Merhaba, çok yoğun çalışıyorum ve bu yüzden kafayı yemek üzereyim. resmen 24 saat yetmiyor. insanlarla konuşmaktan, vaktimi alan her şeyden herkesten nefret eder oldum. mesai bittikten sonra ailemle konuşurken dakikaya bakıyorum kaç dakika gitti diye. sevgilimle konuşurken dakikaya bakıyorum kaç dakikadır konuşuyoruz diye. işteyken ararlarsa çok geriliyorum. her şey vaktimi çalıyormuş gibi hissediyorum ve buna sebep olan herkese büyük bir öfke duyuyorum. kendime ayıramadığım vakti çalıyorlarmış gibi geliyor. aşırı bunaldım. işe gidiyorum geliyorum gün bitiyor. ertesi gün yine aynı şey. yemek bile yemeye vaktim kalmıyor çoğu zaman ki vaktim olsa da iştahım olmuyor stresten işten güçten bu düşüncelerden. bazen telefonum bozuldu, şarjım bitti, elektrikler kesildi diye yalan söyleyip insanlardan uzaklaşmaya çalışıyorum ama çok sık yapılacak bir şey değil. konuşmaktan nefret ediyorum. ağzımı açmak istemiyorum. beni konuşturan şeylere karşı içten içe çok öfkeleniyorum. kimseye belli etmemeye çalışıyorum ama beni çok yıpratıyor, bazen ağlama krizlerine giriyorum. hayat bu mu hep böyle mi olacak diye çok sorguluyorum. iş dışındaki zamanımın da anlamı kalmış gibi gelmiyor. herkes mi böyle? neden nasıl toplu delirmiyoruz? saate bakıyorum sabah kalkmama 8 saat kalmış. delirecek gibi oluyorum. işi bırakayım diyebileceğim bi durumum da yok. hayat bu mu? sevdiklerimle konuşurken bahsediyorum ama boş boş laflar edip geçiyoruz, zaten ne diyebilirler ki? siz de ne diyeceksiniz bilmiyorum da işte yazmak istedim. sevgiler,,