Ekşi Duyuru

Var mi boyle bi olay?




 

Merhaba,

Ben ve esim pilotuz. Cesitli yerlere yatiya gidiyoruz. Kayinvalidem gezemeyi seven biri. Oglunun ucus programi aciklandiginda onunla bir yerlere gitmek istiyor. Kayinvalidem oglu ise girdiginde bosandi. Yani kendisi bekar ve ve maddi olarak biz yardimci oluyoruz. Onunla gittiginde ayni otel odasinda kalarak en azindan otel parasindan kurtarma gibi bir durum var ortada.

Gezmeyi gercekten cok seviyor ve ben bu durumdan rahatsiz olarak engel olmasam gidebildigi her yatiya esimle gitmek ister.
Ben gelin olarak bu durumdan rahatsizlik duyuyorum. Olabildigince nesnel anlatiyorum ki olabildigince nesnel yorum almak istiyorum. Bir gelinin bu durumdan rahatsiz olmasi sizce normal midir?

Bu arada meslege yeni basladigimiz icin borc icindeyiz ve maddi durumumuz o kadar da iyi degil. Neden ayri otel odasinda kalmiyor diye soranlari icin soyluyorum. Daha yeni ikimizin ilk arabasini alabildigimiz icin elimizde para bile yok. Ki olsa bile ben deli gibi gunde 13 saat calisip kendi paramin sefasini suremezken bizim paramizla tatillere cikmasi gezmesi bana batiyor.

Ilk evlenecegimizi soyledigimizde evlenmemizi istememisti tek ogluna biraz duskun.

Bu gezme olayindan rahatsizligimi esim anlamiyor. Sizce durum normal mi?

 

Hayat nasil? Bekarsaniz daha da merak ettim seruveninizi?




 

Olay Avrupa’da geçiyor. Olayın kahramanlarından kadın türk, diğer ikisi başka milletlerden.

A ve B iki yakın arkadaş, ikisi de erkek. Birlikte dolaşmaya çıkıyorlar ve A, B’nin nişanlısına (K) bir video gönderiyor:

Videoda A, kadının nişanlısının boynuna montundan sökülmüş bir ip geçirmiş “buraya gel, hey, cici köpek” deyip kahkaha atıyor. B durumundan hoşnutsuz görünse de boş gözlerle A’ya bakmak dışında bir tepki vermiyor.

Kadın kişisi videoyu görünce küplere biniyor, “Bu nasıl bir saygısızlık ve sen, sana bunun yapılmasına nasıl izin verdin! Bir de bunu ne diye videoya alıp bana gönderiyor?”

Aynı tepkiyi kadın, A’ya da gösteriyor. B ve nişanlısı A’yla görüşmeme kararı alıyor ve özür dilemesine rağmen A’yı düğünlerine davet etmiyorlar.

Aradan zaman geçiyor, A ve B arasındaki buzlar eriyor. K da “Belki kültürel farklılıklardan kaynaklanan bir durumdu. Bir daha yapmaz belki böyle saçmalıklar. Belki onun kültüründe erkekler arasında böyle şakalaşmalar normaldir” diye umuyor. İyi niyet göstermeye çalışıyor. İki arkadaşın arasını bozan eş durumuna düşmek istemiyor.

Ardından A, çifti birkaç kez evlerinde ziyaret ediyor.

Son ziyaretinde 3 gün çiftin evinde kalıyor. Son gün akşam kadın mutfakta yalnızken A, kadının yanına gidiyor.

A: Salata mı yapıyorsun?
K: Evet.
A: (Tezgahtaki rokayı göstererek) Bizde buna roka derler. Siz ne diyorsunuz? Biliyor musun rokayı?
K: Biliyorum rokayı evet. Bizde de roka denir.
A: Cilde çok yararlıdır. Bir de 18+ faydaları vardır, neyse söylemeyeyim.

Kadın cevap vermiyor, ciddiye almıyor.

A kapıya doğru yöneliyor ve sonra; “B bunu yesin, sonra daha iyi” diyip elinin ayasıyla kapıya hırıltılı sesler eşliğinde tak tak tak vurup başka odaya geçiyor.

Kadın şok. Ağzı gerçek anlamda açık kalıyor, ne diyeceğini bilemiyor. Orada donup kalıyor. Olayın şokuyla tepki de gösteremiyor.

Kadın son yaşananın taciz olduğunu düşünüyor ve A’yı bir daha evde görmek istemiyor.

B, A'nın yersiz bir şaka yaptığını ve çok kötü cinsiyetçi bir mizah anlayışı olduğunu söylüyor. B yaşanan durum için eşinden özür diliyor ve A’yla konuşacağını söylüyor. Konuşalım ki yaptığının rahatsız edici olduğunun farkına varsın, gibi bir düşüncesi var.

Kadın, A’nın bunu zaten tasarlayarak yaptığını, yani ne yaptığının son derece bilincinde olduğunu düşünüyor. Bu yüzden B'nin A'yla bir daha görüşmesini istemiyor.

A'nın bu davranışların ne kadarı kültürel farklılıklardan olsa gerek diye yorumlanabilir? Yurtdışında yaşayan duyurucuların yanıtlarını özellikle merak ediyorum.

 

...




 

Merhaba. İşinizde kaç yıl tecrübeniz var ve maaşınızdan memnun musunuz? Sağ olun.




 

Merhaba. Yeni yılda bir yere gitmek istiyorum. Fikir olması açısından planınızı öğrenmek istedim. Teşekkür ederim. Siz ne yapacaksınız?




 

babam ben çok küçükken öldü. kardeşim yok. herhangi bir arkadaşım, akrabam kimse yok hayatımda. yakınım olarak annem var o kadar. iş için başka bir şehre taşındım çok önceden, o yüzden onunla da birlikte yaşamıyoruz. o da yalnız yaşıyor.

bana yıllardır annem de ölecek ve dünyada tek kalacakmışım gibi bir his geliyor. ve bundan aşırı korkuyorum. annemin de ölümünü görmek istemiyorum. ilk ben ölsem keşke diyorum ama onun da kimsesi kalmayacak. iki şekilde de daralıyorum yani.

anneme biraz samimi davranmasam, yakın olmasam ileride çok pişman olacağım, o ölünce pişmanlıktan kafayı yiyeceğim gibi geliyor. belki önünde sadece birkaç yıl kaldıysa başka şehirde yaşayarak günleri harcamış gibi hissediyorum. batıl inancım yok ama sanki size bunları yazarak bu düşüncelerimi dillendirmem bile belki bu sonu getirecekmiş gibi korkuyorum. istediğim gibi de konuşamıyorum kendisiyle. hep bir vicdan azabı durumu var sebebini anlayamadım.

siz de böyle şeyler yaşıyor musunuz? ve yaşıyorsanız bu hissi azaltmanın yolu nedir?

 

Evet, çok yıllık ilişkisini bitirerek sevgilisini terk edenler, size sesleniyorum.

Neden ayrıldınız?
Ayrıldıktan sonra neler hissettiniz?
Hemen birini buldunuz mu? Yoksa yalnız kalmak mı istediniz?
Terk ettiğiniz kişinin hayatını uzaktan da olsa takip ettiniz mi?
Onun yeni bir ilişkiye başladığını öğrendiğinizde ne hissettiniz?

 

Bu hikayede erkek kişisi oluyorum. Müslümanız da o kadar yani. Alkol içerim, namaz kılmam, oruç tutmam, kumar oynarım. Kız da namaz falan kılıyor. Dindar başsörtülü bir kız. Allah var güzel ve yanındayken iyi hissediyorum. Beni cumaya başlatmaya çalışıyor falan. Bu ilişki tutar mı sizce?




 

8 aylik bir ilişkim vardı ve son zamanlarda heyecanımı kaybettiğim, hiçbir şey hissetmedigim için 2 gün önce ondan ayrıldım. Işin garip tarafı ayrılırken sürekli ağladim ve şimdi de pişmanım. Onu aslında seviyor olduğumu fark ettim. Nasıl bir aptalliga düşüp de böyle davrandığımı inanın bilmiyorum. Kendimi çözemiyorum, ne istediğimi bilmeyen biriydim hep zaten. Ama bu kez çok iyi, yanında huzurlu hissettigim, mutlu olduğum birini bulmuşken onu bırakarak gerçekten salakça davrandığımı kanıtlamış oldum. 2 gündür durmaksızın ağlıyorum, onu çok özlüyorum şimdi geri dönsem büyük bir hata yaptım desem dalga geçiyor gibi mi olur? Böyle bişey yaşayan oldu mu hiç bunu yapan ve karşı tarafın yaptığı?




 

annenize geçmişte birşeyi yanlış yaptığını
defalarca söylediniz. sizi dinlemedi.

şimdi anneniz nispeten zor bir dönemden geçse
iyi hissetmesi için çabalar mıydınız bu çaba
biraz maddi biraz manevi ama geleceğinizden
çalıyor.

Ne yapardınız?

 

Arkadaşlar ben hiç tatlı dilli birisi değilim. Yani bazem evet ama her zaman değil. Bunun sebeplerine girmeyeceğim. Belli çevresel, belki öğrenmemişlik vsvs. Bunları geçiyorum.
Her zaman tatlı dilli olmak istiyorum. Bunun için biraz alıştırma ve çalışma yapap şart.
Tavsiyeleriniz olur mu


 

merhaba gençler
ben abd'de yaşıyorum, tr'den bi kızla bi kere görüştük arkadaşlar aracılığı ile online. azıcık görüntülü konuştuk, sonra ne ben ne o yazdı iki haftadır. şimdi yazasım var da ne yazsam?
şey desem nasıl mesela, "gene konuşmak ister misin bilmiyorum, istersen ayarlayalım yoksa da anlarım" vs.
thnx

 

*yıllardır yalnız yaşayan ve bundan hoşnut bireyim*

yiğenim yaşadığım şehirde bir okula yerleşti. yurt çıkmadı.
ben de tabii ki yurt çıkmadıysa bende kalabileceğini söyledim.
yurt çıkarsa giderim diyordu.

şimdiyse yurtta kontenjan açılmış ancak hem yiğen hem anne-babası yurda gitmesini istemiyor. anne hijyenik, baba maddi sebeplerden istemiyor. (fakir değiller bu arada)

benim baştan beri yurda gönderme gerekçem çocuğun aşırı içe kapanık, asosyal olması ve benle kalırken de bunu sürdürmesi, yeni arkadaş edinmemesi.
(okuldan gelip odaya kapanmak, telefon, tek başına avm gezmekle geçen bir kısır döngü)

yurdun sosyal ve psikolojik sebeplerden onun için iyi olacağını düşünüyorum ancak hepsinin gözünde "sen yiğenini sevmiyor musun istemiyor musun" gibi yargılayıcı bir durum oluştu. yurda gitse de arkadaş edinmez o falan diyorlar sanki bu çok normalmiş gibi.

yiğenle aramızda 20 yaş var haliyle benim düzenim ve psikolojimi etkiledi evde sürekli birinin olması.

yiğene güzelce açıklamaya çalıştım ama abimle (babası) aramı açmadan kırmadan nasıl konuşup yurda gitmesi için iyi gerekçeler sunabileceğimi bilmiyorum.

siz olsanız abinizle nasıl konuşurdunuz?

 

Duyduğunuz begendiginiz hosunuza giden isimler hangileri erkek icin?




 

Sayın ekşiciler,

Basit yaşamak bununduğumuz zaman içerisinde en zor olanı.
Bir kişi düşünün ki kendisine bir hedef koymuş olsun ve ,bu amaçla bir gece ansızın kalkıp gitmek istediğinide tüm eşyaları tek bir valize sığdırıp yola çıkabilsin.

Bu kişinin size göre nasıl bir hayat tarzı ve prensipleri sahip olması gerekir ?


Aklıma gelenlerden bazıları,


- Sosyal medyayı ve tv medya gibi araçları hayatından çıkarmak
- Birikim ve yatırım yapmaya odaklanarak, harcama potansiyelini düşürmek
- Büyük evler yerine 1+1 tarzı evlerde yaşamak
- Maximum eşya sayısı miktarı belirleyip, eski bir eşyayı elden çıkarmadan farklı bir eşya edinmemek
- Metacı olan kişi ve kişlerden mümkün olduğunca uzak durmak

 

Merhabalar, işyerinde gelişen olumsuz bir durum var canımı sıkan. Olayla alakası olmayan insanlara gösterdiğim davranışla alakalı biraz.

Işyerinde birbirimizi eşit süredir tanıdığımız bir grup var. Ben genel olarak insanlara mesafeliyim, bu grubun çok da bir parcasiyim diyemem, onlar kendi aralarında daha çok takıliyor, ben istemiyorum zaten yüz göz olmayı.

Bu gruptan bir arkadasla nispeten kafamız daha çok uyuştu (cinsel yonelimimiz aynı vs) bununla düzenli içmeye de gidiyorduk. Sonra bu yazın saçmalamaya paranoyaklasmaya başladı, işyerinde herkes bunun aleyhine çalışıyormuş gibi. Çok önemsemedim, hatta yatıştırmaya bile çalıştım. bir süre sonra işle alakalı bir şey sormak için yanına gittigimde bana inanılmaz saçma ve sert bir tepki vererek başından savdi. Bu ana kadar dediğim gibi sürekli konuşuyor ve dışarıda da görüşüyorduk

O anda iletişimi kestim, bir daha suratına bakmadım. Bu olaydan sonra bu sefer patrona gidip siz ona (ben oluyorum) torpil yapıyorsunuz, onun dediği oluyor hep gibi şeyler söylüyor. Hatta o, odadan çıkarken ben içeri giriyorum ve patron direkt aha bunları söyledi senin hakkı da diyor. Bundan sonra komple her yerden engelledim sildim, Kendi manyakligi olduğu icin patron ona bir ceza vermek istedi fakat gruptaki diğer iki arkadaş gidip onun adına yalvarmislar yapmayın bu aralar kafası bozuk vs gibi.

Şimdi ben çocukluğunda, hatta üniversiteye gidene kadar çok ciddi zorbalığa uğramış bir insanım. Zaman zaman bu zorbalık kolektif bir hal de alırdı, olayla alakası olmayan insanlar da dahil olurdu vs. bu yüzden uniye başladıktan sonra yaşadığım şehre bile bir daha dönmedim. Şu an hiçbir sıkıntım yok zaten etrafıma güvenmediğim, istemediğim hiç kimseyi yaklaştırmiyorum. Ihtiyacım da yok. Son derece self sufficient bir hayatım var.

Bu yüzden en ufak bir rencide edici hareket, terbiyesizlik, densizlik beni aşırı tetikliyor, bana kimse saçma sapan şeyler söyleyemez, şakalar yapamaz mesela. Işyerinde bunu yaptığı için bozdugum birkaç kişi oldu, hiçbirinin suratına dahi bakmıyorum.

Bu arkadaş yaptığı terbiyesizliklerden sonra, önce hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya çalıştı, muhatap olmadım, hiçbir pişmanlık belirtisi göstermedi, aradan aylar geçti bu arada.

Ben diğer arkadaşlardan da soğudum hiçbiriyle konuşmuyorum, herhangi bir açıklama da yapmadım, ama ısrarla bana selam vermeye, konuşmaya devam ediyorlar.

Yani bu durum bircok kişi için anlaşılmaz olabilir, saçma gelebilir size ama durum bu. Benim dünyamda böyle hareketlere yer yok, bunu bana degil başkasına yapsaydı mesela çeker sorardım sen nasil boyle hareket edersin diye.
Ama bakıyorum arkadaşların umrunda değil. Adam iki gün önce beraber sarhos olduğu adamın arkasından iş çeviriyor.

Bundan bu duyarsizliktan çok rahatsız olmaya hakkım yok mu? Kimse kimseyle konuşmayı biraksin demiyorum, demem. Hep beraber bunlar takılırken, sanki bu absurtlugun sorumlusu ben misim gibi kendi kendimi disladim gibi bir şey oldu. Pişman değilim asla, gebersem konusmam. Hala da muhatap olmaya devam ediyor benle bu ortak arkadaşlarimiz. Yani siz adil olamayacaksaniz ne biçim arkadaşınız anasını satayım. Çok saçma geliyor bana bu durum.

 

30+ çocuksuz evli çiftler nasıl sosyalleşiyor?

bir de çiftlerden teki mesela yeni sosyal ortam nasıl ediniyor eşinden bağımsız bireysel?

yani sizin deneyimleriniz önerileriniz, nelerdir?

 

Geçenlerde iPhone 14 aldım. Alırken birlikte şeffaf kılıf ve ekran koruyucu da aldım. Ekranı koruyucuz kullanmak daha keyifli diye takmayı erteledim ve olduğu gibi kullandım. Telefonu cebime koyarken özen gösterdim ama bir ara sırt çantamın içine atmıştım. Herhalde o ara çizildi.

Temmuz ayında aldığım telefonun Ekim ayında ekranı çizildi sanki kedi tırmalamış gibi. Ekranı kullanırken belli olmuyor ama güneş ışığı yansıyınca sürekli gözüm oraya gidiyor.

Çok canım sıkılıyor bu duruma. Telefondan soğudum.

Sizin de başınıza benzer şeyler geldi mi?

Not: 4 sene boyunca xs max kullandım. Bunun son 1,5 senesi ekran koruyucuzdu ve çizik bile yok. Yeni iPhone modellerinin daha hassas olduğunu düşünüyorum.

 

böyle bir şey gözlemledim.
ihtiyaç mı duymuyorsunuz, genel olarak takılmadığı için mi takmıyorsunuz?



 

Genel olarak da aslinda sorulabilir. Sehrin yeni kisimlarini kesfetmek isterim etkinlik bahanesiyle




 

aslında sormak istediğim şu: gün içinde planladıklarınızın ne kadarını yapabiliyorsunuz? çoluk çocuk sahibi olmadığım ve trafikte fazla vakit geçirmediğim halde bana gün çoğu zaman yetmiyor, herkes aynı durumda mı merak ediyorum. vakit kaybı olarak gördüğüm bazı alışkanlıkları da kestim aslında yakın zamanda (sosyal medya takibi vs) ama buna rağmen yine kayda değer bir değişim olmadı ve bu durum beni acayip strese sokuyor.




 

sb. standart nedir veya nasıl olmalıdır? aile ile tanışmaktan kastım ailelerin tanışması değil. örneğin kızın erkeğin ailesiyle tanışması veya tam tersi gibi.




 

selamlar

ben erkeğim. hem çalışıyorum hem de yeni bir lisansı okula giderek okuyorum. işimi hafta içi evden hafta sonu işyerinden yaptığım için zaman konusunu sevgili yapana kadar bir şekilde idare ediyordum.

sevgilimle 1 yıldır birlikteyiz. kendisinden yaşça biraz büyüğüm. o da çalışıyor ve uzak bir semtte oturuyor. ben uzun zamandır yalnız yaşıyorum. boş günüm olduğunu duyar duymaz koşarak yanıma gelme arzusunda. beraberken genelde evde vakit geçiriyoruz. beraberken aramız iyi fakat aynı yerde olmadığımızda sorunlar başlıyor.

ilgi ve zaman konusu en büyük derdimiz. ben genellikle akşam arayıp yarım saat sohbet etmeyi seviyorum. o ise gün içinde sürekli mesajlaşmayı, fotoğraf göndermemi bekliyor. hatta mesajlarda emoji olmayınca da geriliyormuş. ancak benim gün içinde bunlara ne isteğim, ne hevesim ne de ayıracak dikkatim var.

sevgilimle boş vaktimin çoğunu geçiriyorum. az olan zamanımı arada sırada kendime veya başka arkadaşlarıma da harcamak istiyorum. bazen görüşemeyebileceğimizi, başka planlarım olabileceğini, başka insanlarla da sosyal sorumluluklarım olabileceğini açıklamaya çalışıyorum ve ondan en azından "üzülüyorum ama anlıyorum sevgilim, sen de haklısın" türü destekleyici bir anlayış bekliyorum. özellikle iş ders sınav gibi yoğunlukların birleştiği haftalarda sevgilimle ciddi sorunlar yaşıyoruz. ben kısaca "ilgilenemeyebilirim bir süre" diyorum. bunu dediğimde küplere biniyor.

sözlerime sinirlenip kızıyor. hayatında benden başka kimse yok neredeyse, belki de bu yüzden üzerime çok düştüğünü düşünüyorum. bunalıyorum ve alıştığım özgürlüğü yitirdiğimi hissediyorum. bazen ayrılmayı düşünüyorum. ama benden başka pek kimsesi olmadığı ve amiyane tabirle "kafayı çizmeye" biraz müsait olduğu için ayrılmaya da çekiniyorum. napacağımı bilemiyorum.

özetle, sevgilimi seviyorum ama ilişkimiz beni çok zorluyor. yardımınıza ve tavsiyelerinize açığım.

 

selamlar. mevcut iş yerimde birlikte çalıştığım arkadaşım son zamanlarda oldukça zorba davranışlar sergiliyor. şu zamana kadar maytaba aldım yanlış mı yaptım bilmiyorum ama dozu arttırdığı için canım oldukça sıkılmaya başladı. önceki iş yerimde de benzer bir davranışı yapan arkadaşa rahatsız olduğumu tekrar aynı davranışı yapmaması söyledikten sonra aramız oldukça buz olmuştu. (tamamen başka bir konuydu) sonra da sosyal medyadan falan silmiş (çok da umrumda değildi de neyse). şimdi bu durumda süreci nasıl yöneteceğim gerçekten bilmiyorum. yöneticime söylemek aklımdan geçiyor (bu arada şakayla karışık bir kere o da takılmıştı ben de ne alakası var deyip biraz sert çıkmıştım) ama bu durumda da diğer çalışma arkadaşlarıma bana tavır almasından endişeleniyorum. her gün yüzyüze çalıştığım insanlar sonuçta bunlar.




 

Arayan soran hep bendim. Bir süre sonra geri çekildim ve baktım ki beni aramayalı 3 ay olmuş. Bu süre içerisinde birkaç kez işle ilgili telefonda soğuk bir konuşma geçmişti aramızda. “Hayırdır” dediğimde “Yok bir şey” demişti. Ben de eyvallah dedim. Bu 3 aylık süre sonunda aradi ve “Kardeşim canım sıkkındı işte arayıp soramadım, ne desen haklısın, bi sebebi yok” diyerek işyerindeki bir kızla birlikteliğinden bahsetti. Ben de açıkçası Allah mutlu etsin deyip geçiştirdim.

Araya soğukluk girince ve böyle sebebini de açıklamayınca konuşasım gelmedi açıkçası. Neyse yalvar yakar özür diledi, evime bile geldi. Tamam dedik ama yok abi araya bi soğukluk girince eskisi gibi olmuyor.

Öyle böyle konuşurken bu yine eskisi gibi soğuk ve tavırlı konuşmalara başlamıştı. Herhangi bir sebep gerçekten yok. Adamın huyu bu.
Kovid zamanı nişanı vardı “aile arasında mı salgın filan” konuşurken “gelmezsen gelme lan amma tantana yaptın” diye yine üst perdeden konuşunca ki benim de o dönem sıkıntılarım vardi. “Ulan bir tek senin mi sıkıntın var bu dünyada” diye gitmedim. Burda suçlu benim, gitseydim keşke. Bunun üzerine düğüne çağırmadı ama dugunune gittim altınını taktım. Sonra da bir daha görüşmedik, birkaç kez aradık birbirimizi fakat iletişim koptu gitti. Kanki bicakli ayrılmadık ama böyle de dandik olmasaydı keşke. En son o aramıştı 1 sene önce.

Soru: Bu arkadaşlık serüvenine yapılacak bir şey kaldı mı acaba ?

 

çocukluğumu unuttum. diyelim öğlen 3'te evimize vardık. akşam 12'ye kadar vakit nasıl geçiyor?




 

Siyasi görüşümüzü bir kenara koyduğumuzda, bugün ölecek olsanız en çok neye üzülürdünüz.

Benim yanıtım; Japonya'yı görmemiş olmak.
"Çok yer gezdim de bir eksik Japonya mı kaldı?" aslında tam tersi. Ülkeleri gezemesem de dünya gözüyle bir kez Japonya'yı görmek isterdim.

 

çok kısa yazmaya çalışacağım. Twitter'dan biriyle (a) flört eder gibi olmuştuk. ben ilerletmek istemediğimi vs söyledim, nedenlerinden kabaca bahsederken de yakın zamanda maruz kaldığım zorbayı (b) anlattım üstünkörü. sosyal medyada insanlarla tanışmayı korkutucu buluyorum vs. neyse bu a kişisinin de tuhaf hareketleri vardı, gerçek kimliğimi, çalıştığım yeri, b kişisini vs ben söylemeden hiç yeri yokken aradı buldu. her hareketi korkutucu. iletişimi kestim. derken bu son bir haftadır da b kişisi çeşitli kanallardan tekrar rahatsız etmeye başlamıştı. her yerden engelli olduğu için benimle mentionlaşmaları var diye a kişisine bana ulaşmak istediğine dair mesaj yazmış. a da iletişimi kesmemize rağmen bana yazdı ve kendince akıl verdi bilmeden etmeden, bu kadar korkacak bi şey yok adam sana napacak ki konuş işte gibi saçma sapan hadsiz laflar. kestirip attım. ertesi gün sanki hiçbir şey olmamış gibi yürümeye devam etti ve ben tekrar reddedince b kişisine benim onun hakkında söylediklerimi söyleyip hesabını kapattı gitti (tekrar açmış, nurtopu gibi bi ruh hastası daha). yani korktuğumu, bana zorbalık ettiğini söylediğim kişiye korktuğum için onun hakkında söylediklerimi anlatıp allahın zorbasına stalkerına beni hedef gösterdi. şimdi bu b kişisi, duyduklarının etkisiyle, bana yazmaya çalıştığı hesaplardan birinden tweet şeklinde korkutucu şeyler yazıp duruyor. hayal dunyasindan yazilsa da benim hakkımda yazıldığı ve bu kişinin istese gelip beni fiziksel olarak da rahatsız etme olasılığı olduğu için okumadan edemiyorum. ki delil de toplamak istiyorum olası hukuki süreçler için. ama psikolojik olarak çok yorucu bi hal almaya başladı. zaten öyleydi de artık yıldım ya. bi insan neden böyle bi şey yapar? hadi onlar yaptı ben bunlardan korunmak için ne yapabilirim? ne olursa olsun acaba okumayı kesmem daha mı iyi? bir şey yapamazlar herhalde dimi ya sadece boş boş konuşuyorlardır? aslında psikoloji ve baya güvenlik sorusu ama kategori olarak gönül işlerine giriyor sanırım.
not: her yerden engelliler ve hesaplarım kapalı.



 

Selamlar,
Tam bir yıl önce ofise yeni bir müdür geldi ve çaprazımda oturuyor. Aynı departmanda farklı direktörlere bağlıyız. 7 yaş var galiba aramızda.
Oryantasyonda eğitim vermiştim topluca onlara. akşamına hemen beni linkedinden eklemişti kabul etmiştim.
Aynı hafta bir toplantıda karşı karşıya oturduk orada da benim profilime baktı gelen bildirimden anladım saati. Arka arkaya günlerce devam etti bu bakmaları. Aynı asansöre vs bindiğimiz de oldu bende selam sabah sıfır olunca bıraktı bakmayı. Normalde bindiğim asansöre vs selam verir binerim de onu görünce ergen gibi kasıldım.
Benim bu arada 4 buçuk senedir bitmek bilmeyen boşanma davam var, son duruşmayı bekliyoruz artık bitiyor. Ofisten yöneticim yakın arkadaşlar vs. biliyor ama erkekler çift soyadım olduğu için evli sanıyor eş sorularını geçiştiriyorum genelde.
Geçen ben bu arkadaşın yanındaki masaya bir iş için gittim o yokken. bana mail yollamak için adımı sorunca adımı ve bekarlık soyadımı söyledim ikinciyi telaffuz etmeden çıktı adım zaten. Kalkarken onun arkamda masasında oturduğunu gördüm. Duydu muhtemelen. Yine başladı linkedin üzerinden bakmaya.
Oturalım bir çay kahve içelim isterim ama ben katıksız öküz bir kadınım arkadaşlar, bu adama olumlu sinyali nasıl vereceğim? Ofiste çaya insek olmaz ortak iş yapmıyoruz. Millet bunlar neden beraber indi der illa. Mesaj atsam ne diyeceğim? Bilemedim ne yapmalı.
Aynı meslekteniz, hayat tarzlarımız aynı. Katta birbiri ile nişanlı evli yığınla insan var. Bir tanımak isterim ama hem işime zarar gelsin istemem hem ben bu işlerden hiç anlamam. Az bir yol yordam öğretin bana :)

31 K
Teşekkürler

 

direkt alir misiniz? Sonra bakariz hissi mi olusur? bazi 30+ erk problemleri yasiyorum da. Sanki manitayi ben goturmek zorundayim bi konsere, bi seye kendisi hep bi adim geride istek anlaminda. Citirken boyle degildi is guc yogunlastikca bize yetisemez oldu.




 

Biraz uzun olabilir fakat en kısa haliyle anlatmaya çalıştım. :)

Erkek tarafı, kadından 5-6 yaş büyük, 40'ların ortasında. Çok olgun, sakin, babacan, hayata karşı yorgun bir ruh. İstikrarlı kararları, tamamen stabil bir hayatı var. Orta yolcu, her şeye güzellikle ve sakinlikle halledenlerden. Ununu eleyip eleğini asmış ruh halinde, yaşayıp gidiyoruz işte kafasında.

Kadın tarafıysa konuşkan, neşeli, enerjik, girişken. Biraz daha dağınık yaşıyor hayatı. Atılgan, zaman zaman saldırgan, kendi hakkını savunmak zorunda kaldığı için güçlü ve yalnız insana dönüşmüş biri.

İlk olarak kadın erkeğe adım atıyor, erkek kabul ediyor. Arada karşılıklı olarak yoğun bir çekim olmasına rağmen erkek kısa süre sonra kendisini geri çekerek neredeyse kadından kaçıyor ve ''Ben kendi halinde, sıradan, düz bir adamım. Birinin beni olduğum gibi ve sadece ben olduğum için sevebilme, yanımda bulunma ihtimali bana uzak bir rüya gibi geliyor. Sen çok güzelsin, cıvıl cıvılsın. Bu kadın niye benimle diye altında bir numara arıyorum. Böyle düşünmek tabii ki kötü ama hayat bana böyle düşünmeyi öğretti. Birine alışıp üzülmek istemiyorum.'' gibi şeyler diyor. Bu arada erkeğin kayda değer bir geliri, makamı, ünü vs. kesinlikle yok. Kadın da dünyanın en güzel kadını falan değil zaten, belki bir tık ortalama üstüdür olsa olsa.

Kadının biraz bastırmasıyla erkek de duvarlarını yıkıyor, ilişkiye başlıyorlar. Erkek sevgisini açıkça gösteren biri değil ama kadın sevildiğini onun davranışlarından tabii ki anlıyor. Gündelik yaşamına kadını tamamen dahil ediyor, tüm gelecek planlarına katıyor, ailesiyle tanıştırıyor falan.

Sadece erkeğin davranışı biraz baba gibi. Kadını olgunlaştırmaya, büyütmeye çalışıyor sanki ve bunu yaparken bazen yargılayıcı veya kısıtlayıcı olabiliyor. Fakat kadın şımarık biri değil, aksine çocukluğundan beri tanıyanların kendisine olgun dediği bir kadın. Özellikle bu niyette olmasa bile erkek sanki kadını daha uygun, daha iyi olan şeyleri yapmaya ikna ediyor gibi bir tavır içinde. Kadın aslında erkek sayesinde daha düzenli bir hayat yaşamaya başlıyor ama ona belli etmese de zaman zaman kendisini yetersiz, çocuksu hissediyor onun yanında.

Dışarıdan bakıldığında çok alakasız görünen iki kişi. Arada çekim var, güvende olma hissi var, yan yanayken nadir anlar dışında huzur var, eğlenme ve bol bol gülme var, iyi sohbet var, kırk yıldır tanışıyor gibi hissetme var.

1- Böyle bir ilişki yürür mü sizce? Çok alışmadan, bağlanmadan ''farklıyız'' denilip yolları ayırmalı mı?
2- Erkek kişisi hakkında ne düşünürsünüz? Kadını yetersiz mi görüyor, beğenmiyor veya değiştirmeye mi çalışıyor?

 

nasıl başa çıkıyorsunuz?




 

Eğer sizi başka bir ülkede, ormanın derinliklerinde güzel bir evde 5 hafta ağırlasalar... Günde 3 öğün yemeğiniz kapınıza gelse ve tüm masraflarınız karşılansa, bu 5 haftada ne yapacağınız sadece size bırakılsa... ne yapardınız?




 

psikolojide böyle bir kavram var mı

söz konusu kişi görüş aldığı kişilerden daha donanımlı ama hiç sorgulamadan araştırmadan önerilen şeyi yapıyor
kendi biraz kafa yorsa çok daha iyi bir çözüm üretebilir, karar verebilir ama bu yola gitmiyor
ve sonuç olumsuz oluyor
ve bu döngü tekrarlanıyor
kendi ailesinden gelen fikirleri duymuyor

önemli bir sağlık konusunda da, şu pastanenin şu ürününü tercih ederken de aynı şey yaşanıyor
bir çeşit danışma yada karar verememe hastalığı
mağazadaki satış personelinden öneri alması da başka bir örnek aklıma gelen: burada da satılması gereken ürünlere yönlendiklerini, çoğu zaman senin değil şirket menfaatleri yönünde yönlendirdiklerini izah etmeye çalışmıştık

 

erkeklere soruyorum, kız arkadasınızın/esinizin karsı cins bir yakın arkadası olmasını sorun eder misiniz? Cevabınız evetse Sizin karsı cins yakın arkadasınız var mı?




 

Merhaba, biraz içimi dökmek istedim dostlar. Bugün boş vaktim vardı kendi kendime düşündüm durdum. İnsanlar, insanlardan kastım bazi anne ve babalar çocuklarına iyi bir gelecek için canla başla çalışıyorlar, onları yönlendiriyorlar, maddi bir gelecek sağlamak için elinden geleni yapıyorlar.
Bizimkilere baktım da ne bi gelecek saglayabilmisler ne bir maddi destekte bulunmuşlar. Eşimle beraber çalıştım, evi arabayı kendimiz aldık. Eşimin ailesi de aynı bizimkiler gibi.
Yahu kardeşim insan normalde çocuklarına yardım eder değil mi! Bunlar bizden bekliyor. Çocukları olarak yardım tabiki yapılır fakat peder borsa kolik, kayinpeder elinde ne varsa arsa alıyor, traktör alıyor, paraları köye gömüyor. Sıkıştıklarında da gözümüzün içine bakıyorlar. Destek olmalarini geçtik bir de köstek oluyorlar.
Ev veya araba alıyoruz, para arıyoruz yok abi birisi de çıkartıp "çocuklar uğraşmayın biz destek olalım" demiyor. Sizde durumlar nasıl?

 

selam duyuru ahalisi. bugün ilk date'mize çıktık hanfendiyle. açıkçası çok fazla bir şey hissetmedim kendisine karşı. ayrıca bazı konularda da oldukça farklı düşünüyoruz. belki de yeterince hazır değilim yeni bir ilişkiye. şimdi daha fazla görüşmek çok mantıklı gelmiyor. kibarca nasıl reddedebilirim?




 

Sb.

Yoksa 'ne gerek var'cı mısınız?


 

Yıllar önce benden hoşlandığını bildiğim biri var, iletişim kopmuştu şimdi instagramdan tekrar takipleşiyoruz. Her hikayemi beğeniyor, son gönderimi de beğenmişti. Geçenlerde bir hikayesine tebrik ederim yazdım teşekkür ederim dedi sadece. Şimdi yüzsüz gibi tekrar bir konu açıp yazmak istemiyorum sanki çok hevesli görünüyor gibi olacak. Sizce umut var mı yok mu öncelikle bunu merak ediyorum çünkü onu anlayamadım. Umut varsa nasıl davranmalıyım? İlk sefer yazınca konuşmak isteyen insanın niyeti olur naber nasılsın şeklinde devam ettirir diye düşünmüştüm.




 

Yazılacak çok şey var ama özetin de özetini geçecegim edebiyat parçalamak istemiyorum.bi kaç şey yazacağım belki ne demek istediğimi anlarsınız

lise çağlarından sonra bi anda olmadı zamanla ateistliğe geçtim şuanda 37 yaşına ve bastım olaylar karşısında güçlü duramadığımı farkettim artık duygusal olarak sürekli zayıf düşüyorum ve toparlanması güç hale geliyor.

çok basit bir olayda bile en güçlü ben olmak zorundayım.


Kötü bir olay olduğunda yakın kaybetmek, kaza geçirmek, sakat kalmak, hastalık, hatta uçağa binmek karşısında aşırı çaresiz kalıyorum

olaylara karşı savunmanız yok

siz kolunuzu kaybettiniz oturdunuz kahroldunuz ama bir başkası diger kolum var diyip şükredebiliyor ve hayata geri dönüş yapabiliyor siz yapamıyorsunuz işte

aynı şekil annenizi kaybettiniz diyelim bu acıyı sizden ne alabilir? annem sonsuza kadar yok oldu demek mi yoksa annem öteki dünyaya göç etti demek mi sizi tekrar hayata tutundurabilir?

uçak mevzusu ve esprisi zaten var biliyorsunuz şiddetli türbülans olsun ankisiyete atağı geçiriyorsunuz yapabileceginiz bişey yok korkudan ölmezseniz seyahat tamamlanmış oluyor.

bir tarafımda diyor bunca sene ateist kafayla yaşamış bir insan gidipte nasıl inanç seçsin bilemiyorum çıkmazdayım fikri olan söylesin arkadaşlar.

 

Adam evli, çocukları da var biri yeni oldu sayılır hatta.
Herkesle selamlaşıp samimi gibi davranıyor, ama aslında kimseye faydası yok tek derdi popüler olmak. Daha da daha da popüler olmak. Orta yaş erkeği. Botokslu surat, saçlarını boyuyor ama her seferinde b.k sarısına yakın renk çıkıyor.
Yine de kime sorsanız aa iyi birisi aile babası işte hehjej der, çünkü her gün çocuklarıyla hikaye paylaşıp karısını da etiketliyor(fotoda olmasabile), zaman zaman karısıyla da paylaşıyor. Cemiyet daveti gibi ortamlarda hep karısıyla gidiyor.
Bu adamı 1 senedir tanıyorum. Birkaç ay önce taşındığım evde geceleri sık sık karşı komşumun evine geldiğini görüyorum. Açıyorum profilini, daha 1 saat önce karısıyla çocuklarıyla bişeyler paylaşmış kalpler vs.
Resmen 2 farklı kişi gibi davranıyor aslında.

Ben çok rahatsız olmaya başladım bu durumdan, yakın arkadaşlarımı o adama güvenmemeleri ve yaklaşmamaları için uyardım çünkü yakın gibi davranıp samimi olmak istiyor, pek samimi olmasanız da ayaküstü bir muhabbet edip kafeteryada denk gelirseniz sizinle fotoğraf çekip paylaşıyor (kendinden genç birkaç kişilik aynı meslek camiasından gruplarla)

Birlikte olduğu kadın da adliyede memur. Tuhaf bir kız, tanıştığımız gün bana aksi davranmıştı sanırım aynı çevrede çalıştığımızı düşünerek benimle samimi olmaktan çekindi.

Adam bildiğimi bilsin istiyorum. Ve karısı acaba biliyor mu mesela, bilmesi gerekiyor sanki ama bana düşmez diyorum. Yine de adamı öldürmek istiyorum gerçekten, sahte samimiyeti ve ahlaksızlığı bana dert oldu.

Siz olsanız napardınız, ya da bişey yapar mıydınız?

 

çevrem, birlikteliği olan ve uzun süredir yalnız olan iki türden insanlarla dolu.

biz yalnız olan taraftayız elbette.

üniversite sonrasında karşı cinsle nasıl bir araya geliniyor öğrenemedik bir türlü. nedir bu sürekli ilişki de bulunabilen hiç yalnız kalmayan insanların sırrı?

 

Merhabalar,

Son aylarda neden olduğunu bilmediğim bir şekilde hiç bir şey yapasım gelmiyor. Evden çalışıyorum zaten. Nerdeyse tüm gün evdeyim. Enerjisi düşük biriydim hep zaten. Ama iyice sıfırlardayım. Arkadaşlarımla bile görüşmüyorum artık. Muhtemelen depresyondayım.

Evliyim ve yaklaşık 2 yaşında bir bebeğimiz var. Bu durum evliliğimizi de etkiledi. Öncesinde doğumdan sonra eşim psikolojik olarak kötüydü. Destek almasını istedim ama o istemedi. Sonrasında şehir değiştirip memleketine gittik. Bir süredir orda yaşıyoruz. Bebeğimize başından beri eşim bakıyor. Bende evde olduğum için yardım etmeye çalışıyorum. Ama bebek galiba tüm enerjimizi alıyor. Şehir değiştirmek ona bi nebze iyi geldi. Spora vs. başladı ama bende bi değişiklik olmadı.

Benim durumumdan ötürü bana sevgisinin azaldığını vs. söyledi. Muhtemel boşanmaya aday bir çiftiz gibi şu an için. En son evde bi öfke nöbeti geçirdim. O günden sonra ben İstanbul'daki evimize geldim. Sonrasında konuştuk. Beraber çabalayalım vs. diye. Ama onda bana karşı sevgi kalmamış gibi hissediyorum.

Eşimin şu anki kararı da bebeğimiz küçük olduğu için aynı evde yaşayalım, bebeğimize beraber bakalım. Akışına bırakalım oldu.

Bende akışına bırakarak çözülemeyeceğini düşünüyorum. En azından benim ya da ikimizin terapi vs. gibi bi destek almasını istiyorum.

Önerebileceğiniz ilişki terapisti ya da depresyon tedavisi için psikolog tavsiyesi istiyorum. Online görüşme olursa sevinirim. İstanbul'da olamıyoruz her zaman.

Ya da sizin başka tavsiyeleriniz varsa onları da dinlemek isterim.

 

Güzel mi, kulağa hoş geliyor mu?




 

çok bunalmış durumdayım. çok sıkıcı ve tekdüze her şey. nasıl bu döngüden çıkarım? bulunduğum yerlerin görüntüsü bile bıktırıyor. sanki her şey hep aynı.




 

İş yerindeki kadın arkadaşlar bu konudan beni vuruyorlar. Dövme ya da küpe taksana, sen demode kaldın vs. diye kendilerince beni eleştiriyorlar.

Soru: Gerçekten dövme ve küpe artık default bir özellik mi? Dövme veya küpesi olmayan bir erkekle asla olmaz diyen kadınlar var mı aranızda mesela?


 

sb.

Ben üniversiteden sonra şu an sahip olduğum ünvanı almak için 4,5 - 5 sene daha emek verdim ve bu sene artık istediğim ünvanı aldım ancak hiç mutlu değilim. Günümün yarısı başka bir mesleğim olsaydı nasıl olurdu diye düşünmekle geçiyor. Her gün başka bir şey olmanın hayalini kuruyorum sjgjgjs. ne olsam mutlu olurum ona da emin değilim, keşke bilseydim. O iş için kaç yıl gerekse de uğraşır en azından mutlu çalışıyorum derdim.

Meslek masa başı. Tüm günüm bir ofiste çoğunlukla da yalnız geçiyor. 2-3 aydır bu şekilde öncesinde kalabalık bir ortamda çalışıyordum ama bugünkü kadar yoğun olmasa da yine de benzer hislere sahiptim. Belki de bu şirkette mutlu değilimdir ama bunun kişilerle alakası yok yöneticilerim ve çalıştığım herkes çok iyi insanlar.

Bazen yerimde olmak isteyecek insanları düşünüp kendimi motive etmeye çalışıyorum ama buraya yazdığıma göre başaramıyorum. Bazen de öyle düşünme herkes sadece koşulları iyi diye mutlu çalışacak değil diyorum. Biraz iç dökme gibi oldu belki de başkalarından bir şeyler duyup silkelenmeye ihtiyacım vardır diye yazmak istedim.

 

sb.