bacımsın, kardeşimsin muhabbeti yapamıyorum yakın kız arkadaşlarımla bile. daha doğrusu ayakmış gibi geliyor bunlar. yapanların da samimi olduklarını düşünmüyorum samimi olsalar bile. dürtüler dolayısıyla kendimde böyle bir şey olamayacağını düşünüyorum. ama karşı tarafa da söylüyorum bunu hayal kırıklığı olmasın diye. ''abi kusura bakma ben böyle bir şey söyleyemem. bir alkole bakar benim işim. kontrol işi bu. hiç limanmış gibi bakma'' vs. diyorum. sonra hayvan mısın olm diyorum kendi kendime ve ''lan çok kırdım mı acaba'' diye bazen rahatsız oluyorum bu durumdan. sizin düşüncelerinizi merak ediyorum. kendimi kalıplaşmış ahlaki normlara uydurmak zorunda mıyım? yoksa içimden geldiği gibi yalansız ve ''kırıcı'' yaşamaya devam mı etmeliyim?
edit: tam anlatamadım sanırım ama özet olarak kimseye ''sana o gözle bakamam. olamaz öyle bir şey'' gibi kesin bir şey söyleyemiyorum. söyleme ihtiyacı da hissetmiyorum.
edit: tam anlatamadım sanırım ama özet olarak kimseye ''sana o gözle bakamam. olamaz öyle bir şey'' gibi kesin bir şey söyleyemiyorum. söyleme ihtiyacı da hissetmiyorum.
1