Ekşi Duyuru

Malumunuz uzun zamandır borç harç vb. meselelerle uğraşmaktan tükendim. Birkaç arkadaşım profesyonel destek alman lazım, sen bitmişsin artık diyor.

Ben ise benim derdimin çözümü belli. O borcun ödenmesi. Psikolog o borcu ödemeyecek ya gibi varoş bir bakış açısıyla yaklaşmıştım olaya.

Şimdi gerçekten de diyorum ki sanırım destek almalıyım. Zira şöyle şeyler yaşıyorum ve bunları istemeden yapıyorum:

1- Yanımda geyik muhabbeti yapılmasına tahammülüm yok. Kafamda direkt tabi dert yok tasa yok boş boş konuşun ancak gibi şeyler oluşuyor.

2- İnsanların siyaset, futbol, haber içeriği vb. herşeyi canhıraş şekilde konuşmalarına tahammülüm sıfır. Biri bana bu konularla gelirse kalbini kıracak boyutlarda "banane yaa" deyip içimden "benim derdim başımı aşmış, bu ne anlatıyor" diyorum.

3- Benden başka herkes mutluymuş gibi hissediyorum. Bulunduğum ortamda insanları inceleyip şuraya bak hepsi benden akıllı, şanslı veyahut iyi kötü diye değerlendirip kendi kendime stres oluşturuyorum.

4- Duyarsızlaştım. Hiç olmadığım biri oldum ya da şimdilik öyle olduğumu zannediyorum. Nerede başı sıkışmış bir insan görsem, nerede üzücü bir olay görsem içim yanıp karınca kararınca yardıma koşan ben şimdi "sen ölmüşsün ağlayanın yok. sen kimsenin umrunda değilsin, banane" deyip geçer oldum. Bu durumun tek istiswnası sokak hayvanları. Onlar için hala kendi canımı riske atabilecek boyutta iyi şeyler yapmaya çalışıyorum.

5- Eve gitmek istemiyorum. Evde bunalıyorum. Hep dışarıda, açık ortamda bulunmak istiyorum. Yahut çalıştığım yerde, odamda vakit geçirmek istiyorum. Bazen çok acil bir dosya almam lazımmış deyip gece bile çalıştığım yere gittiğim oluyor.

6- Manevi ve ahlaki değerler önemsizleşti. Derdimi çözmem için her yol mübah olmalı gibi bir düşünce hakim oldu fakat uygulamaya dökülmüş herhangi bir şey olmadı.

7- Tam bir beyinsiz gibi kısa yoldan para bulmanın yollarını internetten araştırıp duruyorum. Kim kaybetmiş ki ben bulacağım değil mi? Ama bunu yapmazsam kendimi derdime karşı sorumsuz gibi hissediyorum. Sonra yaptığım şeyin aptalca olduğunu farkedip, asıl mesele yeni fikirler üretip, üzerinde çok çalışmak deyip 24 saat benim için dönüm noktası olabilecek fikirler bulmak için beynimin içi karıncalanana kadar düşünüyorum, yabancı sitelerden araştırmalar yapıyorum ve bunu bırakamıyorum.

8- Herhangi bir sosyal ortama giresim gelmiyor. Orada yapılan hal hatır muhabbetleri gereksiz geliyor. Örneğin geçenlerde birisi "ya işte sizin sokakta bir inşaat vardı bitmemişti bir türlü, duruyor mu o hala" gibi bir soru sordu. Bir anda "ya bu sorunun cevabı sana ne katacak? müteahhit misin, zabıta mısın, ev mi alacaksın, sanane yani? ne boş bir soru? bunun cevabını napacaksın abi" diye adamın üstüne yüklendim. Çünkü gereksiz geliyor. Doktoradan sınıf arkadaşım mesaj atmış "tezin ne durumda? aşama kaydettin mi? nasıl gidiyor" diye. Ya ben bunu yapabilecek biri değilim. Asla değilim. Ama ne cevap verdim biliyor musunuz? "Bu sorunun cevabı sana ne katacak? Aşama kaydetmediysem sen mi ceremesini çekeceksin? Kaydettiysem sen mi mezun olacaksın? Cevabı sana bir şeyler katmayacak soruları neden soruyorsun?" diye cevap attım.

9- Devamlı nereden geldim şu hayata. Çoluğum çocuğum olmasa gider bir köşede sessizce ölür kurtulurum diyorum. Hayat inanılmaz derecede çekilmez geliyor.

Evet arkadaşlar. Durum böyle. Yani şu borç harç işinden kurtulmadıkça da düzelmeyecek ve daha da kötü olacak gibi hissediyorum. Sizce destek almalı mıyım? Daha doğrusu çalıştığım üniversitenin psikoloğundan destek almalı mıyım?