sevgili ekşi sakinleri,
20 yaşın başlarındaydım deli dolu uçarı kaçarı bir bayan.hayat bir oyun gibiydi ki hiç bir zaman olgun biri olamamışımdır.sevgiyi sadece bir kelime sanardım.anne baba kardeş vb sevgiside dahil(bu benim suçumda değildi esasen.ailemde böyle yetişmişti.annesinden nefret eden bakıcılarla büyümüş sevgi bilmeyen dominant ötesi bir baba.benide kendi gibi yetiştirdi, mükemmel olduğunu sanıyor hala)
sonra birgün o geldi. ona da dürüst davrandım herkese olduğu gibi ben kalbini kırarım üzerim benim hayatım düzenli değil dedim.hiç kimseyi sevemedim insanlara çok değerde veremiyorum dedim.pek aldırmadı.öyle sahiciydiki.canlı kanlı sahici biri.
ilk 4-5 ay çok güzel ve yolunda idi herşey. sonra bir hata çocukça bir hata yaptım. arkadaşlarımla çıktığım gece tanıştığım bir ispanyolla flört ettim. işi ileri boyutlara taşıdım ve lanet gibi birkaç kere daha görüştüm. bilmiyorum neden yaptım.sadece ispanyolla biryerde takılırkenki duygu hoşuma gitmişti herhalde. o heyecan o farklılık. yabancı biriyle herkes olabilirdin heryere girebilirdin istediğini giyebilirdin sokağın ortasında durup öpüşebilirdin istersen çılgınlar gibi galatada koşabilirdin veya bir barda kuğul bir şekilde oturup her istediğini yapabilirdin. öyle özgür bir heyecandı ki. onu hiç sevmediğimi, sadece vakit geçirdiğimi ve aldatmadığımı düşündüğümü hatırlıyorum.
sonrası.. çorap söküğü gibi geldi. sevgilime hep önem verdim ama kendi içimde yaşadığım çekişmeler dış dünyama yansıdı. tutarsız davranışlar sergilemeye başladım. bir yerde ayrılmak istedim onu kıracağımdan korktuğum için. bu böyle devam etti. ve bir yerden sonra ne yapsam da toparlayamadım. ayrıldık. onun bunu bildiği için mi başka bir sebebten mi ayrıldığımızı bilmiyorum. ortak bir arkadaşımız vardı söylemiyecek biri ama yinede söyledi mi bilmiyorum.
çok zor toparladım.bir müddet kendime gelemedim.saldım kendimi.sonra.sonra ben.ben öyle değiştim ki ondan sonra.hayata bakışım değişti.sevgi neymiş onu öğrendim. daha bir sürü şey.büyüdüm ben olgunlaştım.bambaşka bir hayat kurdum kendime.gerçek insanların dostun olduğu.ama gerçek ha.sahici.canlı kanlı.
şimdi 3 yıl geçti.hayatıma başka kişiler girdi çıktı ama ben her yerde herkeste hala onu arıyorum.onun oturduğu semtten geçemiyorum.bir tuhaflaşıyorum, yürürken bütün insanların yüzlerine tek tek bakmaya çalışıyorum onu görürsem kaçırmayayım diye. biliyorum şimdi gelse onu bütün kalbimle kucaklayabilirim. bütün ömrümü onunla geçirebilirim tek bir kişiye bile bakmadan. onun sahiciliğini öyle çok özledim ki. arada görsem uzaktan o bile iyi gelecek bir nebze. en yakın arkadaşlarıma bahsedemiyorum bahsetmekde istemiyorum nedense. anlamıyorlar hafife alıyorlar. 1 kere gece sarhoş olup aramıştım hatırlıyorum açmıştı iyi konuşmuştuk. 1 kerede o napıosun diye mesaj atmıştı cvp atmamam daha doğru olacağı için atmadım.
busene mezun olacağım. mesleğim hazır olacak mezun olunca. ailemin durumu fena değil. mezun olunca çıksam karşısına baksam gözlerinin içine yetmez mi eskiden yeterdi. anlamaz mı sevdiğimi? herkes affedilemez mi?
sadece onun sahiciliğini istiyorum. onun ruhunu. saatlerce oturup sohbet etmeyi. isterse saçlarını kazıtsın isterse yüzünde beyaz lekeler çıksın. çok birşey istemiyorum eskisi gibi açgözlü değilim. 3 yılımı onu özleyerek geçirdim. bundan sonrasınında öyle olmasını istemiyorum. ne olur olur deyin. olur. yeniden olabilir. onun değişmiş olmasını istemiyorum. gözleri hala aynı baksın istiyorum aynı sahicilikle.
20 yaşın başlarındaydım deli dolu uçarı kaçarı bir bayan.hayat bir oyun gibiydi ki hiç bir zaman olgun biri olamamışımdır.sevgiyi sadece bir kelime sanardım.anne baba kardeş vb sevgiside dahil(bu benim suçumda değildi esasen.ailemde böyle yetişmişti.annesinden nefret eden bakıcılarla büyümüş sevgi bilmeyen dominant ötesi bir baba.benide kendi gibi yetiştirdi, mükemmel olduğunu sanıyor hala)
sonra birgün o geldi. ona da dürüst davrandım herkese olduğu gibi ben kalbini kırarım üzerim benim hayatım düzenli değil dedim.hiç kimseyi sevemedim insanlara çok değerde veremiyorum dedim.pek aldırmadı.öyle sahiciydiki.canlı kanlı sahici biri.
ilk 4-5 ay çok güzel ve yolunda idi herşey. sonra bir hata çocukça bir hata yaptım. arkadaşlarımla çıktığım gece tanıştığım bir ispanyolla flört ettim. işi ileri boyutlara taşıdım ve lanet gibi birkaç kere daha görüştüm. bilmiyorum neden yaptım.sadece ispanyolla biryerde takılırkenki duygu hoşuma gitmişti herhalde. o heyecan o farklılık. yabancı biriyle herkes olabilirdin heryere girebilirdin istediğini giyebilirdin sokağın ortasında durup öpüşebilirdin istersen çılgınlar gibi galatada koşabilirdin veya bir barda kuğul bir şekilde oturup her istediğini yapabilirdin. öyle özgür bir heyecandı ki. onu hiç sevmediğimi, sadece vakit geçirdiğimi ve aldatmadığımı düşündüğümü hatırlıyorum.
sonrası.. çorap söküğü gibi geldi. sevgilime hep önem verdim ama kendi içimde yaşadığım çekişmeler dış dünyama yansıdı. tutarsız davranışlar sergilemeye başladım. bir yerde ayrılmak istedim onu kıracağımdan korktuğum için. bu böyle devam etti. ve bir yerden sonra ne yapsam da toparlayamadım. ayrıldık. onun bunu bildiği için mi başka bir sebebten mi ayrıldığımızı bilmiyorum. ortak bir arkadaşımız vardı söylemiyecek biri ama yinede söyledi mi bilmiyorum.
çok zor toparladım.bir müddet kendime gelemedim.saldım kendimi.sonra.sonra ben.ben öyle değiştim ki ondan sonra.hayata bakışım değişti.sevgi neymiş onu öğrendim. daha bir sürü şey.büyüdüm ben olgunlaştım.bambaşka bir hayat kurdum kendime.gerçek insanların dostun olduğu.ama gerçek ha.sahici.canlı kanlı.
şimdi 3 yıl geçti.hayatıma başka kişiler girdi çıktı ama ben her yerde herkeste hala onu arıyorum.onun oturduğu semtten geçemiyorum.bir tuhaflaşıyorum, yürürken bütün insanların yüzlerine tek tek bakmaya çalışıyorum onu görürsem kaçırmayayım diye. biliyorum şimdi gelse onu bütün kalbimle kucaklayabilirim. bütün ömrümü onunla geçirebilirim tek bir kişiye bile bakmadan. onun sahiciliğini öyle çok özledim ki. arada görsem uzaktan o bile iyi gelecek bir nebze. en yakın arkadaşlarıma bahsedemiyorum bahsetmekde istemiyorum nedense. anlamıyorlar hafife alıyorlar. 1 kere gece sarhoş olup aramıştım hatırlıyorum açmıştı iyi konuşmuştuk. 1 kerede o napıosun diye mesaj atmıştı cvp atmamam daha doğru olacağı için atmadım.
busene mezun olacağım. mesleğim hazır olacak mezun olunca. ailemin durumu fena değil. mezun olunca çıksam karşısına baksam gözlerinin içine yetmez mi eskiden yeterdi. anlamaz mı sevdiğimi? herkes affedilemez mi?
sadece onun sahiciliğini istiyorum. onun ruhunu. saatlerce oturup sohbet etmeyi. isterse saçlarını kazıtsın isterse yüzünde beyaz lekeler çıksın. çok birşey istemiyorum eskisi gibi açgözlü değilim. 3 yılımı onu özleyerek geçirdim. bundan sonrasınında öyle olmasını istemiyorum. ne olur olur deyin. olur. yeniden olabilir. onun değişmiş olmasını istemiyorum. gözleri hala aynı baksın istiyorum aynı sahicilikle.
öncelikle herkese selamlar,
benim osuruğumla başım fena dertte dostlar. şöle geçmişe baktığımızda aynı sorundan babamda muzdarip. kendisi tam bir istanbul beyefendisi dr olup çok kibar bir insan olmasına rağmen adamın bir osuruk problemidir tanıdığımdan beridir var. yemek yerken film izlerken araba kullanırken yer zaman farketmez çok kokutmaz ama gayet sesli olur. brazda genetik olduğunu düşünmeye başladım açıkcası bundan dolayı.
şimdi gel gelelim bana, 7-8 aydır tek başıma çıktığım bir evim var. ilk başlarda gayet iyiydi herşey. eskisi gibiydim. ancak şuan almış başını yürümüş durumda efendim. gün içinde osurup duruyorum, farketmiyorum bile çoğu zaman osurduğumu, sanki doğalmış gibi. uzun bir telefon konuşmasından sonra osurmamışımdır demi diye fln düşünmeye başladım. erkeğim desem oda değil, bayanım, osuruk hariç mis temiz çokta güzel bir insanım.
birde şu durum var, kütüphanede ders çalışamıyorum. yine mesela dersler fln rht, kütüphaneye geçip sessiz olmak için kasıldığımda incecik bir ses gelir ya mide ile gaz arası. sürekli benden o sesler geliyor, yok böle birşey. bu durumsa hep böleydi okulun ilk yıllarından beri.
gelecek bütün tavsiyelere açığım, ilaç olur, yiyecek içecek önerisi olur, ben şöle yaptım süper oldum diyen olur, başka tavsiyeler olur, sevgiler;)
benim osuruğumla başım fena dertte dostlar. şöle geçmişe baktığımızda aynı sorundan babamda muzdarip. kendisi tam bir istanbul beyefendisi dr olup çok kibar bir insan olmasına rağmen adamın bir osuruk problemidir tanıdığımdan beridir var. yemek yerken film izlerken araba kullanırken yer zaman farketmez çok kokutmaz ama gayet sesli olur. brazda genetik olduğunu düşünmeye başladım açıkcası bundan dolayı.
şimdi gel gelelim bana, 7-8 aydır tek başıma çıktığım bir evim var. ilk başlarda gayet iyiydi herşey. eskisi gibiydim. ancak şuan almış başını yürümüş durumda efendim. gün içinde osurup duruyorum, farketmiyorum bile çoğu zaman osurduğumu, sanki doğalmış gibi. uzun bir telefon konuşmasından sonra osurmamışımdır demi diye fln düşünmeye başladım. erkeğim desem oda değil, bayanım, osuruk hariç mis temiz çokta güzel bir insanım.
birde şu durum var, kütüphanede ders çalışamıyorum. yine mesela dersler fln rht, kütüphaneye geçip sessiz olmak için kasıldığımda incecik bir ses gelir ya mide ile gaz arası. sürekli benden o sesler geliyor, yok böle birşey. bu durumsa hep böleydi okulun ilk yıllarından beri.
gelecek bütün tavsiyelere açığım, ilaç olur, yiyecek içecek önerisi olur, ben şöle yaptım süper oldum diyen olur, başka tavsiyeler olur, sevgiler;)
1