Ekşi Duyuru

Şimdi hanim arkadaşının yanına gitti. Normalde benim evde yaptığım işler belli çünkü hanımın kendi işi var günde 3-4 saat çalışıyor o kadar. Yemek zaten en sevdiği şey. Geri kalanları da ben yokken yapıyor.
Bende genelde pis isler ya da güç gerektiren şeyler var; tuvalet, bulasik/camasir filtrelerini temizlemek, örümcek falan öldürmek, odun kesmek, cim bicmek, alışveriş yapmak, ütü vs.

Ama hanim gidince tabi her şey bende. Ve bununla derdim yok çünkü kafamda "kendime yeterim ben lan erkeğim ben" düşüncesi var=d erkek dediğin her isi yapmali vs gibi bir toksik kafayla her şeyi yapiyorum (temizlik, bulaşık, çamaşır.

Misal hanimin arkadaşının eşi öyle biri ki kiz bir yere gidecekse önceden yemeklerini hazirliyor çocuğun (tavuk , brokoli falan). Benim hanımın babası da benzer; yemeklerin hepsini yapar ama onun dışındaki her seyde sıfır. Temizlik bilmez, bulasik/çamasir bilmez, tamir bilmez vs.
Ben ikisine de "böyle erkek mi olur ya" gözüyle bakiyorum =d

Benim gibi toksik maskulenitiyi iyiliğe kullanan var mi :)

 

var mı böyle olanınız?

neler yapıyorsunuz?


 

5 Sevgi Dili kitabını okuyordum da, aklıma şu geldi, acaba babalarımızın yaygın sevgi dili ne?

sizi sevdiğini mi söyler? size hediye mi alır? harçlık mı verir? sarılır mı?

babanız size sizi sevdiğini nasıl söyler?

(yaşınızın kaç olduğunu belirtirseniz çok güzel olur cevaplarda)

 

Hikayesi derken "işte şöyle bir olay olmuş annem/babam da çocuğum olursa adını x koyacağım demiş" tarzı bir şey. Adınızı söylemenize gerek yok pek tabi, sadece hikayeyi merak ettim.

Benimkinin yok, ailem isimler sözlüğünden seçmiş :D


 

Depremden sonra ailemin yanına taşınmak zorunda kaldım, 29 yaşındayım. Bir süre bu düzende olacağım. Ev o kadar kaotik geliyor ki. Aslında iyi ve sakin insanlar, ama kulaklığımı takıp kendimi işime veremiyorum. Sürekli bir mevzu oluyor ve katılmak durumunda kalıyorum. Ev işleri, tadilatlar, banka işleri, küçük akraba krizleri, hep ama hep bir mevzu var doğal olarak. Fakat çalışmam gereken saatler içinde kendimi izole edemiyorum. Sanırım bir odaya kendimi kapatıp belli saatler içinde çıkmamam ve mesai yaptığımı vurgulamam gerekiyor. Sorunu yazarken kendim çözdüm gibi, ama size de sorayım. Özellikle yaşıtlarım ve büyüklerim, aile yanında kalmak tarifi zor bir huzursuzluk yaratıyor mu?




 

Önemli bir soru olmadığı için gönül işleri olarak açtım.

Dövmesiz sanki sadece ben kalmışım gibi hissediyorum. İnsanların küçük de olsa mutlaka bir dövmesi var gibi geliyor. Lisede kulağımı deldirmiştim ama dövme fikrine hiç ısınamadım. Onun çıkmaması kötü bir durum bence. Sizin dövmeniz var mı? Kaç tane, nerelerde? Çevreniz durum nasıl? Dövmeye bakış açınız nasıl?


 

4 senelik vasat bir üniversitenin vasat bir bölümü mezunuyum.bunca yıl kendi işimi yaptım fakat çok bir birikim yapamadım.Bundan sonrası için bir yerde çalışmak için kendimi yazılım alanında geliştirmek istiyorum.Kurslara maddi olarak harcama yapabilirim.yazılım konusunda sıfırım.Sizce çok ütopik bir hayal mi yoksa başarılabilir bir hedef mi?




 

Eski sevgilimle yaklaşık üç ay romantik komedi gibi ilişki yaşadık, sonra bir gün benim kendimi tutamayıp kıskançlığımı belli etmem sonucu bana tavırları değişti daha ilgisiz, özensiz biri oldu ayrılık istediğini ima etti, ben daha çok üstüne düştüm, bu defa saygısızlaştı yaşıma boyuma vs. laf etti ben de bişiler söyledim tabi gül gibi ilişki mahvoldu ve bitti.. bu süreçte çok üzülmüştüm kafa dağıtmak için üç hafta yurtdışı tatiline gittim bende engelliydi.bir süredir kayıp olan yedek telefonum var bu arada, arıyor bulamıyor ve içindeki fotoları kaybettim diye üzülüyordum.istanbul'a döndüm, belki onda kalmıştır iletişim kanalı açık olsun diye ihtiyaten engelini açtım ve bingo! birkaç saat sonra "sevda telefonuna artık ihtiyacın yok mu, arabamda buldum" diye mesaj yazdı. "evet var, almam lazım onu" dedim. "peki, bu hafta vereceğim" yazdı, ama ben onu görmeye hazır değildim ve "istanbul dışındayım gelecek hafta olsun" yazdım. bu da "kendiye iyi bak, gelecek hafta görüşürüz!" diye yazdı.

Bu mesajlaşmanın üstünden 2 hafta geçti, ama ben onunla yeniden irtibat kurmadım çünkü onu tekrar görmek istemiyordum ve nasıl yapsam diye düşünüyordum. Bu süreçte ondan da ses çıkmadı. Ama sonra benim doğum günümde "sevda, mutlu yıllar!! umarım doğum gününde arkadaşlarınla harika bir güç geçirmişsindir :)" diye mesaj attı. ben hala kırgındım ve nasıl hiçbirşey olmamış gibi böyle mesaj atabildiğine şaştım kaldım, bir yandan aklım da karıştı tabi. sessiz kaldım. bir yandan benim doğumgünümden iki gün sonrası da onun doğumgünüydü ama ben birşey yazmadım, böyle birkaç gün geçti. iyice düşündüm ve onun kırıcı laflarını unutamayacağım kararını verdim cesaetimi topladım ve "merhaba, teşekkürler, bu arada telefonumu ofisimin kapısındaki güvenlik görevlisine bırakabilirsin bilgisi var." yazdım. bu da "anladım" cevabını verdi. ben de rahatladım o "anladım" deyince, bir mesaj daha yazdım şu saate kadar getirebilirsin diye. sonra 3-4 saat sonra bu bana "sevda ben iş için İstanbul dışındayım, adres ver postayla göndereceğim" diye yazdı. Postayla gönderilmesini tercih etmediğimi, çünkü telefonun değerli bir eşya olduğunu, istanbul'a dönünce bırakabileceğini söyledim. benim bu mesajımdan sonra işler iyice garip bir hal almaya başladı çünkü bana aynen şunu yazdı:

"ben istanbul'a gelecek sene döneceğim. döndüğüm zaman sana haber veririm."

ben bu mesajı alınca dalga geçtiğini düşündüm ve sinirim çıktı. sonra sakin olmaya çalıştım çünkü telefonu geri almam lazım sonuçta, dedim ki "bu çok uzun bir süre, o kadar bekleyemem. sen hangi şehirdesin? ona göre bir arkadaşımdan rica edeceğim alması için." cevabı geldi, antalya'daymış. bu arada antalya memleketi, ailesinin yaşadığı şehir.

durum bu şekilde, çıkmaza girdim sanki bilerek gıcıklaşıyor ve yalan söylüyor gibi hissediyorum. yani madem istanbul dışındasın niye baştan söylemiyorsun da "anladım" yazıyorsun? antalya'ya gittin madem telefonumu niye yanında götürüyorsun? telefonumu geri almak istiyorum bir yandan da. bu durumda sizce ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim?

 

soru başlıkta.

biraz daha ev içinde olmayan hobi ve aktivitelerinizi merak ediyorum. Hafta içi yoğun bir şekilde çalıştığım için hafta sonları dışarıda olmak ve kafa dağıtmak istiyorum.


 

Sürekli akılsızca kararlar aldıgımı, hesap kitabı dogru yapamadıgımı farkediyorum. Yurtdışından daha ucuza diyr getirdigim şeyi daha pahalıya malettiğimi farkettim mesela
Ya da pratik davranmıyorum. Bazen kendime çok kızıyorum
Bazı insanlar zehir gibi, dikkatli ve tetikteler. Ben öyle olamıyorum. Bazen olabiliyorum daha doğrusu. Bilmiyorum bu durum nasıl değişir


 

Merhaba. Hayatını gezmek için harcayan var mı? Ne bileyim her ay maaşını bir geziye ayıran, birikim yapmayan, yurt dışına gidip gezen günlük yaşayan? Evlenmediğiniz için mutlu musunuz? Sizce iyi mi yapıyorsunuz?




 

yaz günlerinin vazgeçilmez yiyeceğidir dondurma.

siz en çok neli dondurma seviyorsunuz?


 

Yeni mezun oldum ve İstanbul'da ilk işime başlayacağım. Hiçbir arkadaşım yok, şehri bilmiyorum, nerede ne yapılır bilmiyorum.. Daha kötüsü de Ankara adlı köyden geldiğim için İstanbul ilginç bir deneyim olacak gibi duruyor. Çalışma saatlerim yoğun olduğu için akşam 9 sonrası ve mutlaka da hafta sonları dışarı çıkıp sosyalleşmek, bir şeyler yapmak istiyorum. Evde oturdukça ve tek takıldıkça inanılmaz sıkılan biriyim..

Fakat sıfırdan başlayacak olmak içimde bir korku. Hiç kimseyi tanımıyorum bu şehirde. Bazıları oyun grupları, takılma grupları vs. oluyor diyor ama malesef amcı dolu eğitim seviyesi düşük tiplere denk gelmek canımı sıkıyor gruplarda. İş arkadaşlarımla da işim gereği samimi olmak istemiyorum.

Ne yapabilirim? Ne önerirsiniz? Benzer deneyimler yaşamış olan varsa paylaşabilir mi?

Not: Levent civarlarinda oturuyor olacağım

 

Sb. Paylaşırsak fikir olur.

Ben başlayayım: yarın çalışacağım, akşam vizyon filmlerinden biri ve gerisi boş.


 

Cumartesi de çalıştığım için bir şey yapamıyorum. Ev iş hep. Benim durumumda olan var mı? Hayatı sorguluyor musunuz?




 

merhabalar,

geçenlerde de bir duyuru açmıştım desteğinize teşekkürler.
sonradan biraz oturdum düşündüm de, ben hep herkesi dinlemişim,kendimi anlatacak bir dost daha edinmemişim ( yada edindiğimi sanmışım )bu farkındalık beni içten içe daha da yalnızlaştırdı ve önceden böyle düşüncelerim olduğunda geçiştirip yoluma devam ediyordum. Yüzleşmeli miyim? Gerçekten beni dinleyen ve anlayan insanın olmadığını kabul etmeli miyim? Yoksa ruh sağlığım için bu zamana kadar yaptığım gibi ötelemeli miyim?

Teşekkürler :)

 

Merhabalar,

Geçen hafta arkadaşımın nişanına gitmiştim ve saat 23 sularında eve döndüm buraya kadar problem yok.
Erkek arkadaşım açısından saat 23 sularında eve dönmem sonrasında arkadaş uğruna böyle geç saatlere kadar(ki bence değil gayet normal) dışarıda olmam sıkıntıymış arkadaşlarımla görüşmeyecekmişim ( avcunu yalar )
bu konudaki rahatsızlığımı daha öncede belirttim bir süre normalmiş gibi daha çok umursamaz tavırla tabi geçiştirmiş ( düzeldiğini düşünmüştüm bu konudaki düşüncelerime saygı duydugunu vs.) geçen bu durum olunca yaklaşık 4 gündür doğru düzgün kendisiyle konuşmuyorum benimle düzgünce yüzleşebileceğin zaman konuşuruz diyorum çünkü sürekli konuyu görmezden gelip kendince alttan aldığını düşünüp bu alttan alma da aşkım canım naber vs. gibi iltifatları ki yemezler, rahatsızlığımı dilegetirip 4 gündür her gün konuşmak istediğimi bu konudan kaçmayacağımı ve kırıldığımı bu konudan rahatsız olduğumu söylüyorum.
yaşlar e 29 k 25 .
kendimden bahsedecek olursam ortamım bar vs gibi takılmam, ev kuşuyumdur genel olarak ama arkadaşlarım ile görüştüğümde de asla kırmam katılırım genelde ya evlerde görüşürüz ya kafeye gidilir yada düğün nişan olur bu ( bazen etkinliklere de giderim) ve bunlara katılımım zaten sık değil.
Kısacası böyle düşünen daha öncede bu şekilde sıkıntı ve kavga yaşamış olduğum biri olduğu için artık tahammülüm kalmadı ve gerçekten adam akıllı konuşup çözmek için sabrediyorum.Ayrıca bana sabah dediği cümle aynen şu " bu halde olmamızın sebebi arkadaşların git arkadaşlarına kız"
Çözülür mü?
Teşekkürler.

ek: gece 11 12 bana gelmez buna dikkat et mesajı aldım.

 

-psikologa gitmek istemiyorsunuz orası kesin. (psikologlar gelip kızmayın lütfen zaten kötüyüm)

-psikaytra gidince de ilaç yazılmasını da istemiyorsunuz. kullanmazsınız.

-toparlamanıza yardımcı olacak sosyal çevreniz yok. bu yüzden ortamınız yok. arkadaşınız az ve olan da uzaklarda.

-bazı şeyleri konuşamıyorsunuz, paylaşamıyorsunuz, buraya bile yazamıyorsunuz her şeyi.

-özetle hayatsız bir çöpsünüz. işte mutsuz mutsuz çalışıp bir umut arıyorsunuz.

-ama artık patlayacak gibi oluyorsunuz, kendinizden, hayattan, toplumdan kopmak üzeresiniz, tutunduğunuz bir iki umut var iken onların da hayal kırıklığı olma olasılıkları olduğunu fark ediyorsunuz. tahammülden yorulmuşsunuz özellikle kendinize. kendinizden nefret ediyor en başta kendinize sonra da herkese külfet olduğunu düşüyorsunuz.

ne yapardınız?

sanırım ilk iki maddeden dolayı tedaviye kapalılık durumu çıkıyor. doğrudur. bu da ayrı bir sorun ama işte o yüzden soruyorum ya ne yapılabilir?

evet spor dışında.

teşekkür ederim.

 

ya bir bilgi için
ya dert anlatırken
ya da dert dinlerken buluyorum kendimi
bazen psikolojik sorular sormayı denyerek faydalanırken buluyorum kendimi

kafamda diyalogun akışı ben biraz dinliyim de söz söyleem sırası bana geçsin
ya da bugun onu konuşturayım lazım olunca ben ararım

sorun bende mi (narsist spektrum) uygun kişiyi bulamamamda mı
(duygusal arkadaşlıklar değil bunlar)

 

?




 

Benimki şu an parkta yanımda bangır bangır müzik çalan insanları uyarmamak ve çaldıkları müzikten östaki borumla vedalaşmak.

Sizinki nedir?


 

Ben pazar günlerini hiç sevmiyorum. Aşırı gergin ve mutsuz hissediyorum, içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Bütün gün yatsam da çok kötü hissediyorum. Haftasonunu genel olarak sevmem ama özellikle Pazar günleri benim için katlanılmaz.

Çocukken pazar günü olduğunu bildiğim bir gün başıma bir şey gelmiş olmasından şüpheleniyorum. Ya annemden dayak yemiş indir ya babam bir şey alicam demiştir almamıştır ya da birine bir şey olmuştur ama kesin var bir şey.

Sizin böyle özellikle taktiğiniz bir gün var mı?

 

Bugün nikah yaptım. Şöyle 3 vaka var.

1- kardeşim dediğim bir arkadaşım 2 kilometre öteden gelmedi, aradım açmadı, mesaj attım neden gelemedin bir sıkıntı mı oldu diye, "kusura bakma gelemedim" diye geri dönüş yaptı. kardeşim dediğim bir kişi olduğu için ölüm döşeğinde bile olsa gelmesini beklerdim, beni biraz üzdü gelmemesi.

2- geçen hafta kapısına kadar gidip davetiye bıraktığım, tabi ki geliriz diyen sevdiğim bir arkadaşım da bugün gelmedi.

3- bir arkadaşım da korona zamanında zor koşullarda nikahına gitmiştim, ona da dsveyiye yollamama rağmen gelmeye tenezzül etmedi.

Sizin başınızı da gelmiştir bu tarz şeyler, bana ne demek istersiniz?

3'ü de mazaret bildirmedi ve 3'ü müsaitti biliyorum.

 

Sb




 

Saat 6dan sonra gece 12ye kadar olan vaktimi ve haftasonlarımı değerlendirmek istiyorum.
Fakat ne yapacağıma karar veremediğimden hiç bir şey yapmadan geçiyor.

Ekim gibi yds sınavı var eğer puan alırsam kendi bölümümden atanma ihtimalim artacak
Yada spor yapayım diyorum evde yada kursta eklemlerim ağrıyor diye
Yada dizi-film izleyim motivasyonum artsın kafam dağılsın
Yada arkadaş edinmek için uğraşayım daha çok aktiviteye katılayım sosyalleşeyim

Birden fazla işi nasıl planlıyorsunuz , enerji buluyorsunuz ?

 

1 Kafede bakıştığınız kişinin numarasını, sosyal medyasını vs istiyor musunuz

2 ne sıklıkla birine, tanışmak kahve içmek adına dm atıyorsunuz?


 

en yakin arkadasimi gecen ay, tam 1 ay once aradim. markette kasadayim canim sonra goruselim dedi. gercekten marketteydi, seslerden belli. (haftada bir konusurduk, karsilikli aramalarimiz vardi, hep arayan ben degilim demek istiyorum,)

kasadayim dedikten sonra ben de aramadim geri. tamam en yakin arkadasiz ama nezaketen, musait olmayan taraf geri donmez mi?
donmedi.

dun mesaj attim en sonunda.
niye hic arayip sormuyorsun, en son donus de yapmadin merak ettim dedim.
-sorun yok canim istedigin zaman arayabilirsin. biliyosun ben pek arayip soran biri degilimdir zaten (alakasiz, arar, bi yerlere davet eder vs bunu neden dedi anlamadim)

en yakin arkadasliklar da biter bla bla bla evet...
ama burada sormak istedigim bu kabalik mi?
aramaktan sogudum bu mesaj karsisinda, hakli miyim?
bi sey de yazmak icimden gelmedi. siz nasil hissederdiniz ve ne yapardiniz?

 

bi arkadaşım usb vantilatör alayım mı diye sorunca ben de işe yaramaz, banyoda otur küvet varsa küvete gir, duş varsa altına plastik sandalye at dedim, telefon tablet bilgisayar artık elinde ne varsa vakit geçer

başka öneriniz var mı ?


 

Nasıl yapılır? :D
Öğrenci değiliz, çalışan eden ama çok gezen tozan konseriydi partisiydi gayet sosyal insanlarız. Ama ya iki kişi ya da bribirimizin arkadaşları ile yapılıyor bu etkinlikler. Elbette onlar da iyi güzel ama birimizin diğerinin yakın arkadaşlarına kaynaşması zaman alan bişey. Tabii o da olsun ama “ikimizin ortak arkadaşları” da olsun mesela. Ve fakat nasıl olacak?

Teşekkürler.

 

Diyelim ki tek başınıza tatile gidiyorsunuz. Orada yaşayan ve uzun zamandır görmediğiniz arkadaşınıza 2 gün önceden mesaj atıyorsunuz x tarihine kadar oradayım müsait olursan görüşelim diye. Tamam diyor. Hiç nerede kalacaksın, kimle geliyorsun vb.de sormuyor.

Gidince ben geldim diye mesaj atar mısınız yoksa arkadaşın geldin mi diye sorması daha uygun olur?
Samimiyet derecesi:orta ama resmiyet yok.

 

Birden fazla olduysaniz ilki kaç yaşındaydı?

Nasıl bir şeydi? Nasıl tanımlarsınız?

Sizce hayatınızdaki hangi gelişmelerin arkasından geldi?

Şu anda hayatınıza nasıl bir etkisi var?

 

Bir yakınımı gördüğünde: x bana böyle yaptı, o bana şunu, ben ona dargınım, bu niye böyle yaptı" . vs diyor. Sorun yaşadığı diğer akrabayı ben de tanıyorum.

herkes birinden şikayetçi, kimi görsem 3. kişi eleştiriyor. artık dinlemekten sıkıldım. git onunla konuş dediğimde "söyledim zaten" ya da "yok abi ya ne konuşacağım" Vs diyor.

o, onu yapmış, bu bunu yapmış, o buna küsmüş, bu buna kızmış, niye yapmış, darılmış vs vs

sizin de akrabalarınız böyle mi?

 

birçok kez burada bu konuda soru yazdım sildim, bu da onlardan olacak, çünkü görünce moralim bozuluyor ama neyse artık. aylar önce 4.5 senelik ilişkim bitti. burada ne zaman unutulur odaklı derbeder bi soru da sormuştum. ilişki süresinin yarısı vs denmişti. hem kendi okumalarım hem gözlemlerim dolayısıyla unutmadan başkasıyla görüşmeyi ben de mantıklı bulmamıştım. karşımdaki insana haksızlık da olur demiştim ki aslında başkasıyla konuşunca bile eski sevgilimi aldatıyor gibi hissediyordum. gel gelelim bu konuya da genelleyerek bakmak doğru değil galiba. sonuçta ben 4.5 yıllık ilişkiden çıktıysam eski sevgilim de çıktı ve o şu an 1 aydır biriyle berabermiş bile. (hem de arkadaşım dediği, benim için sildiği biriyle <3) şimdilerde evlilik planlıyorlar fln, ne güzel. yani unutmakla kalmamış, yuva kuracak yakında. artık başkasının sevgilisi olan birine hisler beslediğim için ayrıca kızgınım kendime ama neyse konu bu değil, çözücem zaten. ben halihazırda başka ilişkiye hazır veya istekli değilim, sevgilisi olduğunu öğrenmeden önce eski sevgilimle iletişime geçmeyi düşünüyordum hatta, sorun yaratan hallerimi düzeltmiştim vs. bomboş hayaller. neyse konu dağılıyor.

soru: acaba ben bu eskiyi unutmadan başkasıyla olmama meselesini fazla mı ciddiye alıyorum? belki de unutmanın yolu bu mudur? biriyle konuşmak için enerji şöyle dursun yaşama hevesim bile yok ama buna mı zorlamak lazım? denedikçe mi değişir kafam, beklentilerim fln? flört mlört berbat olduğum şeyler üstelik. bilmiyorum yani ne yapmalı? deneyimlere dayanan yanıtlar çok daha iyi oluyor eğer varsa. hani şey gibi, çok aşıktım, ayrılınca öldüm bittim ama asıl ondan sonra gerçek aşkı buldum gibi. :)


 

Merhaba, nişanlınızın 3-4 yıl önce hoşlandığı ancak
elemanın pek yüz vermeyerek başlatmadığı bir ilişkisinin (veya tanışıklık vs.)
olduğunu bilseniz ve nişanlınızın aradan geçen 3-4 seneye rağmen
hala instagramdan o elemanı stalkladığını (haftada bir, iki haftada bir)
görseniz evlilik düşünmeye devam eder misiniz?

 

Merhaba evliler

Sizce (eşiniz ve) anne baba ile tatil olur mu?
Olmazsa neden olmaz?

Teşekkürler :)

 

Benimki tembellik. Sizinki?




 

"Ben bunu hep yapıyorum ama her seferinde de belamı buluyorum" diyip, bir türlü akıllanamadığınız alışkanlığınız var mı ?




 

ilk buluşmanızda size yapılan ya da sizin yaptığınız en ilginç şey ne olmuştu acaba ?




 

Burada arkadaslar ile oturuyorduk bir telefonla konusayim dedim gercekten cok begendigim bur kız iceri girdi boyle gunluk esofmsnlari ile belli ki yyeni kalkmis. Iceriye bir siparis verdi sonra kenardaki sandalyede oturduyani siparisin cikmasini bekledi bi 5dk.

Bende yaninda konusmaya devam ettim biraz mevzuyu uzattim. Simit falan satilan bu yerde ne gibi bir ozel siparis vermis olabilir?


 

Kızdan hoşlandım o da anladı. Kafeye gidip, içecek bir şeyler söyleyip kız gelince de "ya ben sizinle konuşmak sizi tanımak istiyorum" desem nasıl olur. hayır vs derse tamam derim.

Yoksa bunun yerine kafeye sürekli gidip kızla muhabbeti kurup öyle mi ilerlesem ama dediğim gibi kız ondan hoşlandığımı anladı. Birde sürekli tek gitmek dikkat çeker, arkadaşlarla gidersem de kızla konuşamam.


 

merhaba herkese,
bu yaz aiesec ile italya, roma'ya gideceğim. bir dernekte çalışacağım. sorun şu ki dernekte benden başka gönüllü olmayacak. zor durumda olan kadınlar (mor çatı derneği gibi düşünün) ve dernek çalışanları dışında bir sosyalleşme durumum olmayacağa benziyor. nasıl sosyalleşebilirim? her türlü öneriye açığım ama cluba git, discoya git demeyin :D Meetup gibi sosyalleşme programları sizce işe yarar mı?



 

Merhaba arkadaşlar,

Sözlükte bu başlık malumunuz, hep görüyorum aktif ama çok garibime gidiyordu hep. Bugün de ilk defa çok içesim var ama hiçbir arkadaşım müsait değil. Dışarıda da tek başıma oturup içmeyi sevmiyorum. Bu başlığa yazıp da içtiğiniz ettiğiniz oldu mu hiç? Başlığa yazmayı düşünüyorum ama bir yandan da saçma geliyor. Deneyimleyen varsa öğrenmek isterim.


 

İstikamet avmler mi?




 

üniversite bitti. kaçtım geldim İstanbul'a. Küçük bir ev tuttum. İş buldum. Her şeye sıfırdan başlıyorum gibi. İş, para, arkadaşlar.. Bir korku var içimde. Koca bir yalnızlık hissi var. Beş sene önce üniversite için Ankara'ya gittiğimde de çok benzer bir his vardı içimde. Umut da vardı, heyecan.. Şimdi de var tabi. Ama o zaman bi sarpa sarmıştı işler. Sevememiştim Ankara'yı, yeni hayatımı, çevremi. En azından sevgilim vardı. Şimdi onu da bıraktım, arkadaşlarımı da.. Bir şeyler oldu ama, iyi mi oldu, kötü mü.. Korkuyorum ya. Koca bir korku var içimde. Yine öyle olursa ya diye.. Mesaim akşam 10-11 gibi bitiyor bir de. Kiminle tanışılır, nerede tanışılır.. Ne yapılır.. Nerede kafa dağıtılır.. Ne ara..

Var mıydı bunu yaşayan? Naptınız? Nasıl kurdunuz hayatınızı? Ne yapıyorduk böyle bir şeylere yeniden başlarken?


 

Benim 4 ay oldu da :(




 

Sizce?




 

sb




 

indiği durağı biliyorum, ama tesadüfen ben de o durakta inmiştim o yüzden biliyorum. onun dışında ben ondan önce iniyorum. nasıl yaklaşmak gerek reddedilmeyi kafama takacak değilim ama sonrasında aynı otobüsü kullanmaya devam edeceğiz :D




 

yaşam temposunda hiç farketmeden ilerlerken yüzünüze nasıl çarptı bu gerçek?

uzun bir ayrılık sonrası ilk buluşmada kulaklarının daha ağır işittiğini fark ettim ben.

her zamanki hitabıma karşılık vermediğinde boğazım düğümlendi benim.

onun bu durumu fark edip hissettirmeden düzeltme çabasında ise ağlamamak için zor tuttum kendimi.

nasıl?

 

Meslek yok kız arkadaş yok para yok mal mülk yok.

Evimde bilgisayarım var o kadar. Belki yazılım dili öğrenirim diyorum ama her şeye geç kaldığımı düşünüyorum.

hayatımı boş şeylerle, bilgisayar oyunlarıyla, internetle, dizi film izlemekle geçirdim.