Ekşi Duyuru

Bu güne kadar hayatımda hep bir insan vardı. O yüzden hep olması gerekiyormuş gibi düşünmeye başladım. Bunun farkında değildim ama tanıştığım bir insan söyledi.

26 yaşına yeni girdim, çok güzel uzun ilişkiler sığdırdım bu genç yaşa ama hepsi bir yerden sonra evliliğe gider gibi olduğu için, henüz evlilik düşünmediğim için, veya düşünmeye başlayınca da bu sefer karşıdaki insanı ince eleyip sık dokuduğum için, tonla kusur bulup soğuduğum için... bitiyorlar. Çünkü bizim toplumda erkeğe gereksiz muazzam bir sorumluluk düşüyor evlilik konusunda ve bu her erkek gibi beni de korkutuyor. Ayrıca boşanmış bir ailenin çocuğu olarak, boşanmak istemediğim için sırf güzel geçinip gidiyoruz diye ince düşünmeden evlenmek istemiyorum. Fakat kadınların ağzı evlilik düşünmüyorum daha erken dese de evliliğin içlerinde yattığını göremiyorum.(peh hele ya*** bak hele diyenleri duyar gibiyim) Kaldı ki kendisi gerçekten düşünmese bile baskı çok fazla çünkü ilişkileri genelde açık yaşıyoruz, herkes bilir yani.

Her bitişte de bu sefer biraz kafamı dinleyeyim, kendimle olayım, hobilerimle, ailemle ilgileneyim diyorum ama bir süre sonra kendimi yine ilişki isterken buluyorum.

Hayatı yine güzel yaşamaya çalışıyorum evet ama insanlar hayatında biri olmasına gerek yok buna kendini şartlama diyorlar.

Yahu her şeyi paylaşabildiğin, gezebildiğin, gülebildiğin, sevişebildiğin, ağlayabildiğin bir insanın yanında olmasını istemek kadar daha normal bişey olamazmış gibi geliyor.

Bu düşünce yanlışsa, gerekçelerini duymak istiyorum.

Ve bu çözülmesi gereken bir şeyse, profesyonel destek yerleri/kişisi için önerilerinizi de.

Tek sorun aslında orta doğu kültüründeki baskı ve kalıplara girmek zorunda kalmanın getirdiği stres bana göre. Bu yaşanmasa sorun olmayacak.

Ama zaten bu başlı başına bir sorun, vazgeç bu sevdadan diyorsanız bilemem tabi.