrıca bu konular (Türk toplumunda) internette daha önce konuşulmuşsa kaynak gösterebilirsiniz.
Ben 26 yaşında erkeğim. Abim de 32 yaşında. Bugüne kadar aileden falan hep abime evlenme baskısı gelirdi, abim de sallar, pek bir cevap vermez, geçiştirirdi. Son birkaç yılda ailem abime söyleyemez oldu, çekiniyorlar. Onun yerine bana söylüyorlar, ağzını aramamı istiyorlar vs.
Abimin en yakın arkadaşı benim belki de. Ama ben bile onun bu konudaki fikirlerini pek bilmiyordum. Birileriyle takıldığını biliyordum ama hiç tanışmamıştım, ayrıntı söylemiyordu.
Birkaç ay önce abim sonunda beni çekti kenara ve eşcinsel olduğunu söyledi bana. İlişkileri oluyor, ama genellikle pek ciddi şeyler değil. Topluma bunu itiraf etmek istemediği için o tarz bir birliktelik yaşaması biraz zor zaten. Zaten hiçbir feminen görüntüsü ya da tavrı da yok adamın. Dışarıdan bakan biri anlayamaz asla. Tek ipucu bu yaşa gelip evlilik ya da toplum önünde bir kız arkadaşı falan olmayışı. Ama zaten sessiz bir insan sayılır. Ben bile anlamamıştım bunca yıl boyunca; başkaları şüphelense de anlaması zor. Neyse... Bana anlattı abim durumunu, hayatını, yaşadıklarını vs. Benden herhangi kötü bir tepki almadı. Zaten açık görüşlü bir insan olduğumdan, bu olayın doğuştan geldiğini bildiğimden, bilgili olduğumdan falan herhangi bir yargıda bulunmadım. İlk birkaç gün garip geldi tabii ama çok olumlu yaklaştım, yanında oldum. İlişkilerinde acı çektiğinde dertleşiyoruz, tavsiyede bulunuyorum, baya baya konuşuyoruz. Buraya kadar bir problem yok. Sorum esas burada başlıyor:
Geçen gün abime şöyle bir konusunu açtım, "Anne-babama söylemeyi düşünüyor musun hiç?" diye... Tabii ki çok düşündü, çok acı çekti gizlemekten, evlenme baskılarından vs ama hiç oralı değil. Zaten bunca yıl benim gibi açık görüşlü olduğunu bildiği, en yakın arkadaşına bile söylemeyen insanın ailesine söylemesi beklenemez. Ama gel gör ki annemlerin de beklentisi var. Abimle biz İstanbul'da yaşıyoruz, bizimkiler başka bir ilde. Her gün telefonda konuşuyoruz ve birkaç günde bir, abimin evlenmeye çok uzak olmasından dolayı hoşnutsuzluklarını belli ediyorlar açıkça söylemeseler de. Bazen açıkça söylüyorlar da, geçiştiriyoruz. Şimdi annemler aslında açık görüşlü insanlar. Yobazlıkla yakından uzaktan ilgileri yok. Dindar olduklarına dair de şüphelerim var. Etrafta eşcinsel olan insanlardan haberleri var. Hatta daha önce başka eşcinsel tanıdıklar hakkında konuşurken bunun çok doğal bir olay olduğunu, onların böyle hissettiğini, doğuştan geldiğini, bu toplumda yaşayarak mağdur olduklarını söylüyordum (o zaman abimin durumunu bilmiyordum). Onlar da farkındaydı bu söylediklerimin az çok, ama pek hoşlarına gitmiyor tabii bu eşcinsellik mevzuu. Babam eşcinselliği bir hastalık olarak görüyor. Tamam, "hepsi ölsün, günaha giriyorlar, pislikler" falan demiyor ama hiç de tasvip etmiyor. İçten içe eleştiriyor, fazla düşünmemeye çalışıyor bu konuyu.
Şimdi size soruyorum; oturup söylesek mi bu olayı annemlere? Şunu düşünüyorum:
Söylemezsek: Her gün ya da her yıl abimin bu evlenmeme, ilişkisi olmama durumunu düşünecekler, sürekli beklentileri olacak, kendilerine dert edinecekler. Abim memlekete gittikçe ona küçük baskılar yapacaklar, abim her zamanki gibi içine atacak, acı çekecek. Bu böyle gidecek. Bilinmez ama; tahmin ediyorum ki daha 20 yıllık ömürleri vardır...
Söylersek: İlk başta büyük bir şok olacak, kabullenemeyecekler. Oturup anlatacağız, doğal bir şey olduğunu söyleyeceğiz. Anlayacaklar ama kabullenemeyecekler. Bunu da dert edinecekler. Öyle benim abime verdiğim tepki gibi sahiplenme yaşayabileceklerini düşünmüyorum.
Ailemiz tipik bir yarı aydın Türk ailesi aslında. Babam biraz otoriter, ama artık hayatımıza karışmıyor. Çocukluğumuzda biraz daha otoriterdi, onu kırdık büyük ölçüde. Bu konuyu öğrenirse muhtemelen kendini suçlayacak; ilk çocuk olduğu için yanlış yetiştirdiklerini, fazla baskıcı oldukları için böyle olduğunu söyleyecek. Koskoca kendisinin oğlunun eşcinsel olduğunu kabullenemeyecek. Annem tipik Türk kadını; duygusal. Bizi çok sever. Babam da sever de, babam daha ilkeli ve rasyonel biri. Annem üzülür, bol bol ağlar, ama bir noktada anlayış gösterir, "ne de olsa evlat" deyip bağrına basar bence. Yani bir daha bu eşcinsellik mevzuunu açmaz belki ama, bir şekilde kabullenir ve hayatına devam eder.
Sonuç olarak: Abim eşcinsel, ben ona destek oluyorum. Ailemiz yarı aydın ve abimin evlenmesini bekliyorlar. Beklentiden dolayı da dert içindeler sürekli. Abimle, ailemden ayrı yaşıyoruz. Onların beklentisini bitirmek ve kafalarını netleştirmek için bu konuyu onlara anlatmalı mıyız, yoksa daha büyük yıkım olur diye öylece yaşamalı mıyız sizce? Cevap verirken "ben de bunu yaşadım", "yaşamadım ama duydum", "tecrübe etmedim ama bence böyle" diyerek anlatırsanız sevinirim. Özel mesajdan gelmek isteyen olursa da kapım açık. Ayrıca bu konular (Türk toplumunda) internette daha önce konuşulmuşsa kaynak gösterebilirsiniz.
1